چگونه در باره کتاب هایی که نخوانده ایم حرف بزنیم؟، اثری از پی یر بایار

گروه فرهنگی: در محیطی زاده شدم که کسی اهل مطالعه نبود و لذتی در این کار نمی دید. به هر روی، من هم نمی توانستم زمان چندانی صرف این کار کنم. پس بارها در وضعیت حساسی قرار گرفتم: ناچار بودم در باره کتاب هایی نظر بدهم که هرگز نخوانده بودم.... پیرو این ماجراهای آشنا و روزمره، اگر در این باره در جایگاه آموزگار هم نباشم، دست کم می توانم با در میان گذاشتن تجربه خودم از خواندن، درک ژرف تری از این موضوع ممنوعه فراهم کنم.

به گزارش بولتن نیوز، شگفت آور نیست که متن های اندکی در ستایش"کتابخوانی" منتشر شده اند. توصیف تجربه تان در این حوزه، همان طور که من در پی آن هستم، به راستی نیازمند شهامت ویژه ای است؛ چرا که این کار، ناگزیر با مجموعه ای از محدودیت های روان شناختی درونی شده تعارض دارد...

ژرف نگری در باره کتاب های ناخوانده و بحث از آن ها کار بسیار دشوارتری است، زیرا خود مفهوم"نخواندن" مبهم است و بنابراین دشوار می توان فهمید که آیا وقتی می گوییم کتابی را خوانده ایم، درست گفته ایم یا نه. همین سوال مبتنی بر این فرض است که مرزی روشن میان خواندن و نخواندن وجود دارد، در حالی که بسیاری از شیوه های برخورد ما با متن به راستی در میانه این دو قرار دارند...

ابهام در مرز میان خواندن و نخواندن، مرا به تامل کلی تر در باره شیوه نعاملمان با کتاب ها وامی دارد. پس هدف از این پژوهش صرفا گردآوری فنون مناسب برای گریز از برخوردهای سردستی اهل ادب نیست. من با تحلیل این وضعیت ها تلاش می کنم نظریه ای بدیع در باره " کتاب خوانی" ارائه دهم که برداشت ما از مطالعه، به سان فرآیندی ساده و یکدست، را درهم می کوبد و به جای آن، کاستی ها، ناکارآمدی ها و تقریب هایی از خواندن را دربرمی گیرد...

(چگونه در باره کتاب هایی که نخوانده ایم حرف بزنیم؟/ نویسنده: پی یر بایار/مترجم: محمد معماریان و مینا مزرعه فراهانی/ ۱۶۰ صفحه/ سال ۱۳۹۹/ ناشر: ترجمان)