آیا امام خمینی دستور حمله به مردم کردستان را صادر کرد؟!

گروه بین الملل _ گروه دفاعی: نادر کیانی – خبرنگار حوزه بین الملل و امور منطقه ای: با پیروزی انقلاب اسلامی ایران در تاریخ 22 بهمن 1357 برخی از شهرهای کشور دچار بحران شده و تعدادی از افراد شورشی و ضد انقلاب در برخی از شهرهای مرزی دست به تحرکات نظامی و ترور مردم بی دفاع و شخصیت های فرهنگی و سیاسی زدند. در کردستان، ترکمن صحرا، آذربایجان و خوزستان گروههایی به نام خلق کرد، ترکمن و عرب بوجود آمده بودند و روند جداسازی را دنبال می کردند. در این موقعیت کردستان به دلیل وجود احزاب ضد انقلاب بیشتری وضعیت خطرناک تر و بحرانی تری را پیشرو داشت به طوری که حتی در سنندج دولت خودخوانده ای به رهبری «شیخ عزالدین حسینی» و «قاسملو» تشکیل داده بودند.

به گزارش بولتن نیوز، در تاریخ 23 مرداد نیروهای حزب منحله دمکرات کردستان به پاوه حمله کردند و این شهر را به محاصره در آوردند و با آتش خمپاره راه های منتهی به شهر را مسدود و حلقه محاصره را تنگ تر کردند.

علیرغم مقاومت نیروهای « دستمال سرخ»، نیروهای ضد انقلاب اعضای  کلیه گروهکهای مزدور بیگانه و مسلح شده توسط دولت بعث عراق از جمله دمکراتها و کومله ها، پیشروی کرده و چند نقطه شهر را به تصرف خود در آوردند که در صورت ادامه پیشروی و تسلط ضد انقلاب به شهر پاوه، راه نفوذ آنان به کردستان نیز باز می شد به همین دلیل با درخواست شهید وصالی از مرکز جهت اعزام نیروی کمکی، در تاریخ 25 مرداد شهید دکتر مصطفی چمران -که در آن زمان معاون نخست وزیر دولت موقت بود- همره با شهید تیمسار فلاحی فرمانده نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران، ابو شریف فرمانده عملیات سپاه با بالگرد وارد پاوه شدند و پس از چند ساعت شهید فلاحی و ابوشریف به کرمانشاه بازگشتند و از آنجا که جنگ به صورت مردمی بود نیروهای دکتر چمران در ترکیب مردم جای گرفتند و نبرد را ادامه دادند.

اما اهداف و ریشه های فتنه های تجزیه طلبی در مناطق کردنشین، را ابتدا باید شناخت و سپس عملکرد احزاب کردی را ارزیابی کرد.

فتنه گروهکهای ضد انقلابی همچون حزب دمکرات و گروهک تروریستی کومله را که با دخالت دشمنان ایران و حمایت های مادی و تسلیحاتی بیگانگان و سرویس های جاسوسی بوجود آمد و منجر به شهادت و مجروح شدن تعداد زیادی از رزمندگان اسلام و مردم بیگناه ساکن در مناطق کردنشین ایران شد، را مردم کردستان هرگز فراموش نکرده و نمی کنند.

گروهکهای کردی، هیچ گاه پاسخگو نبوده اند و همواره منولوگ داشته اند سران این گروهکها، باید به مردم کردستان، پاسخ دهند برای ادعاهای تبلیغاتی شان مبنی بر اینکه خود را مدافع و حامی کردها معرفی می کنند چه کرده اند؟

گروهکهای کردی مستقر در اقلیم کردستان عراق که بودجه و تسلیحات نظامی خود را از سرویس های جاسوسی و خصوصا موساد دریافت می کنند، آیا در طول بیش از 40 سال فعالیت، برای مردم دست آوردی جز؛ ترور شهروندان غیر نظامی،ترور سربازان وظیفه مرزبانی، اخاذی از بنگاه های اقتصادی و کارآفرینان و سرمایه داران، باج گیری از مرزنشینان، باج گیری و دریافت حق گمرک از کولبران، بمب گذاری در بین مردم، سلب امنیت عمومی و ناامن کردن مناطق کردنشین و فرار سرمایه از مناطق کردنشین که بیکاری و معیشت ناپایدار را رقم زده است، داشته اند؟!

آیا موارد ذکر شده بعلاوه بهره کشی ریاکارانه از طبقه محروم کولبران که با سوء استفاده از آنان عملا زمینه آسیب رساندن به آنها را فراهم کرده اند در قالب یک زنجیره به هم پیوسته، قرار نمی گیرند؟

بدون شک این زنجیره بهم پیوسته، یک تاکتیک و حربه از سوی دشمن در راستای ایجاد شکاف در جامعه کردی، است.

دشمنان ملت ایران و مردم کردستان، با استفاده از گروهکهای تفرقه افکن و تروریست کردی، قصد دارند تا مردم را بیش از پیش، در تنگنا و سختی قرار دهند اما چرا دشمن از گروهکهای کردی استفاده می کند؟!

وجود قومیت های مختلف در کشور، فرصت ها و تهدید هایی به دنبال دارد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی یکی از حربه هایی که دشمنان خارجی در صدر فعالیت های خود برای به چالش کشاندن کشور قرار دادند سوء استفاده از تنوع قومیتی بود.

در این میان با هدایت های صورت گرفته از داخل و خارج، و سوء استفاده از تعصبات قومی، گروه ها و افرادی در کردستان، با اهداف تجزیه طلبانه به صورت پنهان و بعضا آشکارا، به ایجاد تشکل هایی پرداخته و به اقدامات خشنی همچون ترور و بمب گذاری روی آوردند. بسیاری از این عناصر در نهایت با مقاومت مردم، به خارج از کشور گریختند و در سایه حمایت کشورهای اروپایی، آمریکایی و آسیایی و حتی با پشتیبانی مالی و خط دهی تشکیلات اطلاعاتی برخی کشورهای غربی مجموعه هایی در خارج از کشور تاسیس کرده و با جذب جوانان فریب خورده، در داخل به فعالیت های معاندانه خود دامن زدند و در این راستا بسیاری از هموطنان را در استان های کردستان و آذربایجان غربی که بخش اعظمی از آن ها نیز کرد بودند به خاک و خون کشیدند.

بدون شک کشورهای خارجی در ایجاد و حمایت جریان های تجزیه طلب کرد نقش دارند و در همین راستا، با وعده و وعیدهای توخالی، سران ضد انقلاب را مجاب می کنند تا مناطق کردنشین را هدف قرار دهند.

گروهکهای کردی در ظاهر شعار حمایت از کولبران را سر می دهند اما در واقعیت، از کولبران اخاذی می کنند، به زور اسلحه آنها را وادار به حمل سلاح ها و تجهیزات نظامی تیم های ترور به داخل کشور می کنند، از کولبران حق گمرک دریافت می کنند و....

یک نمونه زنده که حی و حاضر است و غیرقابل کتمان می باشد، مورد تیم تروریستی اخیر کومله است که با هدایت و آموزش موساد، وارد کشور شده بودند و برای حمل سلاح های خود به زور اسلحه، تعدادی از کولبران را وادار کرده بودند تا سلاح هایشان را وارد کشور کرده و از مرز عبور دهند.

در ماجرای پاوه هم تبلیغات سراسر کذبی از سوی گروهکها مطرح می شود و چنان القا می شود که گویی حضرت امام دستور حمله به مردم کردستان را صادر کرده بودند!

در حالیکه مردم کردستان خصوصا شهر مرزی پاوه، از دست شرارت های دمکرات و کومله به ستوه آمده بودند و از امام امت، خواستند به یاری مردم کردستان بشتابند و حضرت امام وقتی با سیل نامه های مردمی کردهای غیور و انقلابی ایران، روبرو شدند به قوای مسلح، ارتش و ژاندارمری دستور دادند تا با تمام قوا به سمت کردستان رفته و پاوه را از دست ضد انقلاب آزاد کنند.

حقیقت کردستان این است و بر خلاف ادعاهای پوچ دمکرات و کومله حضرت امام(ره) هرگز دستور حمله به مردم را نداده بودند و این را سرکردگان ضد انقلاب از ما هم بهتر می دانند اما نان شان در گفتن این دروغهاست!

انتهای پیام/#