اینستالوژی؛ نگاه معکوس اینستاگرامی به روح زندگی اثر سید مجید حسینی

گروه فرهنگی: اعتراف می کنم کلمه ی اینستالوژی یک کلمه ی خودساخته است. هیچ منبع رسمی تاییدش نمی کند و هیچ قاعده ی زبان شناختی ای تولیدش نکرده اما برای من در پس کلمه ی اینستالوژی سه حس وجود دارد: اولی نوستالوژی، زیرا این دو سه سال اخیر خاطرات ذهنی ام را ریخته ام درون اینستاگرام،؛ ....دومی، ایدئولوژی؛ زیرا هرچه در این کتاب هست، ایده های خام نسبت به اوضاع عادی زندگی هستند، اما سومی و از همه مهم تر، رادیولوژی؛ زیرا وقتی مریض می شوی، با یک دستگاه رادیولوژی از درونت عکس می گیرند تا بفهمی درونت چه خبر است، شاید بشود غده ها و عقده ها را درمان کرد.

به گزارش بولتن نیوز، نوشتن در اینستاگرام گاهی مثل ایستادن زیر روزنه ی هستی ست که شاید نور و هوا و صدایی به جانت برساند؛ نوشتن تو را در مرز میان نو شدن و اوراق شدن دائمی نگه می دارد، یک اوراق شدن و نو شدن دردناک، اوراق شدن وضع گذشته،از ریخت افتادن عادات و وابستگی ها و سختی های گذشته و نو شدن وضع حال، برای ایستادن در مرز یک بودن جدید، گشودگی مقابل یک جهان عمیق و بلعیدن عقل گذشته ات درون حس جدید؛ مثل یک انسان در مرز جنون ایستاده، یک انسان مرزی، رادیوگرافی همین جاست.

من بر آنم که نوشتن دو وجه عجیب و ضد هم دارد، یک وجه سرکوب کننده و یک وجه درمانگر؛ وقتی می نویسی، همزمان به جای حس درونت نشانه هایی روی کاغذ می گذاری، یعنی حس بی بدیلت را کاغذی می کنی، یک احساس بزرگ و عمیق و پیچیده را تبدیل می کنی به یک سلسله نشانه ی درون تهی روی کاغذ، این طور حست را سرکوب می کنی و درونت را به دیگران ناقص و بریده شده نشان می دهی،...

(اینستالوژی؛ #نگاه معکوس اینستاگرامی به # روح زندگی/ مولب: سید مجید حسینی/ ۲۲۳ صفحه/ ناشر: نشر آرما)