تعداد عکس‌های پزشکی‌ام از تعداد بازی‌هایم بیشتر بوده است!

به گزارش بولتن نیوز، داگلاس کاستا که در نتیجه سه مصدومیتش در این فصل هفده بازی‌ یوونتوس را از دست داده است، از مشکلات جسمانی‌ که به طور مرتب او را خانه‌نشین می‌کند خسته شده است. او در دوران بازیگری‌اش بارها و بارها درگیر مصدومیت‌هایی از ناحیه همسترینگ و عضلات پشت ساق پا بوده است و به همین دلیل به بازنشسته شدن فکر می‌کند.

کاستا به سایت پلیرز تریبون گفت: گاهی اوقات با خودم فکر می‌کنم که آیا هنوز هم می‌توانم بازی کنم یا دیگر باید بازنشسته شود؟ هر بار که به زمین بازی می‌روم دوباره مصدوم می‌شوم. اما بعد که دوباره از تلویزیون فوتبال تماشا می‌کنم، یادم می‌آید که فوتبال عشق من است و به خودم می‌گویم که هنوز هم می‌توانم در سطحی بالا بازی کنم. این همان چیزی است که مرا زنده نگه می‌دارد. می‌دانم که فوتبال را به خاطر خودش دوست دارم و تمایلم به ادامه دادن هم نه ربطی به پول دارد نه به مشهور شدن. من می‌خواهم به کاری که از انجامش لذت می‌برم ادامه دهم. این هدف من است. گاهی اوقات با الکس ساندرو (مدافع برزیلی یوونتوس) شوخی می‌کنم و به او می‌گویم تعداد دفاعی که برای تشخیص مصدومیت‌هایم از پایم عکس گرفته شده، از تعداد بازی‌هایم بیشتر بوده است.

کاستا ماه سپتامبر امسال 30 ساله می‌شود و با اینکه در لیگ‌های آلمان، ایتالیا و اوکراین جام برده است، هنوز احساس می‌کند که یک کار نیمه تمام دارد.

او از ابتدای دوران بازیگری‌اش تنها در یک فصل بیش از 30 بازی انجام داده که آن هم مربوط به حضور قرضی‌اش در یوونتوس در فصل 18-2017 قبل از قطعی شدن قراردادش بود.

این مصدومیت‌های مکرر او را آنقدر آزار داده که تصمیم گرفته یک مربی برای تقویت روحیه و روانش استخدام کند. کاستا ادامه داد مردم می‌گویند «کاستا پتانسیل تبدیل شدن به یکی از بهترین‌های دنیا را دارد اما مصدومیت‌ها مانعش می‌شود». این موضوع مرا آزار می‌دهد. من پتانسیل تبدیل شدن به یک بازیکن طراز اول را دارم اما به دلایلی که خودم روی آن کنترلی ندارم، نمی‌توانم بازیکن طراز اول بشوم. هر بار که مصدوم می‌شوم از خودم می‌پرسم، ‌کجای کارم اشتباه بود؟ با خودم می‌گویم که چرا نمی‌توانم با ثبات بازی کنم. این موضوع مرا آزار می‌دهد. به همین دلیل از یکی خواسته‌ام که کمکم کند. نمی‌دانم چیزی به عنوان مربی روانکاو به گوش‌تان خورده است یا نه. آنها روانشناس نیستند اما نشان می‌دهند که چطور واقعیات زندگی‌تان در کودکی هنوز می‌تواند روی شما تأثیر بگذارد.