هدف پاشینیان از اعلام برگزاری انتخابات پارلمانی زودهنگام چیست؟

گروه بین الملل- مصطفی مطهری: نیکول پاشینیان نخست وزیر ارمنستان از تصمیمش برای استعفا در ماه آینده میلادی و باقی ماندن در این سمت تا زمان برگزاری انتخابات پارلمانی زودهنگام ماه ژوئن خبر داد. این در حالی است اوایل ماه جاری میلادی پاشینیان برگزاری انتخابات پارلمانی زودهنگام را بهترین راه خروج از وضعیت سیاسی داخلی اعلام کرد.

به گزارش بولتن نیوز، اما در ذیل تحلیل و ارزیابی این رویداد باید نکاتی را مورد اشاره قرار داد:

اول اینکه، اتخاذ این رویکرد سیاسی از سوی پاشینیان نتیجه اعتراضات سیاسی  بعد از توافق میان باکو و ایروان با میانجی گری روسیه از ماه نوامبر می باشد. بطوریکه با ادامه ناآرامی های سیاسی و درخواست معترضان مبنی بر استعفای پاشینیان و چالش های داخلی برای نخست وزیر و دستگاه های زیر مجموعه دولتی، نخست وزیر ارمنستان تنها راه برون رفت از شرایط فعلی را برگزاری انتخابات پارلمانی دانسته است تا شاید از این طریق از شدت اعتراضات عمومی بکاهد.

دوم، اعلام برگزاری زودهنگام انتخابات از سوی پاشینیان می تواند تاکتیکی جهت آرام سازی فضای سیاسی – اجتماعی ارمنستان باشد. بطوریکه با اعلام این خبر زمینه کاهش و فروکش کردن اعتراضات را فراهم کند و بعد آرام شدن فضای عمومی روند برگزاری انتخابات زودهنگام را به تعویق بیاندازد.

سوم، برگزاری زودهنگام انتخابات پارلمانی همانطور که می تواند راهکاری جهت تلطیف فضای اعتراضی به شمار آید می تواند مهندسی شده نیز باشد. بطوریکه انتخاب دوباره افرادی که از نظر فکری – سیاسی به پاشنیان نزدیک هستند می تواند به انتخاب دوباره وی به عنوان نخست وزیر بیانجامد.

چهارم، علاوه بر مفروضات گفته شده فوق، اعلام تصمیم مذکور از سوی پاشینیان می تواند براساس مشاهده شرایط و شواهد موجود از سوی او اتخاذ شده باشد. بطوریکه وی برای کنار رفتن آبرومندانه از قدرت و واگذار کردن آن تنها راه موجود را در این باره، روش مذکور قلمداد کرده است. از این رو تلاش دارد با ارائه چهره دمکراتیک از خود، تنها راه خروج از قدرت را به انتخابات ربط دهد و خود را تابع قانون و انتخاب مردم نشان دهد.

پنجم، مفروض دیگری که در این وجود دارد آن است که تصمیم به برگزاری انتخابات برای واگذار کردن قدرت بنا به توصیه قدرت های منطقه ای چون روسیه و یا غربی ها از سوی پاشینیان گرفته شده باشد. این بدان معنا است که براساس برآوردهای موجود پاشینیان چاره ای جز پذیرش پیشنهاد مذکور نداشته است.

ششم، و بالاخره اینکه با تقابل نخست وزیر ارمنستان با مردم امکان دارد در درون دولت و ساختار سیاسی قدرت نیز تنها مانده باشد و عمده اعضای کابینه نیز با او همسو نباشند. از این رو ممکن است پاشینیان ناچار شده باشد بعد از ماه ها مقاومت در برابر خواست عمومی، حاضر به پذیرش انتخابات زود هنگام شده باشد.

هفتم، با توجه به آنچه در این یادداشت به آنها اشاره شد اتخاذ رویکرد مذکور از سوی پاشینیان بنا بر شرایط چندگانه فشار عمومی، عدم همراهی اعضای دولت و حاکمیت با وی، فشار خارجی، واگذاری قدرت با روش های دمکراتیک و آبرومندانه و یا تاکتیکی برای فروکش کردن شدت اعتراضات باشد؛ بطوریکه اگر هر کدام از این مفروضات بیان شده مبنای عمل پاشینیان باشد و عاملی جهت تحلیل های انجام شده در این باره محسوب گردد، گویای این است که بن بست موجود در ارمنستان دیگر چالش محسوب نمی شود بلکه در حال تبدیل شدن به یک تهدید سیاسی می باشد.