چرا عبد العظیم حسنی(ع) نزد اهل بیت طاهرین(ع) جایگاهی ویژه یافت؟

به گزارش بولتن نیوز، دکتر محمد جواد گودینی نویسنده، مترجم و پژوهشگر علوم دینی و تاریخ اسلام نوشت: عبد العظیم حسنی(ع) از نوادگان امام حسن مجتبی(ع) بوده و نسبش تنها با چهار واسطه به امام دوم شیعیان سبط اکبر امام مجتبی(ع) می رسید و در عصر اول و دوم خلافت عباسی می زیست.
وی از بزرگان، دانشمندان و محدثان نامور جهان تشیع به شمار رفته که در مدت عمر پربارش محضر سه امام بزرگوار یعنی امام رضا(ع)، امام جواد(ع) و امام هادی(ع) را درک نمود و از آن رهنمایان بشریت روایاتی نقل نموده که در منابع روایی ما ثبت گردیده است. وی به سال ۲۵۲ قمری پس از عمری طولانی در حالی که ۷۹ سال از عمر شریفش می گذشت، چشم از جهان فروبست و به دیدار اجدادش شتافت.
عبد العظیم حسنی(ع) که برخوردار از شخصیتی بزرگ، اخلاقی والا و قابل تحسین بوده و همچنین دانشمند و محدثی نامور و فرمانبردار اهل بیت طاهرین(ع) به شمار می رفت و از برجستگان در میان سادات حسنی بوده، در روزگار امامت حضرت هادی(ع) در منطقه ی ری وفات نمود.
روایت است فردی (پس از رحلت جناب عبد العظیم حسنی«ع») خدمت امام علی بن محمد الهادی(ع) شرفیاب گردید و امام(ع) از او پرسید: کجا بودی؟ آن مرد در پاسخ عرض کرد: به زیارت امام حسین(ع) رفته بودم.
امام هادی(ع) فرمود: “أمَا إنَّکَ لَو زُرتَ قَبرَ عَبدِ العَظِیمِ عِندَکُم لَکُنتَ کَمَن زَارَ الحُسَینَ بنَ عَلِیٍّ«ع»”. ترجمه: “اگر تو قبر عبد العظیم«ع» را که نزدتان است، زیارت می کردی، مانند کسی بودی که حسین بن علی«ع» را زیارت کرده است”.
جناب عبد العظیم حسنی(ع) که از جایگاهی بی مانند نزد اهل بیت طاهرین(ع) برخوردار گردید، شخصیتی والا بوده و مردی از تبار بزرگان و نیز دارای صفات نیک اخلاقی، دانا، محدثی اخلاقمدار و فرمانبردار پیشوایان دین(ع) بوده و این اطاعت محض را با عرض دین و باورهای دینی اش نزد امام دهم حضرت هادی(ع) با کمال فروتنی و تایید امام(ع) بر آن، به نمایش گذاشت. وی با رفتار خویش به همگان درس امام شناسی و فرمانبری از پیشوایان دین(ع) و عدم کوتاهی در پذیرش هدایتِ خاندان وحی را آموزش می دهد.
می توان در تحلیلی کوتاه از عملکرد سید بزرگوار عبد العظیم(ع) و چرایی دستیابی وی به آن منزلت رشک برانگیز نزد خاندان وحی(ع) چنین گفت؛ آنچه او را برخوردار از این جایگاه والا نزد اهل بیت رسالت(ع) کرده، تنها انتسابش به امام مجتبی(ع) و تلاش وی برای گسترش مرام و مکتب اهل بیت(ع) در سرزمین ری نبوده، بلکه اخلاص والا، روحیه ی دانش دوستی، پرسشگری، تلاش برای رواج تشیع در سرزمین ایران و آموزش خالصانه دوستداران مکتب وحی(ع) و بویژه تقوا و فرمانبرداری وی از خدا، پیامبر(ص) و جانشینان خاتم پیامبران(ص) از دلایل اصلی دستیابی وی به این جایگاه رفیع نزد اهل بیت طاهرین(ع) ارزیابی می گردد.