تصمیم خود تخریبی مجلس و شأنی که لگدمال می شود

گروه سیاسی- مصطفی مطهری: اعلام خبر تصمیم هیئت رئیسه مجلس مبنی بر عدم برگزاری جلسه صحن و جلسات کمیسیون ها در دو هفته آینده با توجه به شیوع ویروس کرونا، نه تنها سوال برانگیز می باشد بلکه شوکه کننده نیز می باشد. چرا که مصداق عینی جمله مجلس در رأس امور است در این روزها قابل تعبیر است.

به گزارش بولتن نیوز،  روزهای حساسی که مذاکرات دولت در وین در حال انجام است و از سوی دیگر از بعضی تلاش های پشت پرده برای برقراری ارتباط و مذاکرات مخفیانه با غربی سخن به میان می آید. به علاوه اینکه اگر اخبار منتشر شده در عرصه منطقه ای مبنی بر مذاکره مخفیانه ایران با سعودی در بغداد را به مورد مذکور اضافه کنیم، حساسیت ها در این باره به اوج خود می رسد. وجود این دو مورد در عرصه سیاست خارجی گویای این است مجلس باید برحسب اضطرار و بنا بر عرف موجود بیش از پیش به مسئولیت دیده بانی  و نظارت خود مبادرت داشته باشد نه اینکه از تعطیلی دو هفته ای آن هم به بهانه شیوع ویروس کرونا سخن بگوید که بسی جای بحث دارد.

حساسیت ها در عرصه داخلی نیز کمتر از عرصه خارجی نیست؛ شیوع موج چهارم و اختلافات در دولت در راستای مقابله با آن از جمله مواردی که نیازمند حضور فعال مجلس در این عرصه است. در واقع وجود همین مورد مهم و حساس در حوزه داخلی به تنهایی مبین این امر است که مجلس به جای تصمیم به تعطیلی می باید ساعات فعالیت رصدی خود را دو چندان کند.

واقعیت امر است که مجلس با این اقدام خود نشان داده است که عملاً هیچ گونه اعتبار و منزلتی برای جایگاه خود قائل نیست و با تصیمم تقلیل گرایانه مذکور آنقدر به وجهه حقوقی – معنوی – سیاسی – اجتماعی خود لطمه وارد کرده است که اگر نهادی مانند دولت می خواست آن را انجام دهد ماه ها طول می کشید. در واقع با توجه به کم اهمیت نشان دادن نقش و جایگاه مجلس و زیر سوال بردن اعتبار آن از سوی نمایندگان مجلس نباید انتظار داشت که دولت نیز شأن مجلس را رعایت کند.

سوال اینجاست دلیل اتخاذ چنین تصمیمی از سوی مجلس چه بوده است؟ به واقع تعطیلی مجلس به بهانه شیوع کرونا نشان داد که این مجلس، بیش از آنکه در فکر نمایندگی مردم باشد به فکر سیاسی بازی و در رفتن از زیر بار مسئولیت هاست. اینکه نمایندگان اهمیت نمایندگی را کمتر از مشاغل دیگر می دانند که در این ایام با مجوز ستاد ملی کرونا مشغول کار هستند بر این موضوع دلالت دارد. وجه دیگر ماجرا گونه دیگری است. بطوریکه علیرغم هشدارها و اخطارهامبنی بر شیوع ویروس کرونا، بخش عمده ای از مردم به سبب در مضیقه بودن و تلاش برای تامین مایحتاج زندگی نمی توانند از کار دست بکشند و مشاغل خود را تعطیل کنند از این رو در معرض ابتلا به ویروس قرار دارند، حال نمایندگان این مردم در مجلس چگونه این حق را برای خود قائل شده اند که به بهانه ویروس کرونا دو هفته تعطیل باشند؟ آیا اینان با مردم فرقی دارند؟ اینان مگر محصول انتخاب این مردم نیستند؟

در حقیقت این اقدام مجلس دو بعد دارد یکی بعد سیاسی – حقوقی آن و دیگری بعد اجتماعی – عمومی. در بعد سیاسی – حقوقی این اقدام مجلس آنچنان ضربه ای به جایگاه مجلس وارد کرده که اگراجرایی شود و ادامه یابد تا سال ها نمی توان آن را احیا کرد. در واقع تصمیم به این اقدام به واسطه اهمیت حقوقی و سیاسی مجلس نشان دهنده عدم توجه نمایندگان به جایگاهی است که در آن قرار گرفته اند و این در آینده به انگیزه ای برای سوء استفاده تبدیل خواهد شد. در بعد اجتماعی – عمومی نیز تصمیم مجلس جهت تعطیلی دو هفته ای، موجب بی اعتمادی اجتماعی و مردمی به آنها خواهد شد؛ چرا که از نظر مردم نمایندگان خود را بر مردم ترجیح دانسته و به جای یافتن راهکاری جهت مساعدت با مردم، مردم و مطالبات آنها را به حال خود رها کرده اند. به عبارت بهتر بی اعتمادی مردم به مجلس که نتیجه تصمیمات غلط مجلسی ها بوده است در نهایت ضربه را به نظام خواهد زد و هزینه هایی را متوجه نظام خواهد کرد.