آیا پاکستان به تسلط طالبان کمک می‌کند؟

گروه بین الملل - دکتر حسین ندیم، مدیر موسسه تحقیقات سیاسی اسلام آباد نوشت: همچنان که مناطقی یکی پس از دیگری بدون مقاومت به نفع طالبان سقوط می‌کنند، دولت افغانستان مستقیما پاکستان را مقصر نابسامانی ها معرفی می‌کند. این به این خاطر است که مقامات افغان معتقدند بدون حمایت پاکستان، طالبان قادر به تصرف افغانستان نیستند.

به گزارش بولتن نیوز، اما این تلاش مستمر برای شماتت پاکستان نه تنها خلاف واقعیت میدانی است، بلکه یک داستان اشتباهی را هم روایت می‌کند که شکست دولت افغانستان را لاپوشانی می‌کند. چیزی که اغلب نادیده گرفته می‌شود نقش فساد افسارگسیخته‌ای است که مشروعیت دولت افغانستان را از بین برده و شرایط را برای تحت‌ کنترل درآوردن آسان ولسوالی ها توسط طالبان فراهم کرده است.

در اغلب موارد طالبان به جای توسل به زور و خشونت، که نیاز به حمایت مالی و یا کمک‌های پنهان نظامی پاکستان دارد، از طریق توافق های سیاسی که پاکستان نقشی در آنها ندارد به سرعت کنترل ولسوالی ها را به دست می‌گیرند.

برای دولت غنی، سرزنش پاکستان به عنوان نیروی حمایت کننده طالبان دو دستاورد دارد: یکی اینکه مشروعیت را از طالبان به عنوان یک نیروی بومی افغان که خواهان مشارکت در اداره کشور هستند می‌زداید، و دیگر اینکه بار مسئولیت را از دولت افغانستان بر عهده پاکستان به عنوان دلیل شکست آمریکا می‌گذارد.

نه تنها این روش بی صداقتی است و تمام مخالفان را طالبانِ تحتِ حمایتِ پاکستان معرفی می‌کند و از کنار دلایل موفقیت طالبان برای جلب حمایت افغان ها می‌گذرد، بلکه حمایت‌های پاکستان را برای افغان ها، چه به عنوان مهاجر و چه برای صدها هزار نفری که در پاکستان درس خوانده و کار کرده‌اند را نادیده می‌گیرد.

به علاوه، این ایالات متحده بود که با مذاکره مستقیم با طالبان به آنها به عنوان یک بازیگر کلیدی در آینده افغانستان مشروعیت داد. دولت غنی آنقدر در برابر گفتگو با طالبان مقاومت کرد که بالاخره ایالات متحده، مستأصل از فسادِ عمیقِ ریشه دار و سوء مدیریت دولت غنی، رویکردش را در برابر رهبری دولت افغانستان که فرصت اداره و پیشرفت افغاستان را از دست داد، تغییر داد.

گزارش های بی شماری از طرف دولت آمریکا و سازمان های بین المللی در طی یک دهه گذشته بر وجود فساد افسارگسیخته در تمامی سطوح دولت افغانستان تاکید کرده اند. رشوه در سطح پلیس محلی، به هدر دادن کمک های بین المللی به وسیله مقامات افغان و پارتی بازی برای کسب مناصب، همه بازتابِ نبودِ اراده کافی درون دولت افغانستان برای خدمت به مردمی است که الان به طرف طالبان رو می‌برند.

این استیصال بین‌ المللی به خوبی در اظهارات جان آلِن، افسر سابق ناتو نمود پیدا می‌کند. او در سال ۲۰۱۴ در جلسه شنود کنگره آمریکا گواهی داد که فساد، و نه طالبان، بزرگترین تهدید برای دولت افغانستان و جنگ آمریکا در این کشور است. آلن گفت: "برای مدت زیادی تمرکز ما تنها بر روی طالبان به عنوان به عنوان تهدید وجودی دولت افغانستان بوده است." او ادامه داد: " پس گرفتن کنترل کشور از فساد باید یکی از اولویت های اصلی شما باشد... فساد نابود کننده دموکراسی است."