معضلات جمعیتی و سهیم بودن همه در آن

گروه اجتماعی- مصطفی مطهری: جمعیت و رشد منفی آن به یکی از معضلات اساسی کشور تبدیل شده است که در یک دور نمای کلی در حال صفر شدن می باشد؛ اگر چه این موضوع مربوط به دوره زمانی 30 الی 40 ساله می باشد و کشور تحت تأثیر تبلیغات جمعیتی داخلی و بین المللی  وارد مرحله کنونی شده است اما نباید فراموش کرد که علاوه بر متغیرهای شناخته شده در این باره، متغیرهای دیگری نیز وجود دارند  که بر تسریع روند منفی رشد جمعیت کمک کرده اند. از نبود استانداردهای رفاهی، عوامل اجتماعی، شغلی، بیکاری گرفته تا افت باروی و سقط جنین در کشور همگی در زمره این عوامل و متغیرها هستند؛ با این حال سقط جنین به عنوان یک فرآیند جدید در مسیر برنامه های کاهش جمعیتی به یک عامل مهم تبدیل شده که تاکنون کمتر از دیگر متغیرها و موارد اشاره شده مورد توجه قرار گرفته است. بطوریکه سقط جنین های عمدی و جنایی بدون در نظر گرفتن موازین اخلاقی – شرعی – تخصصی – علمی نیز در حال رشد روز افزون می باشد که با توجه به رشد بی رویه آن نیازمند به نگاه کارشناسی و وضع قوانین مربوط به خود می باشد.

به گزارش بولتن نیوز، واقعیت این است در ساختار رسمی حاکمیت در طول این سال ها تنها رهبر معظم انقلاب بوده است که نسبت به رشد جمعیت و سازوکارهای کاهشی آن هشدار داده و همواره دستگاه های دولتی، مسئولان و مردم را به تجدیدنظر در این طرز تفکر و تغییر در سازوکارهای اجرایی در این بخش و تقویت طرح های حمایتی تذکر داده اند که متاسفانه نه تنها دولت ها بلکه مردم نیز به سبب مصائبی که در این باره دارند کمتر به این توصیه ها و سفارش ها توجه کرده اند.

از جمله نکات مهم و قابل توجه در این باره این است که موضوع جمعیت و رشد آن هیچ گاه از حیث موضوعی در کانون توجهات قرارر نگرفته است و همیشه در حاشیه بوده و بر حسب شرایط و بنا بر رویکردهای رسانه ای – خبری و اظهارنظرها از حاشیه به متن می آید. در واقع وجه مشترک تمام این سال ها در رابطه با مسائل جمعیتی، پردازش رسانه ای گاه و بیگاه به آن بوده است نه انجام برنامه های اجرایی و عملیاتی جهت مرتفع سازی این معضل در کشور.

بهر رو آنچه در این باره قابل ذکر می باشد این است که نه تنها دولت و ساختار سیاسی مسئول است بلکه جامعه، مردم و نهادهای مدنی و مردم نهاد نیز به سهم و میزان خود مسئول هستند. بنابراین کوتاهی و قصوری که در قالب مجموعه ای در این باره در کشور اتفاق افتاده است گویای این می باشد که همه مقصر و تقصیربار هستند؛ اگرچه شدت و حدت های این غفلت و اهمال متفاوت است اما با این حال نمی توان یک فرد یا گروه یا نهاد و مجموعه را تنها مقصر اصلی دانست؛ اگر نقش مخرب دولت ها در این باره از هر فرد یا گروهی بیشتر و مهم تر می باشد.