آیا اروپا بدون هماهنگی آمریکا اقدامی علیه ایران می‌کند؟

گروه بین الملل: مذاکرات دو ماه اخیر دولت با طرف‌های اروپایی و واسطه‌های مختلف که اوج آن حضور دکتر ظریف در محل اجلاس سران گروه هفت بود؛ ابهامات و سؤالات متعددی را به ذهن متبادر می‌سازد که پاسخ به آن‌ها جهت ارزیابی عملکرد دولت و نیز تأمین منافع ملی، اساسی است. سوالاتی نظیر اینکه:

موضوع اصلی مذاکره چیست؟ طرف اصلی مذاکره کیست و نقش فرانسه و اروپا چه میزان است؟ آیا اروپا بدون هماهنگی آمریکا اقدام می‌کند؟ نقش آمریکا در این مذاکرات چیست؟ در راهبرد کلان ایران در قبال آمریکا، جایگاه این مذاکرات چیست؟ تعهدات جدید ایران چیست؟ زمان‌بندی انجام تعهدات چگونه است؟ چه تضمینی برای انجام تعهدات طرف مقابل وجود دارد؟ آیا مذاکره به‌صرف مذاکره هدف است؟ آیا تیم مذاکره‌کننده از تجربه #برجام عبرت گرفته است؟ و ده‌ها سؤال دیگر در این رابطه.

سیاست روشن نظام، عدم مذاکره با آمریکا و خصوصاً دولت فعلی آنست حال اگر بپذیریم که مذاکرات فعلی- در جهت آنچه احیای برجام خوانده می‌شود- با اروپا در حال انجام است؛ طبعاً باید دید اراده و عزم اروپا و توان آن در این راستا چه میزان است. مهم‌ترین شاخص ارزیابی عملکرد دستگاه دیپلماسی، شروطی است که رهبر معظم انقلاب در بیاناتشان در دیدار خردادماه سال جاری به کارگزاران نظام فرمودند که لحاظ این شروط نقشه راه اصلی جهت جلوگیری از خسارتهای بعدی است:

1. با توجه به بدعهدی و بی‌صداقتی ۳ کشور اروپایی در اوایل دهه ۸۰ بر سر مسئله هسته‌ای، اروپایی‌ها باید ثابت کنند که این بار قصد تکرار آن بدعهدی را ندارند.
2. سه کشور اروپایی به آمریکا در نقض مکرر روح و جسم برجام اعتراض نکردند، اروپایی‌ها باید این غفلت را جبران کنند.
3. خروج آمریکا از برجام را نقض قطعنامه ۲۲۳۱ سازمان ملل است، اروپایی‌ها باید قطعنامه‌ای علیه آمریکا به شورای امنیت ببرند و به این حرکت آمریکا اعتراض کنند.
4. سران ۳ کشور باید متعهد شوند که بحث موشک و حضور منطقه‌ای ایران را مطلقاً مطرح نخواهند کرد.
5. اروپایی‌ها با هرگونه تحریم آمریکا علیه ایران به‌صورت صریح مقابله کنند. همه بدانند جمهوری اسلامی از مؤلفه‌های قدرت خود ازجمله دفاع از راه دور قطعاً دست نمی‌کشد.
6. اگر آمریکایی‌ها توانستند در فروش نفت ایران خلل وارد کنند اروپایی‌ها باید خرید نفت از ایران به مقدار موردنیاز ما را تضمین کنند.
7. بانک‌های اروپایی درباره دریافت و پرداخت وجوه تجارت دولتی و خصوصی با جمهوری اسلامی باید تضمین بدهند.
معیارهای فوق مسلماً بخشی از خطوط قرمز نظام هستند که در صورت عدم توجه به آن‌ها با توجه به بدعهدی غرب و تجربه ناموفق گذشته، خسارت جبران‌ناپذیری برای آینده نامعلوم در بر خواهد داشت.