مدیر مؤسسه مطالعات امنیت ملی رژیم صهیونیستی توضیح می دهد؛
اسرائیل برای بعد توافق چه نقشه ای کشیده است؟
توافق هسته ای قدرت های جهان با ایران با توجه به تحولات موجود به احتمال زیاد به اجرا در می آید و توانایی اسرائیل برای اثرگذاری بر روند آن محدود خواهد بود. در این میان اسرائیل باید خود را برای سناریوهای محتمل آماده کند و از تلاش مستقیم برای تغییر نظر کنگره آمریکا درباره این توافق اجتناب ورزد.
گروه بین الملل - مدیر مؤسسه مطالعات امنیت ملی رژیم صهیونیستی می گوید توافق هسته ای قدرت های جهان با ایران با توجه به تحولات موجود به احتمال زیاد به اجرا در می آید و توانایی اسرائیل برای اثرگذاری بر روند آن محدود خواهد بود. در این میان اسرائیل باید خود را برای سناریوهای محتمل آماده کند و از تلاش مستقیم برای تغییر نظر کنگره آمریکا درباره این توافق اجتناب ورزد.
به گزارش بولتن نیوز، آموس یادلین مدیر مؤسسه مطالعات امنیت ملی رژیم صهیونیستی در مطلبی با عنوان «سناریوها و توصیه های سیاسی به دنبال یک توافق هسته ای نگران کننده» که در سایت این مؤسسه درج شده است، مطلبی نوشته است که اوج نگرانی و عصبانیت هناصر این رژیم از انزوای خود در فضای پسا توافق و شکستن جو امنیتی علیه ایران و همزمان خحفظ زیرساختهای هسته ای کشورمان را نشان می دهد. مطالعه این متن می تواند هم روشنگر تلاشهای افسران دیپلماسی کشور در حراست از منافع ملی باشد و هم نشاندهنده نقشه ها و طراحیهای این رژیم جعلی برای کاستن از ضربه ای که در اثر این توافق خورده است.
توافقی که هفته گذشته در وین بین قدرت های جهان و ایران بر سر برنامه هسته ای این کشور با عنوان طرح اقدام مشترک جامع، حاصل شد، به شدت توافقی نگران کننده است و برای امنیت ملی اسرائیل، مخاطراتی با خود دارد. به نظر می رسد این توافق اجرا خواهد شد و اسرائیل در این نقطه، توانایی کمی برای اثرگذاری بر روند آن خواهد داشت. در عین حال مقایسه کردن توافق وین با توافق مونیخ که در سال 1938 با نازی ها امضا شد، مقایسه ای مبالغه آمیز است زیرا اسرائیل اکنون کشوری (رژیمی) قوی است که می تواند با اتخاذ سیاستی صحیح بر پیامدهای این توافق نگران کننده، غلبه کند. موضع دولت آمریکا مبنی بر این که این بهترین توافق ممکن است، بازتاب دو فرض است که همه شش قدرت مذاکره کننده با ایران با آن موافق هستند.
پنج به علاوه یک اعتقاد داشت که اگر توافقی به دست نیاید، رژیم تحریم ها علیه ایران ممکن است از دست برود، و قدرت های مذاکره کننده بدون اهرم قابل توجهی در مقابل تهران رها می شوند. علاوه بر این، در طول مدت مذاکرات، آمریکا گزینه نظامی را عملا حذف کرد (و این اقدامی بود که ابزار مهم اعمال فشار در برابر رژیم ایران را تضعیف کرد). در طول مذاکرات دولت اوباما تاکید کرد که تنها گزینه در برابر توافق جنگ است، و اینکه مردم آمریکا تحمل جنگی دیگر در خاور میانه (غرب آسیا) را ندارند. این جمله هم از نظر عملیاتی، هم تاریخی، بسیار نگران کننده است. راه های متنوعی برای خنثی کردن توانایی هسته ای یک کشور با استفاده از شیوه های دقیق و نقطه ای و بدون ایجاد درگیری، وجود دارد.
با توجه به اینکه آمریکا در مرحله اولیه مذاکرات، اساسا امکان پذیر بودن حمله نظامی را حذف کرد، و برای ایرانی ها روشن کرد که این دولت مایل است به یک توافق «میراث» دست یابد، موضعش در مذاکرات ضعیف بود. در نتیجه مذاکرات با توافقی که به موضع ایران بسیار نزدیکتر است، پایان یافت. این تحولات چنانچه در طول مذاکرات روشن شد، به خوبی نحوه برخورد با تخلفات آتی ایران را روشن نمی کند. این توافق و جنبه های نگران کننده آن باید در سه سطح ارزیابی شوند: سطح کوتاه مدت، بلند مدت و فعالیت منفی متعارف ایران در خاور میانه (غرب آسیا).این توافق در سطح کوتاه مدت، یکسری مؤلفه های مثبت را در خود دارد: برنامه ایران را به نقطه گریز هسته ای یک ساله بر می گرداند، ابعاد این برنامه را کاهش می دهد و آن را تحت رژیم راستی آزمایی گسترده تر و عمیق تر از رژیم فعلی قرار می دهد (رژیمی که شامل دسترسی به مراکز نظامی است).
برای دستکم ده سال خطر تسلیحات هسته ای ایران، کاهش یافته است. گرچه ایران زیرساخت های هسته ای قابل توجهی را حفظ می کند، این زیرساخت ها باید با زیرساخت هایی که در پایان سال 2013 و پیش از توافق مقدماتی وجود داشت، مقایسه شوند. اگر توافقی به دست نمی آمد، این زیرساخت حتی بیشتر گسترش می یافت و در نبود یک رژیم بازرسی، ایران به امکان گریز هسته ای فوری می رسید. مقایسه کردن این توافق با توافقی «رؤیایی» که در آن ایران هیچ غنی سازی اورانیومی نداشته باشد، واقع بینانه نیست.
با این حال این تصویر وقتی از جنبه میان مدت و بلند مدت مد نظر قرار گیرد، ناامید کننده تر و نگران کننده تر به نظر می رسد. این توافق جایگاه ایران را به عنوان کشوری در آستانه هسته ای شدن به رسمیت می شناسد. این جایگاه با برداشته شدن محدودیت های موقت برای ابعاد این برنامه، زمانی که ایران اجازه یابد تعداد نامحدودی سانتریفوژهای پیشرفته را فعال کند و غنی سازی 20 درصدی را از سر گیرد، و در بازفرآوری پلوتونیوم وارد شود، حتی تقویت خواهد شد. همانطور که رئیس جمهور آمریکا نیز اذعان کرد، این شرایط ایران را به نقطه گریز هسته ای تقریبا صفر می رساند.
استانداردها و هنجارهای تایید شده برای ایران، هم در کوتاه مدت و هم بلند مدت، برخورد با بلندپروازی های دیگر کشورهای منطقه را دشوار می کند؛ کشورهایی که ممکن است به دنبال حق خود برای رسیدن به توانمندی های مشابه باشند.همچنین از جنبه غیر هسته ای، این توافق به شدت نگران کننده است و چالش های عمده ای برای امنیت ملی اسرائیل با خود دارد. برداشته شدن تحریم ها، موجب جاری شدن فوری بیش از 100 میلیارد دلار به ایران می شود و میلیاردها دلار دیگر را نیز ظرف یک دهه پیش رو، روانه ایران می کند. حتی اگر بیشتر این وجوه در اقتصاد ایران صرف شود، حجم قابل توجهی نیز برای تقویت نیروهای نظامی متعارف ایران، توسعه صنایع دفاعی آن، و حمایت از رژیم بشار اسد در سوریه، باقی می ماند. همه اینها به ایران در پیشبرد سلطه طلبی و فعالیت های خرابکارانه اش در منطقه کمک خواهد کرد. فقط بخش کوچکی از این وجوه برای اینکه بودجه سالانه سازمان های تروریستی نظیر حزب الله، حماس و جهاد اسلامی را سه برابر کند، کافیست.
توافق وین فقط وقتی با ارزش خواهد بود که اوباما در کنار برخورد با خطر هسته ای ایران، مخاطرات ناشی از رفتارهای غیر هسته ای ایران را نیز در نظر آورد. افزودن مواردی نظیر لغو تحریم تسلیحاتی ایران پس از پنج سال و نیز لغو تحریم ها برای قطعات موشک های بالستیک پس از هشت سال (که جز مفاد لوزان نبود)، همگی تردیدهای قابل ملاحظه ای را درباره امکان تفکیک مسئله هسته ای ایران از دیگر فعالیت های منفی آن ایجاد می کند. در نتیجه اثبات اینکه آمریکا به بهای نادیده گرفتن متحدان سنتی خود، به سمت ایران رو نکرده، به عهده دولت آمریکاست.
آموس یادلین در ادامه به سه سناریوی احتمالی اشاره می کند و می نویسد، تحولات سال های اخیر در خاور میانه (غرب آسیا)، نشان می دهد پیش بینی رخدادهای آینده دشوار است. با این حال برخی سناریوهای ابتدایی درباره آینده باید ترسیم شود تا زمینه واکنش های معتبر و جامع به تهدیدهای راهبردی حاضر، فراهم شود. درباره ایران، آماده سازی باید با توجه به سه سناریوی اصولی صورت گیرد.اولین و امیدبخش ترین سناریو، «سناریوی تغییر شکل» است، که در آن ایران تغییری داخلی را تجربه می کند و تا پایان مدت توافق، تدریجا به کشوری کمتر رادیکال تبدیل می شود. این روند در صورتی به شکل طبیعی اتفاق می افتد که نسل جوان تر به حاکمیت ملی کشور جذب شده باشند و تندروترین عناصر با شخصیت های لیبرال تر و اصلاح طلب تر جایگزین شده باشند.
اگر چنین شود، رژیمی که کمتر با اسرائیل و غرب خصومت دارد، ممکن است روی کار آید. متاسفانه، احتمال اینکه چنین سناریویی عینیت یابد، بسیار ضعیف است زیرا مراکز قدرت در ایران را رهبران مذهبی و سپاه پاسدارانی کنترل می کنند که با این توافق تقویت خواهند شد.سناریوی دوم، «سناریوی کره شمالی» است که در آن ایران تعهداتش را چند سال بعد زیر پا می گذارد و شبیه کره شمالی به سمت بمب خیز بر می دارد. هر زمان در آینده، اگر ایران به این نتیجه برسد که مزایای گریز هسته ای و رسیدن به بمب از مخاطرات واکنش احتمالی غرب به این اقدام، بیشتر است، بی تردید بمب را انتخاب خواهد کرد. این سناریو بعید است اما غیر ممکن نیست.
اگر این سناریو محقق شود، تغییری عمده را با خود خواهد داشت. از این رو، این امر ایجاب می کند که اسرائیل و غرب ظرفیت اطلاعاتی و عملیاتی خود را برای متوقف کردن گریز هسته ای ایران، حفظ کنند.سومین سناریو، «سناریوی شکیبایی راهبردی» است که در آن ایران به توافق احترام خواهد گذاشت و پس از 10 تا 15 سال، به کشوری در آستانه هسته ای شدن مشروع با زیرساخت هسته ای نامحدود و گسترده خواهد رسید. این محتمل ترین و خطرناک ترین سناریو است.
در طول مدت توافق، ایران همچنان برای رسیدن به هژمونی منطقه ای و استفاده از وجوهی که از برداشته شدن تحریم ها کسب کرده است برای عمق بخشیدن به توانمندی های تکنیکی خود و مهارت یافتن در قلمرو هسته ای، استفاده خواهد کرد. این امر هر زمان ایران مناسب ببیند، و زمانی که محدودیت های قید شده در توافق پایان یابد، گریز هسته ای تقریبا صفر به ایران می دهد.مدیر مؤسسه مطالعات امنیت ملی اسرائیل در نهایت چهار توصیه سیاسی را ذکر می کند.
اول، آمریکا و اسرائیل باید در برابر سناریوهای نگران کننده بالا (یعنی سناریوی کره شمالی و شکیبایی راهبردی) آماده شوند. اسرائیل باید در خصوص روش های مقابله با خطرهایی که از این توافق بر می خیزد، با آمریکا به تفاهم و توافق برسد. چنین تفاهم هایی باید شامل حوزه های زیر باشد:همکاری اطلاعاتی برای جبران کردن نقص بازرسی ها؛ تعریف روشن این مسئله که منظور از نقض عمده توافق چیست؛ سازوکارهای واکنش در صورت بروز تخلف؛ و یک بسته کمک امنیتی برای ارتقا دادن توانایی اسرائیل هم برای مقابله با تهدیدهای ناشی از قوی شدن ایران و نایبان تروریستی اش و هم برای خنثی کردن گریز هسته ای ایران به سمت بمب. روش برخورد با سناریوی کره شمالی و سناریوی شکیبایی راهبردی، هر دو باید کاملا ارزیابی و مشخص شود.
آمریکا می تواند درباره نحوه برخورد با نبود تغییر در رفتار ایران از جمله فعالیت های خرابکارانه اش در خاور میانه (غرب آسیا) و درخواست آن برای نابودی اسرائیل و همزمان دامن زدن به تهدیدهای متعارف در مرزهای اسرائیل، با تل آویو به تفاهم برسد. دوم، اسرائیل باید از مزیت سال های پیش رو برای آماده شدن برای برخورد با خطرهای کوتاه مدت و بلند مدتی که از این توافق ایجاد می شود، استفاده کند. اکنون که توافقی شکل گرفته است که موقعیت راهبردی اسرائیل را بدتر می کند، توان اسرائیل باید به شیوه ای سامان یابد که امکان واکنشی مؤثر به همه جنبه های این تغییر منفی را فراهم کند.
اسرائیل باید نیروهای دفاعی خود را در پنج سال آینده برای مقابله با چالش های میان مدت و بلند مدت این توافق آماده کند. در پنج سال نخست این توافق ایران همچنان تحت تحریم تسلیحاتی خواهد بود و انتظار می رود که محتاطانه تر عمل کند. این وقفه ای است که اسرائیل باید از آن برای تقویت خود در مقابله با موشک های زمین به زمین و راکت ها و سامانه های دفاع ضد موشکی و ضد راکتی و نیز تقویت گزینه نظامی راهبردی علیه ایران استفاده کند. سوم، آمادگی برای احتمال تولید و تکثیر بیشتر در خاور میانه (غرب آسیا) ضروری است.
با توجه به اینکه توافق وین به ایران مشروعیت می دهد زیرساخت هسته ای گسترده ای را حفظ کند و گریز هسته ای سریع به سمت بمب داشته باشد، این نگرانی وجود دارد که این سطح توسعه یافتگی هسته ای به استاندارد منطقه ای تبدیل شود. انگیزه کشورهای خلیج (فارس) برای رسیدن به این نقطه-هم به علت بیم از ایران و هم میل به داشتن توانایی های برابر- افزایش خواهد یافت. اسرائیل باید با دقت این تحولات را دنبال کند و همراه با جامعه بین المللی برای مهار آنها تلاش کند.
در نهایت، اسرائیل باید از دخالت کردن در نظام سیاسی آمریکا -به رغم نگرانی هایی که از این توافق دارد- خودداری کند. کنگره آمریکا مکان مناسبی برای اینکه اسرائیل در کشمکش های حزبی این کشور ورود کند، نیست. اما اسرائیل موظف است ارزیابی های خود را هم به حامیان، هم مخالفان توافق در درون آمریکا منتقل کند. اما اینکار باید بدون دخالت در بحث های سیاسی درون آمریکا باشد.
اگر اسرائیل بخواهد رسما دخالت کند و بر نظر کنگره اثر بگذارد، دو زیان را می تواند انتظار داشته باشد. اگر موفق شود این توافق را بر هم بزند، ایران در سال های آتی به بمب هسته ای نزدیکتر خواهد شد و بخت فرو ریختن رژیم تحریم ها افزایش خواهد یافت و اسرائیل به از بین بردن توافقی متهم خواهد شد که همه قدرت های بزرگ جهان و شورای امنیت سازمان ملل با آن موافقت کرده بودند.
علاوه بر این امکان همکاری با دولت آمریکا برای اینکه به شیوه ای سازنده با سناریوهای نگران کننده مقابله شود، کاهش خواهد یافت. شریک مطلوب اسرائیل برای مقابله با خطرهای طرح اقدام مشترک جامع، دولت آمریکاست که خود این روند را تا توافق هدایت کرده است. اسرائیل باید از این شراکت در چارچوب یک توافق دوجانبه موازی که بی تردید حمایت افکار عمومی و کنگره آمریکا را با خود خواهد داشت، سود ببرد.
به گزارش بولتن نیوز، آموس یادلین مدیر مؤسسه مطالعات امنیت ملی رژیم صهیونیستی در مطلبی با عنوان «سناریوها و توصیه های سیاسی به دنبال یک توافق هسته ای نگران کننده» که در سایت این مؤسسه درج شده است، مطلبی نوشته است که اوج نگرانی و عصبانیت هناصر این رژیم از انزوای خود در فضای پسا توافق و شکستن جو امنیتی علیه ایران و همزمان خحفظ زیرساختهای هسته ای کشورمان را نشان می دهد. مطالعه این متن می تواند هم روشنگر تلاشهای افسران دیپلماسی کشور در حراست از منافع ملی باشد و هم نشاندهنده نقشه ها و طراحیهای این رژیم جعلی برای کاستن از ضربه ای که در اثر این توافق خورده است.
توافقی که هفته گذشته در وین بین قدرت های جهان و ایران بر سر برنامه هسته ای این کشور با عنوان طرح اقدام مشترک جامع، حاصل شد، به شدت توافقی نگران کننده است و برای امنیت ملی اسرائیل، مخاطراتی با خود دارد. به نظر می رسد این توافق اجرا خواهد شد و اسرائیل در این نقطه، توانایی کمی برای اثرگذاری بر روند آن خواهد داشت. در عین حال مقایسه کردن توافق وین با توافق مونیخ که در سال 1938 با نازی ها امضا شد، مقایسه ای مبالغه آمیز است زیرا اسرائیل اکنون کشوری (رژیمی) قوی است که می تواند با اتخاذ سیاستی صحیح بر پیامدهای این توافق نگران کننده، غلبه کند. موضع دولت آمریکا مبنی بر این که این بهترین توافق ممکن است، بازتاب دو فرض است که همه شش قدرت مذاکره کننده با ایران با آن موافق هستند.
پنج به علاوه یک اعتقاد داشت که اگر توافقی به دست نیاید، رژیم تحریم ها علیه ایران ممکن است از دست برود، و قدرت های مذاکره کننده بدون اهرم قابل توجهی در مقابل تهران رها می شوند. علاوه بر این، در طول مدت مذاکرات، آمریکا گزینه نظامی را عملا حذف کرد (و این اقدامی بود که ابزار مهم اعمال فشار در برابر رژیم ایران را تضعیف کرد). در طول مذاکرات دولت اوباما تاکید کرد که تنها گزینه در برابر توافق جنگ است، و اینکه مردم آمریکا تحمل جنگی دیگر در خاور میانه (غرب آسیا) را ندارند. این جمله هم از نظر عملیاتی، هم تاریخی، بسیار نگران کننده است. راه های متنوعی برای خنثی کردن توانایی هسته ای یک کشور با استفاده از شیوه های دقیق و نقطه ای و بدون ایجاد درگیری، وجود دارد.
با توجه به اینکه آمریکا در مرحله اولیه مذاکرات، اساسا امکان پذیر بودن حمله نظامی را حذف کرد، و برای ایرانی ها روشن کرد که این دولت مایل است به یک توافق «میراث» دست یابد، موضعش در مذاکرات ضعیف بود. در نتیجه مذاکرات با توافقی که به موضع ایران بسیار نزدیکتر است، پایان یافت. این تحولات چنانچه در طول مذاکرات روشن شد، به خوبی نحوه برخورد با تخلفات آتی ایران را روشن نمی کند. این توافق و جنبه های نگران کننده آن باید در سه سطح ارزیابی شوند: سطح کوتاه مدت، بلند مدت و فعالیت منفی متعارف ایران در خاور میانه (غرب آسیا).این توافق در سطح کوتاه مدت، یکسری مؤلفه های مثبت را در خود دارد: برنامه ایران را به نقطه گریز هسته ای یک ساله بر می گرداند، ابعاد این برنامه را کاهش می دهد و آن را تحت رژیم راستی آزمایی گسترده تر و عمیق تر از رژیم فعلی قرار می دهد (رژیمی که شامل دسترسی به مراکز نظامی است).
برای دستکم ده سال خطر تسلیحات هسته ای ایران، کاهش یافته است. گرچه ایران زیرساخت های هسته ای قابل توجهی را حفظ می کند، این زیرساخت ها باید با زیرساخت هایی که در پایان سال 2013 و پیش از توافق مقدماتی وجود داشت، مقایسه شوند. اگر توافقی به دست نمی آمد، این زیرساخت حتی بیشتر گسترش می یافت و در نبود یک رژیم بازرسی، ایران به امکان گریز هسته ای فوری می رسید. مقایسه کردن این توافق با توافقی «رؤیایی» که در آن ایران هیچ غنی سازی اورانیومی نداشته باشد، واقع بینانه نیست.
با این حال این تصویر وقتی از جنبه میان مدت و بلند مدت مد نظر قرار گیرد، ناامید کننده تر و نگران کننده تر به نظر می رسد. این توافق جایگاه ایران را به عنوان کشوری در آستانه هسته ای شدن به رسمیت می شناسد. این جایگاه با برداشته شدن محدودیت های موقت برای ابعاد این برنامه، زمانی که ایران اجازه یابد تعداد نامحدودی سانتریفوژهای پیشرفته را فعال کند و غنی سازی 20 درصدی را از سر گیرد، و در بازفرآوری پلوتونیوم وارد شود، حتی تقویت خواهد شد. همانطور که رئیس جمهور آمریکا نیز اذعان کرد، این شرایط ایران را به نقطه گریز هسته ای تقریبا صفر می رساند.
استانداردها و هنجارهای تایید شده برای ایران، هم در کوتاه مدت و هم بلند مدت، برخورد با بلندپروازی های دیگر کشورهای منطقه را دشوار می کند؛ کشورهایی که ممکن است به دنبال حق خود برای رسیدن به توانمندی های مشابه باشند.همچنین از جنبه غیر هسته ای، این توافق به شدت نگران کننده است و چالش های عمده ای برای امنیت ملی اسرائیل با خود دارد. برداشته شدن تحریم ها، موجب جاری شدن فوری بیش از 100 میلیارد دلار به ایران می شود و میلیاردها دلار دیگر را نیز ظرف یک دهه پیش رو، روانه ایران می کند. حتی اگر بیشتر این وجوه در اقتصاد ایران صرف شود، حجم قابل توجهی نیز برای تقویت نیروهای نظامی متعارف ایران، توسعه صنایع دفاعی آن، و حمایت از رژیم بشار اسد در سوریه، باقی می ماند. همه اینها به ایران در پیشبرد سلطه طلبی و فعالیت های خرابکارانه اش در منطقه کمک خواهد کرد. فقط بخش کوچکی از این وجوه برای اینکه بودجه سالانه سازمان های تروریستی نظیر حزب الله، حماس و جهاد اسلامی را سه برابر کند، کافیست.توافق وین فقط وقتی با ارزش خواهد بود که اوباما در کنار برخورد با خطر هسته ای ایران، مخاطرات ناشی از رفتارهای غیر هسته ای ایران را نیز در نظر آورد. افزودن مواردی نظیر لغو تحریم تسلیحاتی ایران پس از پنج سال و نیز لغو تحریم ها برای قطعات موشک های بالستیک پس از هشت سال (که جز مفاد لوزان نبود)، همگی تردیدهای قابل ملاحظه ای را درباره امکان تفکیک مسئله هسته ای ایران از دیگر فعالیت های منفی آن ایجاد می کند. در نتیجه اثبات اینکه آمریکا به بهای نادیده گرفتن متحدان سنتی خود، به سمت ایران رو نکرده، به عهده دولت آمریکاست.
آموس یادلین در ادامه به سه سناریوی احتمالی اشاره می کند و می نویسد، تحولات سال های اخیر در خاور میانه (غرب آسیا)، نشان می دهد پیش بینی رخدادهای آینده دشوار است. با این حال برخی سناریوهای ابتدایی درباره آینده باید ترسیم شود تا زمینه واکنش های معتبر و جامع به تهدیدهای راهبردی حاضر، فراهم شود. درباره ایران، آماده سازی باید با توجه به سه سناریوی اصولی صورت گیرد.اولین و امیدبخش ترین سناریو، «سناریوی تغییر شکل» است، که در آن ایران تغییری داخلی را تجربه می کند و تا پایان مدت توافق، تدریجا به کشوری کمتر رادیکال تبدیل می شود. این روند در صورتی به شکل طبیعی اتفاق می افتد که نسل جوان تر به حاکمیت ملی کشور جذب شده باشند و تندروترین عناصر با شخصیت های لیبرال تر و اصلاح طلب تر جایگزین شده باشند.
اگر چنین شود، رژیمی که کمتر با اسرائیل و غرب خصومت دارد، ممکن است روی کار آید. متاسفانه، احتمال اینکه چنین سناریویی عینیت یابد، بسیار ضعیف است زیرا مراکز قدرت در ایران را رهبران مذهبی و سپاه پاسدارانی کنترل می کنند که با این توافق تقویت خواهند شد.سناریوی دوم، «سناریوی کره شمالی» است که در آن ایران تعهداتش را چند سال بعد زیر پا می گذارد و شبیه کره شمالی به سمت بمب خیز بر می دارد. هر زمان در آینده، اگر ایران به این نتیجه برسد که مزایای گریز هسته ای و رسیدن به بمب از مخاطرات واکنش احتمالی غرب به این اقدام، بیشتر است، بی تردید بمب را انتخاب خواهد کرد. این سناریو بعید است اما غیر ممکن نیست. اگر این سناریو محقق شود، تغییری عمده را با خود خواهد داشت. از این رو، این امر ایجاب می کند که اسرائیل و غرب ظرفیت اطلاعاتی و عملیاتی خود را برای متوقف کردن گریز هسته ای ایران، حفظ کنند.سومین سناریو، «سناریوی شکیبایی راهبردی» است که در آن ایران به توافق احترام خواهد گذاشت و پس از 10 تا 15 سال، به کشوری در آستانه هسته ای شدن مشروع با زیرساخت هسته ای نامحدود و گسترده خواهد رسید. این محتمل ترین و خطرناک ترین سناریو است.
در طول مدت توافق، ایران همچنان برای رسیدن به هژمونی منطقه ای و استفاده از وجوهی که از برداشته شدن تحریم ها کسب کرده است برای عمق بخشیدن به توانمندی های تکنیکی خود و مهارت یافتن در قلمرو هسته ای، استفاده خواهد کرد. این امر هر زمان ایران مناسب ببیند، و زمانی که محدودیت های قید شده در توافق پایان یابد، گریز هسته ای تقریبا صفر به ایران می دهد.مدیر مؤسسه مطالعات امنیت ملی اسرائیل در نهایت چهار توصیه سیاسی را ذکر می کند.
اول، آمریکا و اسرائیل باید در برابر سناریوهای نگران کننده بالا (یعنی سناریوی کره شمالی و شکیبایی راهبردی) آماده شوند. اسرائیل باید در خصوص روش های مقابله با خطرهایی که از این توافق بر می خیزد، با آمریکا به تفاهم و توافق برسد. چنین تفاهم هایی باید شامل حوزه های زیر باشد:همکاری اطلاعاتی برای جبران کردن نقص بازرسی ها؛ تعریف روشن این مسئله که منظور از نقض عمده توافق چیست؛ سازوکارهای واکنش در صورت بروز تخلف؛ و یک بسته کمک امنیتی برای ارتقا دادن توانایی اسرائیل هم برای مقابله با تهدیدهای ناشی از قوی شدن ایران و نایبان تروریستی اش و هم برای خنثی کردن گریز هسته ای ایران به سمت بمب. روش برخورد با سناریوی کره شمالی و سناریوی شکیبایی راهبردی، هر دو باید کاملا ارزیابی و مشخص شود.
آمریکا می تواند درباره نحوه برخورد با نبود تغییر در رفتار ایران از جمله فعالیت های خرابکارانه اش در خاور میانه (غرب آسیا) و درخواست آن برای نابودی اسرائیل و همزمان دامن زدن به تهدیدهای متعارف در مرزهای اسرائیل، با تل آویو به تفاهم برسد. دوم، اسرائیل باید از مزیت سال های پیش رو برای آماده شدن برای برخورد با خطرهای کوتاه مدت و بلند مدتی که از این توافق ایجاد می شود، استفاده کند. اکنون که توافقی شکل گرفته است که موقعیت راهبردی اسرائیل را بدتر می کند، توان اسرائیل باید به شیوه ای سامان یابد که امکان واکنشی مؤثر به همه جنبه های این تغییر منفی را فراهم کند.
اسرائیل باید نیروهای دفاعی خود را در پنج سال آینده برای مقابله با چالش های میان مدت و بلند مدت این توافق آماده کند. در پنج سال نخست این توافق ایران همچنان تحت تحریم تسلیحاتی خواهد بود و انتظار می رود که محتاطانه تر عمل کند. این وقفه ای است که اسرائیل باید از آن برای تقویت خود در مقابله با موشک های زمین به زمین و راکت ها و سامانه های دفاع ضد موشکی و ضد راکتی و نیز تقویت گزینه نظامی راهبردی علیه ایران استفاده کند. سوم، آمادگی برای احتمال تولید و تکثیر بیشتر در خاور میانه (غرب آسیا) ضروری است.
با توجه به اینکه توافق وین به ایران مشروعیت می دهد زیرساخت هسته ای گسترده ای را حفظ کند و گریز هسته ای سریع به سمت بمب داشته باشد، این نگرانی وجود دارد که این سطح توسعه یافتگی هسته ای به استاندارد منطقه ای تبدیل شود. انگیزه کشورهای خلیج (فارس) برای رسیدن به این نقطه-هم به علت بیم از ایران و هم میل به داشتن توانایی های برابر- افزایش خواهد یافت. اسرائیل باید با دقت این تحولات را دنبال کند و همراه با جامعه بین المللی برای مهار آنها تلاش کند.
در نهایت، اسرائیل باید از دخالت کردن در نظام سیاسی آمریکا -به رغم نگرانی هایی که از این توافق دارد- خودداری کند. کنگره آمریکا مکان مناسبی برای اینکه اسرائیل در کشمکش های حزبی این کشور ورود کند، نیست. اما اسرائیل موظف است ارزیابی های خود را هم به حامیان، هم مخالفان توافق در درون آمریکا منتقل کند. اما اینکار باید بدون دخالت در بحث های سیاسی درون آمریکا باشد.
اگر اسرائیل بخواهد رسما دخالت کند و بر نظر کنگره اثر بگذارد، دو زیان را می تواند انتظار داشته باشد. اگر موفق شود این توافق را بر هم بزند، ایران در سال های آتی به بمب هسته ای نزدیکتر خواهد شد و بخت فرو ریختن رژیم تحریم ها افزایش خواهد یافت و اسرائیل به از بین بردن توافقی متهم خواهد شد که همه قدرت های بزرگ جهان و شورای امنیت سازمان ملل با آن موافقت کرده بودند.
علاوه بر این امکان همکاری با دولت آمریکا برای اینکه به شیوه ای سازنده با سناریوهای نگران کننده مقابله شود، کاهش خواهد یافت. شریک مطلوب اسرائیل برای مقابله با خطرهای طرح اقدام مشترک جامع، دولت آمریکاست که خود این روند را تا توافق هدایت کرده است. اسرائیل باید از این شراکت در چارچوب یک توافق دوجانبه موازی که بی تردید حمایت افکار عمومی و کنگره آمریکا را با خود خواهد داشت، سود ببرد.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
تقویت داعش باعث تقویت گروهک های تروریستی در سوریه و عراق و تلاش برای تکه تکه کردن آن ها خواهد شد(که در جریان هست)البته در این بین نقش عربستان مطمئنا قابل بررسی تر هم هست!گرچه بازنده بزرگ این بازی "ترکیه" خواهد بود چون در حمایت از داعش بزرگترین شکست ها رابرای خود رقم زد.عربستان در بلند مدت شاهد شیطنت های خود و بازگشت آن به سوی خود خواهد شد...