اصلاح طلب دانستن یا ندانستن این دولت ها، مسئله این است

گروه سیاسی- مصطفی مطهری: دولت های یازدهم و دوازدهم در طول نزدیک به هشت سال اخیر در برزخ میان اصلاح طلب خواندن یا نخواندن بوده است. در حالیکه رویکرد ائتلافی روحانی در زمان های رای گیری و استفاده از حمایت های سید محمد خاتمی، نام بردن های انتخاباتی از افرادی چون موسوی توسط روحانی از همان ابتدا پیوند سیاسی میان تدبیری های به اصطلاح اعتدالی با اصلاح طلبان را محرز کرد. مضافاً اینکه روحانی بعد از اینکه حائز اکثریت آرای مردم شد و به عنوان رییس جمهور به پاستور رفت تعدادی از وزارت خانه ها را به اصلاح طلبان واگذار کرد. بطوریکه می توان این ادعا را نیز داشت که در دو دولت روحانی رگه اصلاحات در بیش از باورهای اعتدالی بود که مدعی آن است. مضافاً اینکه این دو دولت تا حد زیادی از حیث آرایش وزرا و رویکرد فکری – عملی دولت های پیشنهادی موسوی بوده اند.

به گزارش بولتن نیوز، با این حال اصلاح طلبان علیرغم تمکین های نظری و فیزیکی دولت های روحانی از آنها همواره این دولت ها را مورد انتقادهای خود قرار داده اند و این دولت ها را اصلاح طلب ندانسته اند. در واقع شواهد نشان می دهد هجمه های وارد شده از سوی اصلاح طلبان به دولت تدبیر متوجه رییس دولت یعنی روحانی می باشد. دلیل این ادعا نیز سخنان و اظهارات اصلاح طلبان در این باره در مقاطع مختلف است که مورد اخیر آن گفتگوی «زهرا شجاعی»، عضو نهاد اجماع‌ ساز و دبیرکل مجمع زنان اصلاح‌طلب با روزنامه فرهیختگان می باشد؛ شجاعی در این گفتگو اظهار کرده که «اصلاح‌طلبان اگر رای بیاورند دوباره از زنگنه، ربیعی، آخوندی و جهانگیری استفاده می‌کنند».

این سخنان خانم زهرا شجاعی موجب می شود که چند پرسش اساسی در ذهن شکل بگیرد؛ اول اینکه چرا این افراد؟ مگر قحط الرجال است؟ دوم، آیا از نظر ایشان دولت روحانی اصلاح طلب یا خیر؟ سوم، منظور ایشان از این چنین اظهاراتی چیست؟

در پاسخ به پرسش اول باید گفت، گویا انتخاب دوباره این افراد و استفاده از آنها توسط دولت آینده اگر اصلاح طلب باشد گویای این است که اصلاح طلبان از عملکرد این افراد در دولت های روحانی راضی بوده اند.

پاسخ به پرسش دوم را باید اینگونه بیان کرد، علیرغم اینکه اصلاح طلبان مدعی آنند که دولت روحانی اصلاح طلب نیست، شرایط جور دیگری است و واقعیات چیز دیگری را حکایت می کنند؛ این بدان معنا است که اصلاح طلبان حتی در اینکه دولت روحانی اصلاح طلب هست یا نیست نیز صادق نیستند. بطوریکه بر حسب منافع، موقعیت ها و شرایط تغییر موضع می دهند. نمونه این جهت گیری های فرصت طلبانه اظهارات شجاعی می باشد. بنحویکه می توان گفت با توجه به نام بردن این افراد از سوی شجاعی، دولت مطلوب وی که در دسته بندی های سیاسی اصلاح طلب به شمار می آید همان دولت روحانی است.

پرسش سوم را باید بر این اساس پاسخ داد که شجاعی با این گونه اظهارنظر درصدد بوده تا حکایت قدیمی و نخ نمای دولت هیچ کاره است را در لفافه مطرح کند. در واقع از نظر شجاعی این افراد کارآمد هستند و اگر شرایط برای آنها مهیا نبوده، به دلیل موارد دیگری بوده، که خارج از شاخص های توانمندی فردی آنها بوده است. به علاوه اینکه این انتخاب شجاعی نشان می دهد که این افراد در زمینه فرآیند استحاله سازی نظام در طول سال هایی که جایگاه مدیریتی بوده اند به خوبی عمل کرده اند؛ از این رو تجارب آنها در عرصه مذکور در آینده نیز به کار اصلاح طلبان می آید.

از سوی دیگر نیز باید خاطر نشان کرد وجود این نگاه و باور در نزد اصلاح طلبان در انتخاب چند باره افراد برای عرصه مدیریتی بر این امر دلالت دارد که نگاه آنها به مدیریت و اداره کشور، نگاهی محفلی و گروهی است. بطوریکه وجود این نگاه در تجربه مدیریتی آنها(دولت موسوی- دولت های روحانی) نشان دهنده، عدم اعتقاد آنها به نخپه پروری و چرخش نخبگان است. از این رو نتیجه این رفتار سیاسی اصلاح طلبان در طول این دوره ها آنچه می باشد که ما امروز در جامعه شاهد آن هستیم. حال بیاید مفروض را اینگونه در نظر بگیریم که با پیروزی آنها در انتخابات آتی ریاست جمهوری همین روند ادامه پیدا کند، مرز فروپاشیدگی اجتماعی – اقتصادی – فرهنگی و دوگانگی ها در این عرصه ها که ماحصل تصمیمات و عملکرد آنها است به کجا خواهد کشید؟ پاسخ این سوال را باید به مخاطبان این یادداشت واگذار کرد. چرا که آنچه که عیان است، حاجتی به بیان آن نیست.

انتهای پیام/