آیا برای نامزدهای احتمالی انتخابات ریاست جمهوری زمانی جهت تعیین برنامه هایشان باقی مانده است؟!

گروه سیاسی- مصطفی مطهری: در همه جای دنیا و در تمام کشورهایی که مبنای عمل در ذیل مبانی و اصول دمکراتیکِ حکمرانی معنا می گیرد انتخابات به عنوان یکی ارکان دمکراسی مورد توجه است. در واقع انتخابات علاوه بر نشان دادن وجوه مردمی نظم و ساختار سیاسی، گویای نقش تعیین کننده مردم و جایگاه آنها در قدرت و سیاست می باشد.
به گزارش بولتن نیوز، انتخابات در ایران نیز به مانند تمام کشورهایی که انتخابات در آنها برگزار می شود، کارکردی مشابه دارد. با این حال تفاوت هایی را می توان در ارتباط با انتخابات میان ایران با دیگر کشورهایی که مدعی برگزاری قانونمند انتخابات هستند پیدا کرد. تفاوت هایی که نه در شیوه برگزاری بلکه در ارتباط با نامزدهای انتخاباتی است؛ به عبارت بهتر این تفاوت ها کسانی را شامل می شود که در عرصه انتخابات خود را در معرض رای مردم قرار می دهند تا آنها را انتخاب کنند. تفاوتی که نشان از عدم برنامه ریزی ها و هدف گذاری های انتخاباتی آنها است که بنا به گفته خودشان بر حسب تکلیف و اصرار وارد میدان شده اند.
اگرچه همه آنچه که در راستای حضورشان در انتخابات بیان می کنند بیشتر یک توجیه و دگر فریبیِ مخاطبانشان محسوب می شود اما با این حال این ویژگی بدون هیچ گونه محدودیتی قانونی همچنان وجود دارد. در واقع در کشور ما برخلاف جاهای دیگر که یک کاندیدای انتخاباتی تقریباً دوسال قبل از آغاز انتخابات، اعلام حضور خود را رسانه ای می کند، تنها چند ماه مانده به انتخابات است که فعالیت های مرتبط با حضورش و یا گمانه زنی ها درباره ورود یا عدم ورودش به انتخابات را انجام می دهد.
ذکر یک مثال در این می تواند فضای تحلیل را برای مخاطبان این یادداشت روشن تر کند. در یک مقایسه ساده و مصداقی گونه انتخابات ریاست جمهوری در آمریکا که منجر به پیرزی بایدن شد، ورای نوع و شیوه انتخاباتی در این کشور و تفاوت بارز آن با انتخابات در کشور ما، اعلام حضور نامزدهای انتخاباتی و اعلام رسانه ای برنامه ها و ایده هایی بود که در قالب پلتفرم های رسانه ای از سوی نامزدهای ریاست جمهوری اکران می شد. حال شرایط در کشور ما در این باره درست برعکس مثال این یادداشت می باشد؛ بطوریکه کمتر از سه ماه به انتخابات ریاست جمهوری در ایران، نه تنها هنوز نامزدهای ریاست جمهوری هیچ گونه واکنشی نسبت به حضور و اعلام رسمی برای حضور در انتخابات نداشته اند بلکه جریانات سیاسی نیز هنوز در حال رایزنی های مربوطه جهت معرفی فرد مورد نظرشان هستند.

جالب تر آنجاست که فردی که قرار است در انتخابات شرکت کند و اجماع جناحی بر روی وی شکل بگیرد نه تنها در مدت زمان باقی مانده زمانی ندارد تا به اهداف و دلایل حضورش در انتخابات جهت قانع کردن مخاطبانشان بپردازد بلکه همین بی برنامگی و عدم مدیریت جهت سنجش علایقش جهت حضور در انتخابات و ورود آنی آن به این عرصه موجب شده است تا نامزدهای ریاست جمهوری در کشور ما فاقد هرگونه برنامه ای باشند.
حال بیاییم این موضوع را در قالب عملکرد آتی نامزدهای احتمالی پست ریاست جمهوری در عرصه سیاست خارجی جویا شویم؛ به عبارت بهتر پرسشی جهت فهم و درکِ دریافتی از چالش های پیش روی کشور در عرصه سیاست خارجی و مطالبه پاسخ از نامزدها می تواند واقعیات را بیش از پیش برای ما نمایان کند. برجام و احیا دوباره آن یکی از چالش های سیاست خارجی کشور می باشد. در واقع هر کدام از افرادی که می خواهند سکان هدایت کشور را به دست بگیرند و در پاستور سکنی گزینند مطمئناً در این باره باید راه حلی داشته باشند؛ راه حل هایی که باید شرایط را بهتر از وضعیت کنونی کند. در واقع اصل موضوع این است که اگر نامزدها مواضع خود را در این باره اعلام کنند می توان به حداقلی از برنامه هایی که در عرصه سیاست خارجی دارند پی برد. بطوریکه اگر با برجام موافقند با ذکر دلایل و با توجه به سابقه آن و هدر رفتن فرصت ها و زیان هایی که داشته است راه حل برون رفت از آن چه به عنوان ماهیت کلی این توافق نامه برای کشور وجود دارد، چیست؟ در واقع چه برنامه ای برای حل نواقص موجود در برجام دارند و نحوه عملکردشان در این باره چگونه خواهد؟ و اگر برعکس برجام را قبول ندارند و با آن موافق نیستند توضیح دهند گزینه جایگزین آنها در این باره چیست؟ آیا اصلا جایگزینی وجود دارد یا خیر؟ در واقع پاسخ گویی به این مساله مهم به عنوان یکی از مواردی که نیازمند برنامه و مدیریت در عرصه های تصمیم گیری، زمان و عملکرد دارد نشان دهنده درک حساسیت انتخابات و جایگاهی است که نامزدها درصدد کسب آن می باشند.
با این حال آنچه بدیهی به نظر می رسد وجود رویکردی سخنورانه (نه هدف گذارانه) در این باره خواهد بود؛ به عبارت روشن تر آنچه که نامزدها درباره آنها سخن خواهند گفت بیان کلیات خواهد بود و به طور حتم از ورد به جزئیات خودداری خواهد کرد؛ چرا که آنچه بیان می شود فی البداهه و براساس مطالعات و آموزه ای قبلی آنهاست نه برنامه و طرح های مدیریتی - مشورتی آنها برای آینده.
در مجموع باید گفت که نقیصه عدم داشتن برنامه، عدم اعلام آمادگی در زمان مناسب، عدم مدیریت زمان و ... نه تنها در فضای کنونی بلکه در آینده پس از انتخاب فرد منتخب از سوی مردم لطماتی را به کشور وارد کند. چرا که ورود فرد جدید به پاستور بدون داشتن هرگونه برنامه و طرحی می تواند وقت، زمان و سرمایه ملی را برای چندین ماه به هدر دهد.