آلمانها زیردریایی با قابلیت شلیک موشک هسته ای به اسراییل دادند

به گزارش بولتن نیوز به نقل از بولتن دانشمندان اتمی، با وجود اینکه دولت اسرائیل در اختیار داشتن سلاحهای اتمی را تکذیب یا تأیید نمینماید، اما به طور کلی دوست و دشمن متفق القول هستند که اسرائیل سلاح اتمی در اختیار دارد، تقریباً نزدیک نیم قرن است که وضعیت چنین است. شواهد این نتیجه گیری از زمان برآوردهای قبلی ما در سال 2002 تقویت گردیده است، خصوصاً به لطف اسناد جدیدی که تحت قانون آزادی اطلاعات آمریکا و دیگر منابع آزاد قابل دسترس به دست دانشمندان رسیده اند.

ما به این نتیجه می رسیم که بسیاری از ادعاهای عمومی درباره وسعت زرادخانه هسته ای اسرائیل دچار اغراق بوده است. برآورد ما این است که ذخیره زرادخانه هسته ای اسرائیل تقریباً شامل 80 کلاهک هسته ای قابل حمل توسط دهها موشک ، چند اسکادران جنگنده و احتمالاً چند موشک کروز دریایی است. قسمت های قبلی این گزارش در پایین صفحه در بخش اخبار مرتبط قابل دسترسی هستند. در ادامه بخش آخر تقدیم می گردد.

شایعات فراوانی در خصوص اینکه اسرائیل کلاهک هسته ای را برای استفاده در موشک های کروز که از دریا شلیک می شوند توسعه داده است، وجود دارند. این موشک ها از زیر دریایی تهاجمی کلاس دلفین که اسرائیل که از آلمان خریداری شده است، شلیک می شوند. برخی از شایعات بیان می کنند که این موشک های کروز دریایی با قابلیت های هسته ای، نوع تغییر یافته موشک های هوا به زمین «پاپی توربو» هستند، در حالی که گروهی دیگر ادعا می کنند که اسرائیل موشک های دور برد ضد کشتی هارپون را که از آمریکا تهیه کرده است، به قابلیت های هسته ای مجهز نموده است.

اینکه با اطمینان بگوییم که این شایعات اولین بار در چه زمانی مطرح شده اند دشوار است، اما یکی از احتمالات اولیه، تحقیقات مرکز مطالعات استراتژیک و بین المللی، از سال 1998می باشد که در آن ذکر شده است: «احتمال می رود نوعی از موشک های هوا به زمین پاپی توربو به کلاهک هسته ای مجهز شده باشد». هیچ منبعی برای این ادعا وجود ندارد، اما این ادعا به سرعت، با تیتر « اسرائیل برای حمل موشک های هسته ای، 3 زیردریایی خریداری کرد»، راه خود را به واشنگتن تایمز باز کرد. این مقاله همچنین به گزارشی مربوط به 8 ژوئن سال 1998 در روزنامه اسرائیلی هاآرتص اشاره کرد که «برنامه ریزان نظامی اسرائیل می خواهند موشک های کروز مسلح به سلاح هسته ای را در زیردریایی های جدید  نصب کنند».

مقاله ای که توسط جرالد اشتاینبرگدر نشریه مطالعات امنیت بین الملل در سال 1999 منتشر شد، بیان می می کند که «گزارش های تأیید نشده اظهار می دارند که اسرائیل در حال توسعه موشک کروز (با نام پاپی توربو) با برد 350 کیلومتر می باشد، که در سال 2002 عملیاتی خواهد شد. این موشک می تواند به اساس عامل بازدارنده حمله ثانویه، مبتنی بر دریا، تبدیل شود».

زیردریایی دلفین

هنگامی که دولت کلینتون پیشنهاد بازگشت بلندی های جولان به سوریه را مطرح کرد، در مقابل دولت اسرائیل درخواست بسته امنیتی 17 میلیارد دلاری را که شامل 12 فروند موشک دور برد کروز دریایی از نوع تاماهاوک BGM-109 بود را ارائه داد. (نیروی دریایی ایالات متحده، بین سال های 1983 و 2012، نسخه ای از موشک های تاماهاوک، مسلح به سلاح هسته ای، را در اختیار داشته است). در آن زمان اسرائیل استدلال کرد که برای جبران از دست دادن عمق استراتژیک بلندی های جولان، موشک های تاماهاوک را نیاز دارد. اگر چه به وضوح، هدف قرار دادن ایران نیز یکی از عوامل این درخواست بوده است. اما دولت کلینتون درخواست اسرائیل را در ماه مارس سال 2000 رد کرد.

تنها سه ماه بعد، در ژوئن سال 2000، مقاله ای در ساندی تایمز به نقل از «مقامات دفاعی اسرائیل»، که نامشان ذکر نشده بود، عنوان کرد که اسرائیل به طور مخفیانه یک فروند موشک کروز زیردریایی با برد بیش از 1500 کیلومتر را در اقیانوس هند مورد آزمایش قرار داده است.

گزارش ها در خصوص موشک کروز هسته ای پاپی و آزمایش موشک کروز با برد 1500 کیلومتر به سرعت با هم تلفیق شدند و به یک موشک تبدیل شدند که به عنوان واقعیت در مقالات متعدد در نشریات به آن اشاره شد. پس از انتشار کتاب زرادخانه مرگبار در ژوئن 2002، که مورد استقبال گسترده ای قرار گرفت و این اطلاعات را منتشر کرده بود، واشنگتن پست در گزارشی اعلام کرد یکی از مقامات سابق پنتاگون و وزارت خارجه که نامش فاش نشده است، تایید کرده است که اسرائیل به سه زیردریایی دیزلی تازه با « موشک های کروز با قابلیت حمل کلاهک هسته ای که به تازگی طراحی شده اند» مجهز شده است.

زیردریایی دلفین

در این گزارش اشاره شده است که نیروی دریایی ایالات متحده آزمایش موشک کروز اسرائیل را رصد کرده است، هر چند مقام سابق پنتاگون هشدار داده است که: «این موضوع که آیا موشک های کروز شلیک شده از زیر دریایی به سلاح هسته ای مجهز بوده اند یا خیر فوق محرمانه می باشد».

نویسنده اصلی مقاله آزمایش موشک کروز در ساندی تایمز، یوزی مانایمی، مقالات دیگری نیز در مورد توانایی های هسته ای اسرائیل نوشته است، که بعداً اشتباه بودن برخی از آنها مشخص شده است. مقاله ای در سال 2007 ادعا کرد که «چندین منبع نظامی اسرائیل» به ساندی تایمز گفته بودند که دو اسکادران نیروی هوایی اسرائیل برای منفجر کردن تاسیساتی در ایران با استفاده از سلاح هسته ای ضعیف شده «تخریب کننده پناهگاه ها» آموزش دیده اند.

در سال 2010، مانایمی ادعا کرد که «هم اکنون تصمیمی گرفته شده است» که حداقل یکی از «زیردریایی های مجهز به موشک های کروز هسته ای» اسرائیل به طور مداوم در خلیج فارس در نزدیکی نواحی ساحلی ایران استقرار یابد. این مقاله به نقل از یکی از افسران نیروی دریایی که نامش فاش نشده است گفته بود که «برد 1500 کیلومتری موشک های کروز زیردریایی می تواند هر هدفی را در ایران مورد حمله قرار دهد». این مقاله ها و سایر مقالات دیگر باعث شده منتقدان رسانه ها، از جمله مارشا کوهِنون، مانایمی را شخصی «احساسی» با «سابقه طولانی و مداوم در اشتباه کردن» توصیف کنند.

تا سال 2002، گزارش رسانه های خبری بر روی نسخه ای از موشک پاپی توربو که از روی کشتی شلیک شده بود متمرکز بودند. اما در اکتبر 2003، لس آنجلس تایمز به نقل از مقامات ایالات متحده و اسرائیل که نامشان ذکر نشده است، اعلام کرد که اسرائیل موشک کروز هارپون که توسط ایالات متحده عرضه شده بود را برای حمل کلاهک هسته ای در زیردریایی اصلاح کرده است. این مقاله اظهار داشت که «دو مقام دولت بوش تغییرات موشک را اعلام و مقامات اسراییلی آن را تایید کرده اند».

موشک پاپی توربو

این مساله به ابهامات افزود، زیرا برد موشک های هارپون حتی از برد موشک های پاپی توربو نیز کمتر است (در حدود 110 کیلومتر در مقابل 300 کیلومتر). معاون وزیر دفاع سابق اسرائیل، افرایم سنه، داستان موشک های هارپون را رد کرده است:

 هر کس با کمترین درکی از موشک می داند که هارپون هرگز نمی تواند برای حمل کلاهک هسته ای مورد استفاده قرار گیرد. حتی مهندسان فوق العاده با استعداد [اسرائیل] و صنایع دفاعی پیچیده آن نمی توانند هارپون را به موشکی با قابلیت انجام این کار تبدیل کنند. به وضوح، این کار غیر ممکن است.

 ادعای سنه مبنی بر اینکه «هارپون هرگز نمی تواند کلاهک هسته ای حمل کند»، کاملاً صحیح نیست. بین سال های 1973 و 1980، ایالات متحده تجهیز کردن هارپون با کلاهک های هسته ای را مد نظر داشت، اما این برنامه متوقف شد. توانایی مهندسی سلاح های هسته ای اسرائیل پیشرفت بسیار کمتری نسبت به ایالات متحده داشته است، و آژانس همکاری امنیت دفاعی پنتاگون، که نظارت بر فروش ادوات نظامی به خارج از کشور را بر عهده دارد، به نشریه کنترل تسلیحات امروز گفته است که اگر چه قرارداد اسرائیل برای موشک هارپون به صراحت اسرائیل را از تغییر آنها برای حمل کلاهک هسته ای منع نمی کند، «هیچ دلیلی برای باور این موضوع که دولت اسرائیل هرگونه قصدی برای تغییر و یا جایگزین کردن کلاهک این موشک ها داشته است، وجود ندارد».

بر خلاف شایعه هارپون، آونر کوهن که معمولاً اطلاعات خوبی در اختیار دارد، در کتاب بدترین رازهای مخفی می نویسد که موشک کروز زیردریایی برای بازدارندگی هسته ای «در اسرائیل توسعه یافته و ساخته شده است».

اسرائیل قصد دارد تا شش زیردریایی کلاس دلفین را به خدمت بگیرد. طول سه زیردریایی جدید 10 متر بیش تر از سه مورد اول است، زیرا سیستم بهبود یافته نیروی محرکه مستقل از هوا به آنها اضافه شده است. پس از تحویل سه زیردریایی اول، شایعات پیرامون قابلیت های هسته ای موجب گردید تا آلمان از اسرائیل درخواست نماید تا تضمین نماید که از زیردریایی های جدید برای حمل سلاح های هسته ای استفاده نخواهد کرد.

موشک تاماهاوک

اینکه آیا واقعاً آلمان چنین تقاضایی کرده باشد، هنوز مشخص نیست، اما در سال 1999، پس از تحویل اولین زیردریایی دلفین، نخست وزیر ایهود باراک، به وزیر کالج دفاع ملی گفت که زیردریایی ها «بخش مهمی را به بازوی قدرت اسرائیل اضافه کردند». فرمانده ارتش اسراییل در سال 2005، این موضوع را که اسرائیل قابلیت های نظامی خود را در پاسخ به جاه طلبی های احتمالی هسته ای ایران تقویت کرده است، روشن ساخت. «ما نمی توانیم در مقابل ترکیب یک رژیم غیر منطقی با سلاح های غیر متعارف بی تفاوت بنشینیم. باید تمام تلاش خود را برای ایجاد توانمندی های مختلف که به ما اجازه دفاع و واکنش می دهند، متمرکز کنیم».

سرهنگ یونی، فرمانده ناوگان زیردریایی اسرائیل، در سال 2006 از اظهار نظر در خصوص گزارش ها و شایعات پیرامون قابلیت های هسته ای زیردریایی ها خودداری نمود، اما در توضیحات خود اشاره کرد که «هدف قرار دادن اهداف استراتژیک، وظیفه ای نیست که همواره به عهده نیروی هوایی و یا پیاده نظام باشد ... یک زیردریایی نیز می تواند چنین ماموریت هایی را انجام دهد. این واقعیت که گزارش های خارجی به زیردریایی به عنوان یک عامل پیشگیری اشاره می کنند، خود حامل چنین مفهومی است».

در ماه ژوئن سال 2009، منابع دفاعی اسرائیل گزارش دادند که  زیردریایی لویاتان - یکی از زیردریایی های کلاس دلفین از گروه سه زیردریایی دیزل-الکتریک اول که فاقد نیروی محرکه مستقل از هوا بودند – در مسیر خود برای ماموریت تمرینی، از کانال سوئز عبور نموده است. برخی از رسانه های خبری گزارش دادند که این زیردریایی عازم تمرین نظامی در خلیج فارس بوده است، اما به جای آن در پایگاه نیروی دریایی اسرائیل در ایلات در دریای سرخ لنگر انداخته است. گمانه زنی هایی در مورد اینکه استقرار این زیردریایی پیامی به ایران بوده است و نتیجه گیری غیر مستقیم در تایید شایعات پیرامون قابلیت های هسته ای زیردریایی های دلفین و اینکه ممکن است این زیردریایی اسرائیل در ایلات به طور دائم استقرار یابد، انجام گرفت. اما یک مقام دفاعی اسرائیل گفت که زیردریایی در ایلات استقرار دائمی نخواهد داشت: «در هر صورت، ما عملیات های دریایی خود در ایلات را کاهش می دهیم».

موشک هارپون

با این حال مقاله ای توسط ساندی تایمز منتشر شد، که نویسنده آن همان خبرنگاری بود که پیش از این مقالاتی در مورد برد 1500 کیلومتری آزمایش موشک های کروز و برنامه بمباران ایران با بمب های هسته ای ضعیف شده نوشته بود. در این مقاله او ادعا کرده بود که اسرائیل تصمیم گرفته است «که از حضور دائم حداقل یک زیردریایی کلاس دلفین» در خلیج فارس «در نزدیکی خطوط ساحلی ایران» اطمینان حاصل کند.

در سال 2012، مجله آلمانی اشپیگل گزارش داد که دولت آلمان چندین دهه است که از برنامه ریزی اسرائیل برای تجهیز زیردریایی ها با موشک های هسته ای مطلع بوده است. مقامات سابق آلمان گفته اند که همیشه فرض را بر این گذاشته اند که اسرائیل از زیردریایی ها برای حمل سلاح های هسته ای استفاده خواهد کرد، هر چند به نظر می رسد این اظهار نظر مقامات بیشتر از اینکه اطلاعات جدیدی ارائه کند، شایعات قدیمی را تایید می نماید. مقاله به نقل از یک مقام مطلع دیگر وزارتخانه که نامش ذکر نشده بیان کرده است که «از همان آغاز، زیردریایی ها در درجه اول به منظور قابلیت های هسته ای مورد استفاده قرار گرفتند».

 نتیجه گیری

واضح است که ابهامات زیادی در مورد اینکه اسرائیل چه نوع سلاح های هسته ای در اختیار دارد وجود دارد، اینکه تعداد آنها چه مقدار است، تحت چه شرایطی مورد استفاده قرار خواهند گرفت و یا اینکه چگونه به سمت اهداف پرتاب خواهند شد. تمام دولت های اسرائیل، ترجیح داده اند که این اطلاعات را مخفی نگه دارند. با این وجود، با بررسی های اطلاعاتی که در دسترس عموم قرار دارند، نتیجه می گیریم که ادعاهای گسترده در مورد ذخایر هسته ای اسرائیل که شامل 200 تا 400 کلاهک هسته ای و 50 تا 100 موشک جریکو هستند اغراق آمیز می باشند.

در ارزیابی ما، بر اساس تجزیه و تحلیل منابع موجود و بررسی تصاویر ماهواره ای تجاری، تخمین می زنیم که اسرائیل انباری با حدود 80 کلاهک هسته ای برای پرتاب توسط 24 عدد موشک متحرک جریکو، دو مجموعه اسکادران هواپیما و شاید موجودی اندکی از موشک های کروز برای شلیک از دریا در اختیار داشته باشد. با این حال، در مورد ساختار و تنوع زرادخانه هسته ای اسرائیل، تردیدهای زیادی باقی می ماند زیرا سیاست اسرائیل این است که قابلیت های هسته ای خود را در ابهام نگه دارد و همچنین کشورهای دیگر نیز چیزی از آنچه سازمان های اطلاعاتی آنها می دانند را فاش نمی کنند.

با وجود سیاست از پیش اعلام شده اسرائیل مبنی بر اینکه در خاورمیانه اولین کشوری نخواهد بود که سلاح هسته ای را معرفی نماید، شکی نیست که اسرائیل در حال حاضر سلاح های هسته ای در اختیار دارد و این ادعا تنها فریبی برای محدود کردن ابعاد «مقدمه ای» بر شناخته شدن رسمی اسرائیل به عنوان کشوری با سلاح های هسته ای می باشد.