دشمنی آشکار جریان نئوانحرافی با مکتب حسینی (ع)

اللّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ آخِرَ تابِعٍ لَهُ عَلى ذلِكَ

پايگاه ارزشي عماريون مهدي فاطمي:كهنوز داغ اهانت به ساحت مقدس پیامبر مکرم اسلام (ص) توسط دشنان قسم خورده اسلام یعنی آمریکای جنایت کار و اسرائیل خونخوار مرهم نیافته که جریان نئوانحرافی داخلی ، کمتر از یک ماه مانده تا ایّام عزاداری سرور و سالار شهیدان با دستمایه قرار دادن یک طرح عمرانی خدمات شهری ، سعی در تخریب و تخطئه هئیت های عزای اباعبدالله (ع) کرد .

یک روزنامه زنجیره ای که ارتباطش با جریان معلوم الحال اصلاحات از یک سو و انحرافیون بی ریشه از دیگر سو اظهر من الشمس است )که البته عموم مردم حزب الله پرسش های بسیاری درباره منابع هزینه ای این روزنامه و همچنین دلایل بازداشت مدیرش دارند) امروز در گزارش اصلی خود با زیر سؤال بردن اهالی مذهبی و ارزشی خیابان 17 شهریور و هیأتهای قدیمی و پررونق این محلّه ، کمر به تخریب نیروهای ارزشی و هیئات پرسابقه خیابان هفده شهریور بست.

درصفحه شماره 5 روزنامه مغرب ، چاپ چهارشنبه 26 مهرماه 1391آمده است : پیاده راهی که در حدّ فاصل میدان امام حسین(ع) تا میدان شهدا، (خ 17 شهریور) است و قراراست علاوه برمسیر روزانه مردم ، محلی برای تجمّع دسته های عزاداری ومراسم های مذهبی وآیینی باشد، لقبی دارد تحت عنوان آئینی - مذهبی، لقبی که چندان با پیشینه این خیابان همخوانی ندارد وقدیمی های تهران آن را بیشتر با کارخانه مسکرات به یاد می آورند .

اما آیا واقعیّت همین است؟ این خیابان را به نام شهدای 17 شهریورکه یاد آورایستادگی ساکنین معتقد ومذهبی این خیابان در دوران رژیم ستمشاهی، و خلق حماسه ی جمعه سیاه و حماسه های دیگرِ براندازی طاغوت هستند، می شناسند نه چیزدیگر. درهمین خیابان بود که مردم با دسته های عزاداری و با شعارهائی که به سبک نوحه های مجالس عزاداری ساخته می شد تظاهرات می کردند و فریاد ظلم ستیزی سرمی دادند یاد آن نوحه ی معروف مرحوم شاه حسین بهاری علیه رژیم ستمشاهی بخیر ... "حسین سرباز ره دین بود عاقبت حق طلبی این بود" ..

اصلاً فرض بگیریم وجود کارخانه مسکرات در سالهای قبل از انقلاب در این منطقه وجود داشته و از یک کلاغ تا چهل کلاغ این گزارش را به پای بافته های القاء شده به قلم خبرنگار بی خبرازهمه جای خبرگزاری مهر می گذاریم. امّا یادمان نرود که درتاریخ تشیّع، حنجره هایی بوده اند که "نهاد" شده اند و"نهاد" آفریده اند، ومرحوم حاج شیخ احمد کافی یکی از این حنجره ها بود که به گواه کسبه قدیمی امیریه و گمرک ایشان مشروب فروشی ها ومراکز فساد ولهو ولعب را با کمک بانیان خیر می خریدند و آن را یا ملحق به مهدیه تهران می کردند ویا با تغییرنوع کاربری آن، به مشاغل مشروع، زمینه را برای محو فساد و بی بند و باری مهیا می نمودند.

حال باید از کسانی که سابق بر این متولی امر بودند و در زمان تصدی مسئولیتشان کهولت کرده اند، سؤال کرد، برای احیای این خیابان تاریخی، مذهبی و ارزشی تا به حال چه کار مثبتی انجام داده اند. آیا واقعاً میدان امام حسین(ع) و میدان شهداء در شأن نام ارباب ما و شهدای گرانقدر انقلاب اسلامی بوده، یا محلی برای جولان مشاغل مزاحم و کپن فروش و پاسور فروش و سی دی غیرمجاز فروش بوده و این دوستان عزیزهم فقط دست روی دست گذاشته و کارهائی از جنس مرمت کارونسرای شاه عباسی را اولویت کار فرهنگی دانستند.

آیا در خیابان طرقی و جنب پارک ابوحسین، خ ثارالله، خ خیام، خ صفای شرقی و غربی طبق آمار سازمان تبلیغات جنوبشرق بیش از530 هیأت هفتگی و مناسبتی وجود ندارد آیا خ زرین نعل و خ خورشید، خ ایران شمالی مهد هیأتهای مذهبی نیستند و آیا حسینیه بزرگ شهید همّت و بیت الرضاء(ع) که مدّاحانی مثل آقای سیب سرخی و مهدی کمانی دارد، وجود ندارد آیا در خیابان مجاهدین اسلام هیأتهائی مثل بنی فاطمه که قدمتی بیش از نیم قرن دارند وجود ندارد و مدّاحانی مثل مرحوم علّامه و دلجو نداشته. آیا در نظرِ تنگِ این روزنامه، مسجد امام حسین(ع) که یکی از مراکز بزرگ برگزاری مراسمهای هیأت رزمندگان اسلام و قدمگاه علما، عرفا و اسوه آزادگان هشت سال دفاع مقدس، مثل مرحوم حجت الأسلام والمسلمین ابوترابی است، و مدّاحانی مثل آقای بکائی و منبری هائی مثل آقای پناهیان به طور ثابت در آنجا به تعظیم شعائر مشغولند، جایگاهی ندارد. آیا با این ترافیک و مسیر دور همه ی هیأتها می توانند برای عزاداری تا بازار تهران بروند و دسته راه بیاندازند.

امّا واقعیت این است که، بعد از زخم خوردن جریان انحرافی از بصیرتِ عمّارهای انقلاب؛ مانند حاج منصور ارضی و حاج سعید حدادیان، حاج محمود کریمی، حاج حسین سازور و دیگر مدّاحان ولایتمدار، این جریان قصد دارد با تخریب قشرهای هیأتی و مدّاحان، از اثر گذاری آنها در جامعه بکاهد.

بی خبر ازآنکه؛

چراغی را که ایزد بر فروزد      هر آنکس پُف کند ریشش بسوزد

در واقع این طیف مرموز، از حامیان رسانه ای آقای خاصّ دولت، در اقدامی نابخردانه به دلیل ناخرسندی از روشنگری ها و اظهار نظر مدّاحان کشور درباره ی گستره ی فعالیتها و پارادوکس زائی این آقای خاصّ در مبانی نظری دینی، اعتقادی و ملّی، تصمیم گرفته اند تا با ۱- قداست زدائی و خدشه دار کردن حرمت مذهبیون با هر روش نامتعارف و غیر اخلاقی ۲- با توجه به مقبولیت ذاکران اهلبیت(ع) بین خاص وعام و تأثیر گزاری بسیار زیاد آنها در جهت دهی فکری - سیاسی اقشار مردم، برای این منبع ایجاد سیل خروشان فکری و معرفتیِ توده مردم، هر طور شده یک نوع "سدّ بند" ساخته و در اقدامی پیشگیرانه آنها را از راه تخریب و تضعیف، به گوشه انزوا کشانده و منفعل کنند. اما بی خبر از آنکه:

نام من سرباز کوی عتـرت است دوره آمـوزشـی ام هیـأت است

پـادگانـم چــادری شـد وصلــه دار سردرش عکس علی با ذوالفقار

ارتــش حــیــدر محـل خـــدمـتــم بهـر جانـبـازی پی هر فـرصتم

نقـش سردوشی من یا فاطمه است قـمـقـمه ام پر ز آب عـلقمه است

رنگ پیراهن نه رنگ خاکی است از قدیم این پیرهنها مشکی است

آری ما مدّاحان و هیأتی ها، سرباز ولایت و دانش آموختگان مکتب حسینی(ع) هستیم. مشق ما درس عاشوراست که به مصداق کل یومٍ عاشورا و کل ارضٍ کرب و بلا ، هر روز از روی این مشق می نویسیم و تمرین می کنیم. آری ما ذاتاً شجاع و حرّ آفریده شدیم و زیر بلیط هیچ مقامی جز ولایت نمی رویم.

ما به دنبال شهادت می گردیم و از کشته شدن در راه اهداف والایمان نه اینکه ترس نداریم بلکه مشتاقانه به دنبال آن می گردیم. جناب آقای خاص، و جیره خواران انحراف، ما به شما هشدار می دهیم اگر تا به حال چیزی نگفتیم لب فرو بسته و به شما امان دادیم، صدقه سر بیان رهبری فرزانه و معظم انقلاب بوده که مسائلی مانند شما را فرعی دانسته اند. به یاد داشته باشید که همین مدّاحان و هیأتهایشان بودند که در رئیس جمهور شدن آقای احمدی نژاد نقش مؤثر ایفا کردند در حالی که کسی اصلاً آقای احمدی نژاد رو نمی شناخت.

و امّا با این همه ما با کسی جز ولایت عقد اخوت نبسته ایم، وام از کلام پرنور امام راحل می گیریم که فرمودند، "ملاک حال افراد است". وضع فرق کرده است، و اکنون ما در این مقطع، طلحه و زبیر می بینیم، شریح قاضی می بینیم، انحراف می بینیم. مقام عظمای ولایت(حفظه الله) درمیان جمع کثیری از بسیجیان استان خراسان شمالی فرمودند؛ "برخی رقیب انتخاباتی خود را شیطان اکبر به حساب می آورند در حالیکه شیطان اکبر، آمریکا و صهیونیزم است نه رقیب جناحی و انتخاباتی. درحالیکه عناصر انتخاباتی، ادعای اسلام می کنند و در خدمت اسلام و انقلابند، برخی طرفداران آنها چرا و به چه مناسبت، طرف مقابل را شیطان می دانند؟ "

جریانی که علی رقمِ شیطان بزرگ خواندن آمریکا، توسط مقام معظم رهبری، با مطرح کردن امکان دوستی ایران و آمریکا و اینکه ملّت ایران با ملّت اسرائیل مشکلی ندارد، یا با چفیه دور گردن منشور کوروش انداختن، قداست طاغوت ستیزی این نماد ایثار و مقاومت را زیر سؤال می برد و یا با دیدگاه های اومانیستی، ایرانی بودن را بیشتر از اسلامی بودن مایه ی فخر ملّت ما می داند، به چه حقی برای عزاداران امام حسین(ع) باید تعیین تکلیف کند، که کجا سینه بزنید و کجای برای مظلومیت سید الشهداء(ع) گریه کنید.

شاید نویسنده این مطلب و مدیران روزنامه در دفاع از مطالب عنوان شده بگویند که ما فقط منتقل کننده نظرآن پیرمرد یا آقای چمران و آقای مسجد جامعی بوده ایم. ولی کسانی که با ابتدائی ترین مبانی خبرنگاری آشنا هستند به خوبی می دانند که یک جریان فکری، چگونه می تواند دلگویه ها و تفکرات خود را از زبان دیگران بیان کند. جالب اینجاست که از آن همه حرفهای زده شده باید این تیتر یک روزنامه باشد؛

"کسی در این راسته سینه نمی زند" و یا "پیاده راه آئینی از کارخانه ی مسکرات می گذرد."

حال اگر این انحراف و غرض ورزی نیست نامش را چه باید گفت، این بی حرمتی به دستگاه سید الشهداست(ع) به هر حال به یاد داشته باشید که شاه ملعون هم، در حرکتی انقلابی به رهبری امام راحل(ره) ، با پیش برنده ای به نام دستگاه امام حسین(ع) یعنی همین هیأتهای مذهبی که با بیان وعاظ ولائی- مدّاحی مدّاحان پرشور وانقلابی - شعرائی فهیم وارزشی تغذیه روحی و فکری می شد از مملکت بیرون رانده شد. پس به قول پابرهنه ها و بچه جنوب شهری ها شما که دیگرعددی نیستید. گرچه سرنوشت امثال شما در چهره مهاجرانی ها و عبدالله نوری ها متبلور و مشخص است.