نقش آمریکا در پایان دمکراسی در ترکیه

گروه بین الملل-وقتی اردوغان برای اولین بار در سال 2003 میلادی نخست وزیر ترکیه شد و حزب عدالت و توسعه توانست بیشترین کرسی های پارلمان را بدست بیاورد جرقه های جنبش نوینی بنام دمکراسی ترکیه ای در این کشور به دور از حاکمیت چندین ساله نظامی ها زده شد.آن موقع اردوغان به عنوان یک قهرمان دمکراسی ترکیه و رابط بین غرب و شرق دیده می شد. ترکیه عضو ناتو و عضو علی البدل اتحادیه اروپا به شمار می رفت.


به گزارش بولتن نیوز، ابتدا بوش و سپس اوباما اردوغان را ستودند. آنها بسیار خوشحال بودند که یک همراه خوب در خاورمیانه دارند.هرچند اردوغان از همان روزهای اول مخالفت خود را با دمکراسی بروز داد و رفقایش در کاخ سفید نه سخنی گفتند و نه کاری کردند. اردوغان بسیار آشکار یکسری تحقیقات و بازجویی ها را از مخالفین خود شروع کرد .در این چهارچوب صدها تن از مخالفین اردوغان دستگیر و روانه زندان شدند. در زمره اینها دهها استاد دانشگاه، روزنامه نگار و افسران نظامی و غیره قرار داشتند.



 این افراد مخالف بالغ بر 700 تن می شدند .اسناد همان وقت نشان می داد که اتهامات وارده به مخالفین اتهاماتی سبک و چندان محکم نبودند ولی این اتهامات تا جایی با اسناد ساخته شده همراه شدند که این مخالفین را از چرخه سیاسی ترکیه خارج کرد.اردوغان برای همراهی با مردم و افکار عمومی این کشور سیاستهای به ظاهر دشمنی با اسرائیل را کلید زد و چنان خود را به مردم ترکیه معرفی کرد که رهبریت جهان اسلام را برای دشمنی با اسرائیل برعهده می گیرد.ترکیه بعدها مرزهای خود را به روی تروریستها باز کرد تا این کشور مهمترین پل ارتباطی تروریستها در سوریه و عراق با جهان خارج باشند.



این در حالی بود که غرب هیچ انتقادی را از سیاستهای ترکیه در پیش نگرفت و آشکارا در مقابل حمایت این کشور از تروریستها سکوت کرد و دم برنیاورد. بعد از 2014 میلادی وقتی سومین دوره نخست وزیری اردوغان به پایان رسید اردوغان برای ریاست جمهوری خیز برداشت. البته با این تفاوت که درصدد افزایش اختیارات سلطان گونه برای این پست است . در پی آن احمد داود اوغلو نخست وزیر شد. پیش بینی ها این بود که احمد داوود اوغلو همه خواسته های سلطان را محقق خواهد کرد اما انتخاباتی که در ترکیه برگزار شد نشان داد هنوز اپوزیسیون در این کشور زنده است .برای مدتی کوتاه اینگونه احساس شد که فزون طلبی اردوغان متوقف خواهد شد اما این هم اشتباه از آب درآمد و اردوغان با استفاده از عناصر دمکراسی و انتخابات باردیگر در مسیر تامین خواسته هایش گام برداشت .این بار از داود اوغلو هم نگذشت و وی را هم قربانی خواسته های خود کرد. کسانی که از کنارگذاشتن احمد داود اوغلو نگران هستند نباید نگران باشند چون این داود اوغلو بود که در تمام این سالها از سلطان شدن اردوغان دفاع کرده بود. به هر روی در مقابل سکوت غربیهای مدعی دمکراسی اردوغان پا در مسیری گذاشت که وی را به عنوان سلطان بر تخت سلطنت در ترکیه می نشاند.


ستونهای دمکراسی امروز عامل تقویت کسی شده اند که اعتقادی به این ستونها ندارد. اگر غربیها در مقابل یکه تازیهای اردوغان سکوت نمی کردند قطعا روند تحولات ترکیه اینگونه نبود. آنها در حالی که کشورهای منطقه مخالف خود را به بهانه های نبود دمکراسی تحت فشار قرار می دهند در مقابل رفتارهای تندتری در ترکیه سکوت گزیدند. تحولات اخیر هم نشان داد که اردوغان دیگر قابل متوقف کردن در این کشور نیست.لذا غربیها بزرگترین عامل سرکوبهای سیاسی و مدنی در ترکیه امروز هستند اگر ادعای انها مبنی بر این  که دمکراسی در ترکیه در حال شکسته شدن است درست باشد. اردوغان امروز با نزدیک شدن به رژیم صهیونیستی لابی های این رژیم را برای سکوت بیشتر به حرکت درآورده است. اردوغان متوقف نخواهد شد.