هیچ خیانت‌کار ناسپاسی را دوست ندارد

سوره حج، آیه 38    إِنَّ اللَّهَ يُدَافِعُ عَنِ الَّذِينَ ءَامَنُواْ  إِنَّ اللَّهَ لَا يحِبُّ كلَّ خَوَّانٍ كَفُورٍ

ترجمه:

قطعاً خداوند از كسانى كه ايمان آورده‏اند دفاع مى‏كند، [که] قطعا خداوند هيچ خيانتكار ناسپاسى را دوست ندارد.

توضیح لغات:

«خوّان» و «کفور» هردو صیغه مبالغه می‌باشند؛ پس معنای آنها «بسیار خیانت‌کار» و «بسیار ناسپاس» است.

حدیث:

امام سجاد (ع) در دعای عرفه (مفاتیح الجنان)

الهی! مَا ذَا وَجَدَ مَنْ فَقَدَكَ؟ وَ مَا الَّذِي فَقَدَ مَنْ وَجَدَكَ؟ لَقَدْ خَابَ مَنْ رَضِيَ دُونَكَ بَدَلًا وَ لَقَدْ خَسِرَ مَنْ بَغَى عَنْكَ مُتَحَوَّلا!

خدایا: کسی که تو را یافت، چه ندارد؟ و کسی که تو را ندارد، چه دارد؟ محروم است کسی که به جای تو به کسی دیگری رضایت دهد، و ضرر کرده کسی که از تو به جانب کس دیگری. روی‌گرداند!

بَلَغَ عَبْدَ الْمَلِكِ أَنَّ سَيْفَ رَسُولِ اللَّهِ ص عِنْدَ زَيْنِ الْعَابِدِينَ فَبَعَثَ يَسْتَوْهِبُهُ مِنْهُ وَ يَسْأَلُهُ الْحَاجَةَ فَأَبَى عَلَيْهِ فَكَتَبَ إِلَيْهِ عَبْدُ الْمَلِكِ يُهَدِّدُهُ وَ أَنَّهُ يَقْطَعُ رِزْقَهُ مِنْ بَيْتِ الْمَالِ فَأَجَابَهُ ع أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ اللَّهَ ضَمِنَ لِلْمُتَّقِينَ الْمَخْرَجَ مِنْ حَيْثُ يَكْرَهُونَ وَ الرِّزْقَ مِنْ حَيْثُ لَا يَحْتَسِبُونَ وَ قَالَ جَلَّ ذِكْرُهُ إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ كُلَّ خَوَّانٍ كَفُورٍ فَانْظُرْ أَيُّنَا أَوْلَى بِهَذِهِ الْآيَةِ.

مناقب آل أبي طالب عليهم السلام (ابن شهرآشوب)، ج‏4، ص165

به عبدالملک مروان خبر دادند که شمشیر رسول خدا نزد زین‌العابدین است. کسی را فرستاد که آن را به من ببخش و به جایت حاجت بخواه. حضرت امتناع کرد. عبدالملک نامه‌ای نوشت و حضرت را تهدید کرد و گفت که سهم حضرت از بیت‌المال را قطع خواهد کرد. حضرت چنین پاسخ داد:

اما بعد، بدان که خداوند برای متقین ضمانت کرده است که از آنچه ناخوشایندشان است برایشان راه خروجی قرار می دهد و از راهی که حساب نکرده‌اند به آنها روزی می‌رساند؛ و خداوند - جل ذکره - فرمود که «قطعا خداوند هیچ خیانت‌کار ناسپاسی را دوست ندارد»؛ پس بنگر که کدام ما به این آیه سزاوارتریم؟!

تدبر:
مومن در امان کامل است زیرا خدا مدافع اوست. آیا کسی که خدا از او دفاع کند کمترین ناراحتی برایش ممکن است؟ و نیاز به کس دیگری دارد؟ به قول باباطاهر:
همه گویند طاهر کس نداره
خدا یار موئه چه حاجت کس

 آیا تا به حال به دوستی خدا فکر کرده‌ایم؟ چه صفایی دارد؟ تازه، دل همه هم به دست اوست؛ اگر او کسی را دوست داشته باشد و صد سال همه در منابر لعنش کنند باز کاری می‌کند همه عالم عاشق او شوند حتی غیرمسلمانها. خدا از علی ع دفاع کرده که محبوب عالم شده؛ وگرنه بنی‌امیه چه‌ها کرد که نامی از حضرتش نماند. اگر ما هم خدایی شویم ...

چقدر برایمان مهم است که خدا دوستمان بدارد؟ چقدر مهم است که دیگران دوستمان بدارند؟ اگر بین محبوب خدا شدن و محبوب مردم شدن مخیر شویم کدام را انتخاب می‌کنیم؟ آیا گاهی محبوب گناهکاران شدن برای ما از محبوب خدا شدن بالاتر نیست (وقتی که به خاطر دوست و آشنا، گناهی مرتکب می‌شویم یا نگاه مثبت گناهکاران را خریداریم)؟

چه خدای مهربانی؟ نگفت «خائن کافر» را؛ بلکه فرمود: «خوان کفور» را دوست ندارد. یعنی کسی که بسیار خیانت می‌کند و بسیار ناسپاس است؛ یعنی قبول کرده که ممکن است ما گاهی خیانت کنیم و گاهی ناسپاسی (همچنین: سوره نساء، آیه31)؛ اما فقط وقتی خیلی خائن و خیلی ناسپاس شویم، گله‌مند می‌شود. واقعا چقدر ناسپاسیم؟!

چه امانتی دادند که مواظب باشیم «خیانت» نکنیم؟ یک قلب سالم. همین! اگر این را سالم تحویل خدا دادی، همه بهشت مال تو، اصلا خود خدا مال تو (سوره شعرا، آیه89). لیکن مشکل این است که شیطان هست و همه افکار ما را می‌خواند و دل ما را می‌برد. این دل نگهبان می‌خواهد که حریف شیطان بشود. خود خدا باید از ما دفاع کند. راهش هم این است که مومن شویم.
به همین سادگی!

چه نعمتی دادند که ممکن است «ناسپاسی» کنیم؟ علامه طباطبایی اثبات کرده‌اند که «نعمت حقیقی «ولایت» است (ترجمه المیزان، ج19 ص208 http://lib.eshia.ir/50081/19/208 ) یعنی اینکه انسان کاملا تحت ولایت الهی قرار گیرد که ولایت اهل بیت مهمترین مصداقش است. ما چقدر قدر این نعمت را می‌دانیم؟
واقعا اگر قدرش را می‌دانستیم، امام زمان عج ظهور نمی‌کرد؟