وطن امروز:
كسى كه طالب نجات است، بايد از حرام بگريزد همچنانكه از شير درنده فرار مىكند و باید در کسب حلال بکوشد که عبادت 70 جزء دارد که افضل آن کسب حال است و راه آن ورع و پارسایی است که موجب میشود انسان از افتادن در دره هولناک حرام و شبهه بازایستد. به این دلیل است که در روایات ما ورع، سختترین عبادت و بهترین صفت دینداران که پاسدار دین آدمی است، معرفی شده که بدون آن تلاش برای رسیدن به قرب الهی فایدهای ندارد و جلب یاری خاندان کرامت علیهمالسلام و پیادهکردن نقشه الهی در زندگی و رسیدن به خدا تنها با ورع حاصل میشود. ورع یعنی دوری کردن از مال حرام و شبههناک و کسب مال حلال. [معراجالسعاده، 2/181 ـ 185]
ورع درجاتی دارد: درجه اول آن ورع عادلان است که خودداری از مال حرام است. این درجه بر همگان واجب است. دوم ورع صالحان است که خودداری از مالهای شبههناک است که این ویژگی جامعه اسلامی است و شایسته است که به آن متصف شویم. سوم ورع از اموری است که اگرچه خودشان حرام و شبههناک نیستند اما احتمال دارد که ما را به حرام و شبهه گرفتار سازند. این امر برای دولتمردان لازم است، چه بسیار از هدیهها و مدحهایی که بر آنها واقع میشود، حقیقتشان رشوه و مال حرام است. چهارم ورع صديقان است، که نهتنها از هرچیزی که برای خدا نباشد، خودداری میکنند بلکه از چیزهایی که یقیناً حلال هستند اما به نام و نیت الهی شکل نگرفتهاند، دوری میکنند. این صفتی است که مطلوب است کارگزاران نظام اسلامی و نخبگان علمی و سیاسی بویژه روحانیت معظم به آن متصف شوند تا در همه لحظات زندگی اهداف اسلامی و اخروی را با لذات نفسانی معاوضه نکنند و همه نيت و قصد خود را برای خدا منحصر کنند و تنها درصدد پیادهسازی نقشه الهی در زندگی بشر و نیل به اهداف اسلامی و حصول قرب الهی باشند. آیه 93 سوره مبارکه مائده بیان درجات ورع است:
«لَيْسَ عَلَى الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ جُناحٌ فِيما طَعِمُوا اذا مَا اتَّقَوْا وَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ ثُمَّ اتَّقَوْا وَ آمَنُوا ثُمَّ اتَّقَوْا وَ احْسَنُوا وَ اللَّهُ يُحِبُّ المُحْسِنينَ» «بر كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كردهاند گناهى نيست در آنچه خوردهاند، اگر تقوا پيشه كنند و مؤمن باشند و كارهاى شايسته كنند، سپس بر تقوا و ايمان استوار باشند و آنگاه همواره تقوا و نيكوكارى كنند، و خدا نيكوكاران را دوست دارد.