پناهندگان سیاسی سرتاپا مسلح در کردستان عراق!

گروه بین الملل _ گروه دفاعی: نادر کیانی، خبرنگار حوزه بین الملل و امور منطقه ای در یادداشتی به تحلیل و ارزیابی تفاوت بین "پناهنده سیاسی" و "تروریستها" پرداخت و نوشت: 20 شهریورماه سال 1397، سرلشکر باقری رئیس ستاد کل نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران، ضمن هشدار به گروهکهای تروریست کومله، دمکرات و حزب آزادی کردستان، از اقلیم کردستان درخواست کرد تا این گروهکها را اخراج و عناصر شان را تحویل جمهوری اسلامی ایران دهند، این درخواست جمهوری اسلامی از آن زمان تا به امروز بارها و بارها تکرار شده است.

به گزارش بولتن نیوز، ساعاتی پس از هشدار سرلشکر باقری،  صفین دزه ای سخنگوی رسمی حکومت اقلیم کردستان عراق در واکنش به این درخواست جمهوری اسلامی ایران در مقابل دوربین رسانه ها ظاهر شد و به صراحت اعلام کرد؛ احزاب کردستان ایران، تحت حمایت و پوشش کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد UNHCR  قرار دارند و ما هم به هیچ عنوان آنها را تحویل ایران نمی دهیم، چرا که این احزاب، در کردستان عراق پناهنده سیاسی هستند!

صفین دزه ای چند بار از عبارت" پناهنده سیاسی" استفاده کرد.

یکی از خبرنگاران تلویزیون منتسب به نچیروان بارزانی رووداو از صفین دزه ای سوال کرد؛ یعنی شما تحت هیچ شرایطی آنها را تحویل ایران نمی دهید؟

دزه ای در پاسخ گفت؛ تک تک پیشمرگان و کادرهای احزاب کردی، پناهنده سیاسی هستند! آنها از دهه 1980 میلادی و از زمان رژیم بعث عراق، تا کنون در کردستان عراق بعنوان پناهنده حضور دارند.!

اما در اینجا سوالی مطرح می شود، آیا کومله، دمکرات و حزب آزادی کردستان – پاک، پناهنده سیاسی هستند؟!

و مگر پناهندگان سیاسی مسلح هستند؟! عضوگیری می کنند؟! آموزشگاه نظامی دارند؟! دوشکا، کاتیوشا، خمپاره، آر.پی.جی، بی کی سی، تیربار pkm، کلت کمری، نارنجک و انواع مختلف سلاح های سبک و سنگین و تجهیزات نظامی دارند؟! آیا پناهنده سیاسی، تیم ترور راهی کشور دیگری می کند؟! آیا پناهنده سیاسی با اسلحه در شهرهای مختلف رفت و آمد می کند؟! آیا پناهنده سیاسی، مانور نظامی برگزار می کند؟! آیا پناهنده سیاسی وارد کشور دیگری شده و بمب گذاری می کند و مخالفان خود را به رگبار می بندد و هر ماه دوره های جدید نظامی برگزار می کند؟!

این سوالی است که حکومت اقلیم کردستان عراق باید پاسخ آن را بدهد، گرچه بدون شک حکومت اقلیم بهتر از ما پاسخ این سوالات را می داند، چرا که مجوز حمل سلاح های همین به اصطلاح پناهندگان سیاسی توسط همین حکومت اقلیم صادر می شود، مجوز خروج از اقلیم و ورود به جمهوری اسلامی ایران با هدف اقدامات تروریستی و فعالیت های مسلحانه، توسط همین حکومت اقلیم صادر می شود، مجوز عبور و مرور کادرها و سرکردگان این گروهکها در داخل شهرهای کردستان عراق توسط همین حکومت اقلیم صادر می شود و ده ها مجوز دیگر که بیان آن در این مجال کوتاه نمی گنجد.

پس تفاوت است بین "پناهنده سیاسی" و "تروریست"!

البته مسئله تروریسم و پناهندگی از منظری دیگر نیز قابل ملاحظه و بررسی است. در رویکردی کاملاً متفاوت، برخی از عوامل تروریسم از جمله اعضای گروهکهای تروریست کومله، دمکرات، حزب آزادی کردستان، خبات کردستان و.. به راحتی در اقلیم کردستان، زندگی می کنند، فعالیت مسلحانه بر علیه ایران انجام می دهند و براحتی نیز در کشورهای اروپایی موفق به اخذ پناهندگی می گردند.!

این در حالی است که ارتکاب افعال ناقض حقوق بشر، صلح و امنیت بین المللی، جرایم جنگی و جنایات علیه بشریت از استثنائات مسئله پناهندگی سیاسی هستند و اعضای گروهکهای کردی بعنوان مرتکبین این اقدامات، نمی توانند از پوشش پناهندگی سیاسی و از این عبارت، برای فرار از عواقب افعال خود بگریزند.

بند ۲ ماده ۱۴ اعلامیه جهانی حقوق بشر نیز بیان می کند در موردی که تعقیب خواهان پناهندگی واقعا مبتنی بر جرم عمومی و غیرسیاسی یا رفتارهایی مخالف با اصول و مقاصد سازمان ملل باشد، نمی توان از حق پناهندگی استفاده کرد.

این رویکرد نشان از سیاست دوگانه و البته متعارض نهادها، سازمان های بین المللی و حتی دولت ها (که در اینجا منظور نگارنده دولت اقلیم کردستان عراق است)، در مقابله با جریان تروریسم دارد.

این موضوع مورد سوءاستفاده گروه های تروریست کردی، در جهت پیشبرد اهداف خود شده است، به طوری که افراد و گروه های تروریست کردی مستقر در اقلیم کردستان عراق، بعد از انجام اعمال تروریستی خود، با پوشش پناه جویی و در قالب استفاده از حق پناهندگی از تحت تعقیب قرار گرفتن فرار می کنند و متاسفانه دولت منطقه اقلیم کردستان هم به فرار آنها از جرم هایشان کمک می کند!

این افراد حتی پس از پذیرش درخواست پناهندگی خود نیز با توجه به افکار افراط گرایانه و مخربی که دارند می توانند زمینه ساز حوادث تروریستی بی شماری در کشورهای اعطاء کننده پناهندگی باشند.

کمااینکه شاهد بودیم در سالهای اخیر، ده ها شهروند بیگناه کردستان عراق مورد خشونت گروهکهای کومله، دمکرات و پاک قرار گرفته و به ضرب گلوله پیشمرگان این گروهکها کشته شده اند.

شهریورماه سال 96 بود که خبر دزدی و سرقت چوب توسط چته های کومله از روستاهای جدار مرز کردستان عراق (روستای گونده ژور)منتشر شد.

در جریان درگیری بین نفرات کومله و روستائیان، ۲ نفر از افراد کُرد عراقی بیگناه ساکن این روستاها توسط پیشمرگان کومله و به ضرب گلوله به شهادت رسیده و ۲ نفر دیگر زخمی شدند.

متعاقب این تجاوز مسلحانه آشکار به حریم شخصی روستائیان و قتل انجام شده،مردم روستاها و عشایر اطراف که بارها شکایت حضور،دزدی و تجاوز چته های کومله و دمکرات را به مقامات اقلیم کردستان و پلیس آسایش و مقامات محلی گوشزد کرده بودند،اما نتیجه ای نگرفته بودند خشمگین شده و با تجمع و اتحاد سعی گرفتند خودشان دست به کار شوند و تروریستهای کومله و دمکرات را از آنجا اخراج کنند که پیش از حضور روستائیان گویا عناصر دمکرات و کومله به سمت مرزهای ایران فرار میکنند.

رحمان رسول زدادە مشهور بە رحمان کوملە اهل بوکان و از کادرهای سرشناس کومله، آتش بیار معرکە در قضیە کشتن دو برادر در منطقە سوران بود.

وقتی دو برادر اعتراض کردند که چوب های باغ ما نبرید،رحمان رسول زاده خشمگین‌شده و به طرف این دو برادر شلیک می کند.

او دو برادر کرد عراقب بنامهای فرمان و لقمان را به ضرب گلوله‌ به قتل رساند و نکته قابل تامل اینکه صدای حکومت اقلیم هم در نیامد و باز هم پشت تروریستها ایستاد! بدون آنکه طرف شهروندان خود را بگیرد و هرگز قاتلان اصلی مجازات نشدند.

در همان سال باز هم پیشمرگان گروهکهای کردی به مردم کردستان عراق تیراندازی کردند، این بار حزب منحله دمکرات، تیراندازی کرد!

در جریان تیراندازی مستقیم پیشمرگ دمکرات، دو نفر ار شهروندان کویه در کردستان عراق، بشدت مجروح می شوند.

نام پیشمرگ ضارب آوات بوکانی بود، فردی که سالهاست بعنوان پیشمرگ در گروهک تروریستی حزب دمکرات بود، نامبرده در داخل کشور نیز از ارازل و اوباش شناخته شده بوکان بود.

آوات بوکانی در یک مراسم عروسی با چند نفر از عراقی ها درگیر می شود.

پیشمرگ حزب منحله دمکرات، در یک مراسم عروسی حاضر می شود تا خوانندگی کند، او از خانواده داماد طلب پول می کند، در حالیکه به آنها قول داده بود مجانی برایشان خوانندگی کند، اما بعد از مصرف زیاد مشروبات الکلی، به خاطر پول با آنها درگیر می شود و در حالیکه مسلح به کلت کمری بوده، به سمت میهمانان و خانواده عروس و داماد تیراندازی می کند، او دو نفر از شهروندان را به شدت زخمی می کند و بلافاصله از محل متواری می شود.

پلیس چند روزی است که دنبال او می گردد، اما ردی از این پیشمرگ پیدا نمی کند، چرا که حزب منحله دمکرات او را در اردوگاه کویه مخفی  کرده بود!

این پیشمرگ، روز بعد، با تلویزیون رووداو اقلیم کردستان عراق تماس تلفنی می گیرد و در یک گفتگوی تلفنی با این تلویزیون، در پاسخ به این سوال خبرنگار رووداو که آیا او مجوز حمل سلاح دارد، می گوید؛ من پیشمرگ هستم و مجوز دارم!

در سالهای نه چندان دور نیز، تعدادی از پیشمرگان کومله، با اهالی روستای زرگویز سلیمانیه، درگیر می شوند و به سمت اهالی روستا تیراندازی می کنند که متاسفانه در این درگیری یکی از کادرهای گروهک تروریستی کومله، چند نفر از روستائیان را زخمی کرده و یک نفر را به قتل می رساند!

باز هم خبری از محاکمه و پیگیری نبود و پیشمرگ قاتل هم اکنون در اروپا پناهندگی سیاسی گرفته و در حال خوشگذرانی است!

کار این به اصطلاح پناهندگان سیاسی به اینجا ختم نمی شود، هر ساله ده ها پیشمرگ مستقر در کردستان عراق از آشیانه های خود ( اردوگاه ها) خارج شده و عازم ایران می شوند تا دست به عملیات های تروریستی بزنند و پس از هر عملیات، به راحتی وارد اردوگاه ها می شوند و باز هم خبری از حکومت اقلیم نیست!

گذشته از این ده ها پیشمرگ ضد انقلاب با گلوله کشته می شوند، گروهکها هرگز به خاطر این قتل های درون گروهی محاکمه نمی شوند چرا که رابطه بسیار خوبی با اقلیم دارند!

در واقع تروریسم ضد انقلاب مستقر در اقلیم کردستان، مردم کردستان ایران را به شدت متاثر ساخته است.

با در نظر گرفتن عدم همکاری اقلیم کردستان  و حمایت تام از این گروهکها، به نظر می رسد تنها راه برای جمهوری اسلامی ایران، حمله نهایی به عمق اردوگاه های دشمن است و توقعی نباید از حکومت اقلیم داشت، چرا که دولت اقلیم هرگز، تن به خواسته های ایران نخواهد داد و این یک واقعیت غیرقابل کتمان است.

ماده ۱۴ اعلامیه جهانی حقوق بشر مقرر می دارد: «۱.هرکس حق دارد در برابر تعقیب، شکنجه و آزار پناهندگی جستجو کند و در کشورهای دیگر پناه اختیار نماید,۲. در مواردی که تعقیب اصولا ناشی از جرایم سیاسی نبوده و یا ناشی از اعمال خلاف مقررات ملل متحد باشد از حق پناهندگی نمی توان استفاده نمود.»

انتهای پیام/#