عرق واليباليست ها خشک شد اما از پاداش خبري نشد

کسب عنوان قهرماني در مسابقات قهرماني قاره آسيا و صعود به پيکارهاي ليگ جهاني از سوي تيم ملي بزرگسالان مهمترين و پر رنگ ترين عنوانهايي بود که در سال 1391 کسب شد.

در روز مسابقه وقتي که تمامي افراد حاضر در سالن واليبال و مسئولاني که از پشت تلويزيون شاهد بازي ايران در مقابل حريفانش بودند وقتي تيم ايران موفق به برد شد مسئولان وزارت ورزش يک قول به ملي پوشان دادند که هنوز موفق به عملي کردن آن نشده اند.

آنها قول دادند که براي صعود به ليگ جهاني پاداش خوبي به ملي پوشان بدهند اما تاکنون هيچ خبري نه از پاداش است و نه از مسئولان آنها فقط مي گويند ما شرمنده ايم.

آيا واژه شرمنده ايم مي تواند ذهنيتي را که براي ستارگان واليبال ايران به وجود آمده را تغيير دهند.

آنها وقتي مي بينند پاداش اعضاي تيم ملي کشتي پس از کسب عنوان در مسابقات جهاني به سرعت پرداخت مي شود و همچنين تيم ملي فوتبال پس از برد لبنان در راه برگشت پاداش خود را دريافت مي کند به نوعي تناقض در رفتار مسئولان کلان ورزش را نشان مي دهد، که چرا واليبال را جزو بهترين رشته هاي تيمي کشور معرفي مي کنند ولي برخوردشان همانند برترين ها نيست.

شايد خيال مسئولان کلان ورزش از واليبال و افتخار آفرينيش در عرصه هاي مختلف راحت شده و ديگر نيازي نمي بينند که پول خرج واليبالي ها کنند.

در صورتي که خود آنها بهتر از هر شخص ديگري مي دانند که پاداش نوعي شيريني موفقيت محسوب مي شود و تاثير آن از نظر ايجاد انگيزه و روحيه بخشيدن در ميان بازيکنان ملي پوش بسيار قابل توجه است.