سخنان ترامپ در سازمان ملل درباره ایران را باید واقعی گرفت؟!

گروه بین الملل: مصطفی مطهری* در یادداشت پیش رو که پیرامون موعظه های ترامپ در سازمان ملل درباره ایران نگاشته شده، نویسنده معتقد است: اظهارات ترامپ در هفتاد و دومین نشست مجمع عمومی سازمان ملل درباره ایران، تکرار ادعاهای بی‌پایه و اساس و اثبات‌نشده گاه و بیگاه رییس جمهور توئیتری ایالات متحده آمریکا بود. وی با اشاره های ناقص و غیر تخصصی درباره تاریخ ایران و وضعیت جغرافیایی ایران تلاش کرد که تاریخ ایران را از ابتدای شکل گیری مجموعه ای به نام ایران از همان دوران باستان تاکنون را به دو دوره قبل و بعد از جمهوری اسلامی تقسیم کند. از این رو با اشاره های اصلاحی از تاریخ بدون توقف تاملی و روشی سخنان و اظهارات خود را به سمت موضوعات سیاسی و گزاره های سیاسی از حکومت و دموکراسی و تهدید و ... تغییر داد.

به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت که به صورت اختصاصی در اختیار خبرنگار ما قرار گرفته به شرح زیر می باشد:

در واقع ترامپ با جهت دادن های بی مورد از موضوعات تاریخی، جغرافیایی، سیاسی، فلسفی و حتی حقوق بین الملل در پی این بود تا به نوعی جمهوری اسلامی را مقصر تمام اتفاقات در سراسر جهان و تمام موضع گیری های وی در رابطه با اروپا (برجام و مناسبات بعد از تنقیح برجام) و نظام بین الملل نشان دهد. در واقع این رویکرد مسبب دانستن ایران اگر چه از لحاظ تعریفی رخدادی تازه ای نیست اما اینکه همه مشکلات موجود در جهان را در سبد و در زمین جمهوری اسلامی (و کره شمالی) گذاشتن برای تبرئه رفتارهای غیر منطقی و نامعقولانه آمریکا در دوران تصدی ترامپ است که خاصیت نو بودن را به مخاطب القا می کند.

همانطور که انتظار می رفت ترامپ با تفاوت گذاری میان نظام سیاسی و مردم در ایران درصدد طراحی طرحی نو برای متأثر و متألم سازی مخاطبان خصوصی خود (نمایندگان کشورها در مجمع عمومی سازمان ملل و مردم ایران) و مخاطبان عام خود یعنی جهانیان در پیش گرفته بود. در واقع ترامپ با این مضمون که «وقت آن فرا رسیده که ملل دنیا با یک رژیم خطرناک دیگر هم مقابله کنند که آشکارا از کشتار جمعی سخن می‌گوید، وعده مرگ آمریکا و نابودی اسرائیل می‌دهد»، حکومت ایران را «یک دیکتاتوری فاسد نامید که خود را پشت نقابی از دموکراسی دروغین پنهان می‌کند و صادرات اصلی‌اش خشونت، خونریزی و هرج و مرج است».

ترامپ در ادامه تلاش های ایران ستیزانه خود بطور مداوم از یک شاخه ای به شاخه ای دیگر در حال رفت و آمد بود تا به نوعی بتواند فضای مورد نظر در سخنرانی را اولاً ایجاد کند و ثانیاً با اشاره های مستقیم اما کوتاه به ایران از طریق ترسیم سازی های جعلی از موضوعات مختلف همچون اقتصاد، سیاست، جامعه ایران، حقوق بشر و تروریسم (حمایت بشار اسد و حزب الله) در تلاش بود تا اتمسفر مطلوب خود را در این گردهمایی جهانی کنترل کند و با بازی های متناسب با زبان بدن به باورهای خود روح جهانی بدمد.

ترامپ با این مفروضات توهمی در رابطه با ایران و ارتباط دادن آنها به موضوع برجام و توافق هسته ای ایران با گروه 1+5، برجام را یکی از بدترین و یک‌سویه‌ترین توافقاتی دانست که ایالات متحده تا کنون وارد آن شده است و آن را مایه شرمساری برای ایالات متحده اعلام کرد؛ ترامپ در ادامه این اظهارات عناد ورزانه با برجام گفت «ما نمی‌توانیم به این توافق و توافقی مشابه آن که بتواند پوششی برای برنامه هسته‌ای [برای ایران] فراهم آورد، پایبند بمانیم».

واقعیت این است که ترامپ با این اظهارات و اتهامات پراکنده و زیگزاگی به ایران و برش تاریخی در تاریخ ایران و تقطیع سازی فضای داخلی موجود در ایران از ساختار و ملت از یکسو و تلاش برای قرار دادن نظام جهانی در برابر ایران با فرافکنی در این امر که ایران در یک طرف مبارزه در برابر تمام جهان قرار گرفته است، گفت ما می‌توانیم جهان را به سکوهایی جدید ارتقا دهیم یا اجازه دهیم که آنها در دره ناامیدی سقوط کنند و اکنون «وقت آن است که تمام جهان با هم همراه شده و از ایران بخواهند به تعقیب مسیر مرگ و نابودی پایان دهد».

در واقع ترامپ با راهبرد «رهبری تغییر در برابر امنیت» برای نظام بین الملل و تمامی کشورهای موجود در آن نسخه آمریکایی یا با ما یا با ایران (له و علیه ایران یا آمریکا) را پیچید؛ هر چند این یکجانبه گرایی ترامپ در نظام به اصطلاح یک - چند قطبی، تنها در اندازه سخن باقی خواهد ماند، چرا که ایران و برجام برای یکی از مهمترین کارگزاران بین المللی یعنی اتحادیه اروپا به مثابه حیات و نبود آن به مثابه ممات آنها و جایگاه جهانی آنها خواهد بود؛ و با این اهمیت کارکردی و عملکردی آن بر اروپا است که سخنان ترامپ را در این باره تنها در حد سخن باقی خواهد گذاشت؛ سخنانی که می توان آنها را شکل واقعی چهره مجازی و توئیتری ترامپ در سازمان ملل دانست که به مانند دیگر اعمال ترامپ تنها با وجهه تقلیل گرایانه در دیپلماسی جدید و دستگاه دیپلماسی آمریکا قابل پردازش و بررسی است.

 *دکتری علوم سیاسی