چرا داشتن یک رییس جمهور نظامی مفید خواهد بود؟

گروه سیاسی-مصطفی مطهری*: تاریخ ایران زمین نشان داده است ورود نظامیان به عرصه سیاست آنگونه که بر طبل کوبیده می شود، بد نیست. بوق و کرنای ترس از ورود نظامیان به عرصه سیاست ایران، سیاسیون را دچار ترس و دلهره کرده است. ترسی که ناشی از موفقیت احتمالی آنها برای نجات کشور از وضعیت آشوب اقتصادی موجود می باشد. در واقع کارنامه موفق نظامیان در عرصه مدیریتی و انتقال آن به عرصه سیاست موجب شده است تا سیاسیون بیم آن داشته باشد تا عملکرد آنها به مقیاسی برای ارزیابی و ارزشگذاری های عمومی تبدیل شود.

به گزارش بولتن نیوز، کم نیستند نظامیان که لباس نظامی گری از تن برکردند و لباس سیاست پوشیدند راه توسعه و آبادانی کشورشان را پیمودند. به عبارت بهتر اینکه، نظامیان با ورود به عرصه سیاست نه تنها دیسیپلین نظامی و نظم و مقررات آن را با خود با عرصه سیاست آورده اند بلکه با ایجاد شرایطی از مدیریت سیاسی، کارآمدی و کارایی مدیریتی و اداری را وارد بورکراسی کشورشان کرده اند.
مشکل کنونی جامعه ایران، انفعال، سوءمدیریت، کم کاری، ناکارآمدی، عدم مسئولیت پذیری، عدم تعهد به کار و مردم، کم توجهی به توان و ظرفیت داخلی، وابستگی نظری و دیدگاهی به خارج از کشور، اشرفیت مآبی، تکنوکرات بودن(بجای انقلابی بودن) و ... است که با توجه به روحیه کاری و عملیاتی نظامیان می توان این امید را داشت که عرصه سیاست با تحولاتی همراه شود. بطوریکه حضور پررنگ نظامیان در قامت یک رییس جمهور نظامی، می تواند نوید بخش این موضوع باشد که رویکرد قبیله ای و ملوک الطوایفی مدرن در عرصه سیاست ایران رخت برخواهد بست و شایسته سالاری جایگزین آن خواهد شد.
واقعیت امر این است رویکردی که این روزها در سپهر سیاسی – اجتماعی کشور شکل گرفته است، تلاش دارد تا یک روند اجتماعی را علیه نظامیان با استعانت به متغیرهای سیاسی طراحی و سازماندهی کند. در واقع هجمه های سیاسی علیه نظامیان با تکیه بر بسیج اجتماعی که علیه نظامیان سامان گرفته است راهبردی می باشد با نگاه به انتخابات ریاست جمهوری که از سوی جریان موسوم به لیبرال هدف گذاری شده است.
شاخص های بنیادین در پروژه مذکور، علاوه بر گزاره ترس آفرینی اجتماعی از نظامیان در عرصه سیاست، ایجاد دو دستگی و بلوک بندی در دو قرینه مخالف است. بطوریکه با تعریف خودی و غیر خودی، نظامیان را در یک بازی هوشمندانه غیرخودی سیاست و اجتماع می دانند. از این رو باید به آنها این نکته یاد آور شد، که نظامیان نه تنها بخشی از بدنه جامعه هستند بلکه بخشی از انقلاب و بدنه حاکمیت همحسوب می شوند. پس این رفتار ناشیانه در غریبه انگاشتن نظامیان و تکریم آنها در بخش نظامی با هدف اغوای آنها برای منصرف شدن از حضور در عرصه سیاست، بیش از آنکه دلسوزانه باشد با رویکرد محفلی و قشری طایفه های سیاست در ایران قابل تحلیل است.
بنابراین با نکات بیان شده در این یادداشت باید خاطر نشان کرد که آقایانی که واهمه حضور نظامیان در انتخابات دارند بهتر است رو بازی کنند نه با استناد به ادله سخیف در این باره جریان سازی کنند. به علاوه اینکه برای اثبات اظهارات خود، از امام(ره) و مقام معظم رهبری مایه نگذارند و بیانات مختص به ایشان را خرج تاکتیک های انتخاباتی خود نکنند. چرا که نیاز امروز جامعه و نظام روحیه انقلابی و جهادی است نه پیشوند و پسوندهای نظامی و یا غیر نظامی بودن.