گروه فرهنگی: در این کتاب که اولین کتاب منتشرشده از استاد علی صفایی حائری است، روش تربیتی اسلام تبیین گردیده است. در بخش اول ، مسئولیت انسان در برابر خود و دیگران، سازندگی و تربیت دانسته شده و پس از تبیین مفهوم تربیت و مشخصات مربی، به‌تفصیل از روش تربیتی اسلام و لوازم آن بحث شده است. در بخش دوم، پس از تحلیل روحیه‌های گوناگون افراد، روش برخورد با هر روحیه توضیح داده شده است. در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:

به گزارش بولتن نیوز، ما در سازندگی و تربیت افراد، از روش سرشار و غنی خودمان بهره نمی بریم؟. و با شعارها و تلقینات و دردها و رنجها و محرومیتها استعدادها را داغ می کنیم و از دیگران سرمشق می گیریم در حالیکه ما در هدف و در راه و در روش، در هیچکدام با آنها همانندی و هماهنگی نداریم. ما در راهی می رویم که به هدف ما نمی رسد. و در نتیجه طعمه آنها می شویم و نردبان مقاصدشان.

ما در روش تربیتی دو اشکال اساسی داریم: یک اینکه شناختها و آگاهیها را بسته بندی می کنیم، و از دیده های خودمان می گوئیم و یافته ها را صادراتی می فرستیم. از روشهائی که ما را به شناختها رسانده اند حرفی نمی زنیم، و دید نمی دهیم. ما بر قله ها عروج کرده ایم و از دیدگاهها و منظره های زیبا حرف می زنیم و این پائینی ها فقط با گوش خودشان کار می کنند.آنها چشمهاشان در تاریکی است و پاهایشان در شهوت عروج، اما ما از راه......تا قله نشانی نمی دهیم و آنها را سرگرم می کنیم. دو- دردناکتر اینکه، این بسته بندیها را، لااقل زمینه سازی هم نمی نمائیم. کاسه ها را پاک نکرده، از شیر سرشار می سازیم، و در نتیجه مسمومیت می آفرینیم و نه تنها صاحب کاسه که هر مهمان محتاجیم را به رختخواب می سپاریم. و به مرگ می دهیم.

گویا شهید مطهری این کتاب را برای امروز ما نوشته؛ اسلام و مقتضیات زمان

اگر ما استعدادها را با کلیدها و روشها و ملاکها آشنا کنیم و آرمانهائی بزرگتر از آزادی و عدالت و آگاهی و عرفان و رفاه و تکامل نشان بدهیم و از راه رسیدن به آن حرفی بیاوریم نه به بن بست می رسیم و نه طعمه می شویم. و نه در کشاکش مکتبها، بر سر چندراهی انتخاب، حیران می مانیم. ما مکتبی را می خواهیم، که بالاتر از تکامل بهره بیاورد و راه هم نشان بدهد و به تلقین و ریاضت و شعار اکتفا نکند...... ما مکتبی را می خواهیم که انسان را زیاد کند نه فقط علم و عقل و ثروت و و و او را. انسان را زیاد کند تا او بتواند به استعدادهای تکامل یافته اش جهت بدهد و آنها را رهبری کند، که زیادشدن انسان و رشد انسان یعنی همین جهت دادن به خویشتن و رهبری کردن خویش... (مسئولیت و سازندگی، عین.صاد، صفحات۱۲،۱۳،۱۴، انتشارات الهجره)