آزادی قلم در فرانسه؛ مسلمانان نه، یهودیان آری

به گزارش بولتن به نقل از فارس، ‌یک پایگاه آمریکایی در گزارشی به نبود آزادی بیان برای مسلمانان فرانسوی و آزادی توهین کنندگان به ارزشهای اسلامی اذعان کرد و در این باره هشدار داد.

فارین پالیسی در گزارشی تحت عنوان «فرانسه یک متخلف در یک فرصتی نابرابر است» ، با اشاره به حملات اخیر پاریس به بررسی دوگانگی مواضع این کشور در قبال آزادی بیان و نداشتن فرصت برابر برای مسلمانان فرانسوی با 6 میلیون نفر جمعیت در قیاس با نیم میلیون یهودی ساکن این کشور پرداخت.

در این گزارش آمده است: «وقتی موضوع نمایشهای بزرگ طرفداری و اعتراض مطرح می‌شود، نمی‌توان نمایش بزرگتری از تظاهرات 11 ژانویه در پاریس دید روزی که یک میلیون نفر به خیابانها آمدند تا نظاره گر رهبران و دیپلماتهای ارشد سراسر جهان باشند که دست در دست هم به قربانیان حملات اخیر پاریس ادای احترام می‌کنند».

در ادامه گزارش فارین پالیسی می‌خوانیم؛ «سرو صداهای اولیه درباره آزادی بیان تنها چند ساعت پس از حملات شوکه کننده به مجله شارلی ابدو بلند شد. به دنبال این حملات، تظاهرات کنندگان با تجمع در پاریس شعار دادند که «ما همه شارلی هستیم»، «قلم باید جاری باشد و نه خون».

در ادامه این یادداشت آمده است: «اما قلم در فرانسه همیشه آزاد نبوده است. انکار هولوکاست،‌ یک جرم است و انکار نسل کشی ارمنستان(توسط امپراطوری عثمانی) نیز نزدیک بود که در سال 2012 به جرم تبدیل شود. تاریخ قضایی فرانسه از مواردی پر شده که در آم وبلاگ نویسان، افراد مشهور و عادی به اتهامات سخنرانی ناشی از نفرت یا افترا به دادگاه ها کشیده شدند. اما فاجعه بار تر از این آن است که وقتی قلم آزادانه جاری می‌شود سبب تحریک «افراد قدرتمند مقدس» می‌شود.

فارین پالیسی با هشدار درباره علت اصلی حوادث پاریس و احتمال تکرار آن می‌نویسد: «اگر فرانسویها از حملات پاریس درس نگیرند و در مقابله با ملاکهای دوگانه آزادی شکست بخورند(ملاکهایی که امروز این کشور را دچار تشتت و تقسیم کرده است) همچنین خون و نه قلم به جاری شدن ادامه خواهد داد».

به گزارش این پایگاه،‌ تقریبا یک روز پس از تجمع حدود 3.7 میلیون نفری در سراسر فرانسه در حمایت از حق شارلی ابدو به اهانت به مسلمانان، مقامات این کشور تلاش قانونی دیگری برای حفاظت از یهودیان در مقابل سخنرانی ناشی از تنفر کلید زدند.

در گزارش ذکر می‌شود که «در یک نمایش خجالت آور پیچیده از دعوای آزادی بیان در فرانسه، دفتر دادستانی پاریس روز دوشنبه آغاز تحقیق درباره یک پیام فیس بوکی حذف شده «دیودنه امبالا اِمبالا» کمدین چالش ساز فرانسوی را اعلام کرد؛ پیامی که در آن وی مدعی شده بود: «من احساسی شبیه به چارلی کولیبالی(یکی از عوامل حملات پاریس) دارم. این نوشته یک نمایش موذیانه در مقابل شعار من شارلی هستم بود؛‌ شعاری که اکنون همه جا شنیده می‌شود».

فارین پالیسی تصریح کرد: «دیودنه» که در سراسر فرانسه شناخته شده است با مقامات فرانسوی یک بازی طولانی قانونی و حقوقی موش و گربه براه انداخته است. مقامات فرانسوی تلاش کرده اند نظرات وی به اتهام برانگیختن نفرت و یهودی ستیزی ممنوع شود. این مساله تنها سبب افزایش اعتبار این کمدین در نزد طرفدارانش به عنوان فردی مخالف دستگاه حاکم شده و دیگران را قانع ساخته که دستگاه کنونی حاکمیت فرانسه، سنگر تزویر و ملاکهای دوگانه است».

این پایگاه در توضیح این بازیگر فرانسوی کامرونی تبار می‌نویسد: «استاد بودن «دیودنه» به ابهام عامدانه ادبی دادستانها را دیوانه کرده و می‌کند. او در نامه ای سرگشاده به وزیر کشور فرانسه، دولت این کشور را به «تلاش برای کشتن من با هر وسیله ای» متهم کرد البته قبل از آن گفت که «وقتی حرف میزنم شما به دنبال بهانه برای ایجاد ممنوعیت برای من هستید. شما مرا «آمدی کولیبالی»(یکی از عوامل حملات اخیر پاریس) ملاحظه می‌کنید در حالی که من هیچ تفاوتی با شارلی ندارم».

در این یادداشت بیان می‌شود: «بیایید یک موضوع را صریح بگوییم: خوش مزگی و شوخی دیودنه، زشت و ضد یهودی است. یکی از چالش سازترین اقدامات او سلام دادن به سبک معکوس سلام نازی‌ها بود. اقدام او در سال 2013 حتی به مسابقات فوتبال انگلیس هم راه یافت و مقامات این کشور نیکلاس آنلکا فوتبالیست فرانسوی را به خاطر سلام دادن به همین سبک، 5 مسابقه محروم کردند. به دنبال جنجالها درباره این سلام، مانوئل والس وزیر کشور وقت فرانسه که اکنون نخست‌وزیر است تاکید کرد که «دیودنه دیگر کمدین نیست بلکه ضد یهودی و نژادپرست است». وقتی که وزیر کشور فرانسه باید درباره اینکه کمدین هستی یا نه، تصمیم می‌گیرد این یعتی شما به دردسر افتادید».

ممنوعیت برگزاری تظاهرات در حمایت از غزه،‌نمونه‌ای از سیاستهای دوگانه در قبال آزادی بیان

فارین پالیسی ادعا می‌کند: «این نوع سلام همزمان با اقدامات دولت فرانسوا اولاند برای ممنوع کردن تظاهرات‌ها در پاریس علیه جنایت اسرائیل در غزه در تابستان 2014 مورد استفاده قرار می‌گرفت».

این گزارش با اشاره به ممنوعیت برگزاری تظاهرات توسط فرانسه به نفع فلسطینیان در جریان جنگ 50 روزه غزه، نوشت: «در حالی که در خیابانهای همه جای جهان تظاهرات در جریان بود، فرانسه اولین و تنها کشور غربی بود که تظاهرات حامیان فلسطین را ممنوع کرد».

البته که ممنوعیت فوق سبب توقف تجمعات نشد چرا که فرانسویها عاشق تظاهرات هستند. آنها با پلیس درگیر شدند. تظاهرات غیرقانونی توسط تعدادی از گروههای حامی فلسطین، چپگرا و ضد سرمایه داری سازماندهی شد که در آن تعدادی از حامیان «دیودنه» هم حضور داشتند. این موضوع سبب گیر کردن مقامات فرانسوی در یک وضعیت دشوار و به دنبال تظاهرات خشمگین در فرانسه شد. دولت سرانجام حاضر به برگزاری تظاهرات البته توسط گروههای متعلق به جریان اصلی در 23 جولای 2014 شد. اما آسیبی که باید وارد شود، وارد شده بود.

در ادامه گزارش هم تاکید شده است: «برای جوانان ساکن حومه شهرها و مناطق فقیر پیام واضح این بود: «از صدا و اعتراضات آنها در پاریس و شهرهای بزرگ استقبالی نمی‌شود و شنیده نمی‌شوند».

ملاکهای دوگانه کشوری که از حق آزادی بیان شارلی ابدو دفاع می‌کند و در همان حال دیودنه را خفه و خاموش می‌کند، به روشنی در میان شهروندان با ریشه های عربی و آفریقای جنوبی ساکن مناطق حاشیه‌ای شهرها و حتی کودکان آنها کاملا مشهود و مشخص است. در واقع از نظر آنها شارلی ابدو آزادی بیان انزجار و نفرت نسبت به همه مذاهب و به طور ویژه اسلام را دارد اما از سوی دیگر دیودنه باید تحت کنترل قرار گیرد.

در ادامه این گزارش تصریح شده است: «در حالی که شارلی ابدو به عنوان هفته نامه نترس فرانسوی مورد تحسین قرار می‌گیرد نشریه‌ای که از هیچ آدم و موجود مقدس بزرگی نمی‌ترسد، اما به نظر می رسد برخی آدمها بزرگتر از دیگران هستند. در سال 2009 این مجله موریس سینت کاریکاتوریست خود را که به عنوان یکی از معروفترین کاریکاتوریستها به «سینی» شهرت داشت، اخراج کرد. علت اخراج کاریکاتوری بود که در آن او درباره ژان پسر نیکلا سارکوزی گفته بود که «او عمر و زندگی طولانی در پیش دارد چرا که او با یک یهودی ازدواج می‌کند». جنجالها به حدی شد که سردبیر شارلی ابدو از سینی خواست عذرخواهی کند اما او رد کرد».

فارین پالیسی با انتقاد از مواضع پاریس در قبال این چالشها تاکید می‌کند: «با توجه به آنکه فرانسه به طور سنتی و در گذشته نشان داده پاسخهایش به چالشها کشیده بوده، این موضوع حتی در پاسخ بزدلانه اولاند به انتقادات بیش از پیش بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل از وجود احساسات ضد یهودی در فرانسه و درخواستهای پیشینش برای مهاجرت یهودیان از این کشور به اسرائیل هم قابل رویت بود. نتانیاهو پس از شرکت در راهپیمایی اخیر پاریس باز هم این درخواست را تکرار کرد».

هشدار درباره اسلام هراسی

این پایگاه می‌نویسد: «در حالی که تردید کمی در این باره وجود دارد که حملات ضد یهودی در فرانسه در حال افزایش است،‌ اما تهدید و خطر واقعی حملات پاریس، افزایش احتمالی اسلام هراسی است.

یک روز پس از حمله به شارلی ابدو، به تعدادی از مساجد در نقاط مختلف فرانسه حمله شد البته هیچ توجهی به آن نشان داده نشد. با حمایتهای طرفداران ماری لوپن و دوستدارانش،‌ اسلام هراسی از حاشیه به (متن) جامعه مودب و غیر مودب فرانسه راه یافته است. در فرانسه این مساله توسط راستگراها و چپگراهای افراطی تشدید شده است. این نکته جالب و زیبایی اسلام ستیزی است که افراطیون را به هم نزدیک کرده است».

نفوذ بالای یهودیان فرانسوی با وجود جمعیت کم آنها نسبت به مسلمانان

در یادداشت فارین پالیسی به نابرابری وضعیت یهودیان و مسلمانان فرانسه اشاره می‌شود و این چنین تصریح می‌شود: «شورای نمایندگان موسسات یهودی در فرانسه(بزرگترین جامعه یهودی اروپا) که نماینده منافع سیاسی نیم میلیون یهودی فرانسوی است و در تضاد با جامعه 6 میلیون نفری مسلمانان است که فاقد انسجام سیاسی است.

الیور روی استاد بنیاد دانشگاه اروپا در این باره گفت: «نخبگان جدید مسلمان در فرانسه که بسایر هم تحصیل کرده،‌در مشاغل خوبی چون وکالت یا پزشکی هستند، مشکلِ دارا بودن نمایندگی سیاسی دارند. هیچ حزبی سیاسی اسلامی در فرانسه وجود ندارد تا آنها بتوانند به طور سنتی در سیاست حزبی به آن روی بیاورند و بتوانند به کرسی پارلمانی و یا مناصب دیگر برسند».

داستان دیگری هم در اینجا وجود دارد. دو روز قبل از حملات شارلی ابدو، «مایکل هولبک» نویسنده مزاحم و آزار دهنده فرانسه رمانی با عنوان تسلیم و درماندگی منتشر کرد. در این رمان آمده در سال 2022 رهبری از میان یک حزب اسلامگرا برنده انتخابات ریاست جمهوری میشود و بدترین کابوش فرانسه را اجرا میکند و آن «یک دولت اسلامگرا و تحت قواعد شریعت، زنان نقاب زده، وضعیت پترودلارها شبیه یه کشورهای خلیج(فارس) است».

در گزارش فارین پالیسی با تاکید درباره خطر اسلام هراسی بار دیگر تاکید می‌شود: «اسلام هراسی در فرانسه، گسترده، مقدس و به طور بیش از پیشی در حال تبدیل شدن به جریان اصلی است. فرانسه به عنوان بزرگترین محل و اجتماع مسلمانان در اروپا و با توجه به حضور حدود هزار تبعه فرانسوی که به عراق و سوریه سفر کرده یا برای آن برنامه ریزی کردند، از هر کشور خارجی،‌ از این لحاظ پیشتاز است».

در این گزارش به مسلمانان فرانسه توصیه شده است: «شاید مسلمانان فرانسوی باید بازی اعتراضی خود را تغییر دهند. نمی توان قدرت اعتراضات و تظاهرات کلامی در کشوری که میزان محبوبیت رئیس جمهورش پایین است را نادیده گرفت به ویژه با توجه به به رکود اقتصادی، بیکاری، ملاکهای دوگانه و فقدان نگاه سیاسی.»

در پایان گزارش فارین پالیسی می‌خوانیم: «شاید فرانسویها نیاز به این دارند که فصلی تازه به موضوع نحوه برگزاری تظاهرات و راهپیمایی خوب اضافه کنند تا مبادا مانند مورد اعتراضات و تظاهرات غزه، مقامات احساس اجبار به ممنوع کردن اعتراضات و تظاهرات نداشته باشند». البته نویسنده توضیح بیشتری درباره راهکار رفع نگرانی مقامات فرانسوی نمی‌دهد.