طرح كاهش مي​توانست مديريت آلودگي هوا را در شرايط هشدار، هدفمند كند

 به گزارش بولتن نیوز،دكتر وحيد حسيني با بيان اين مطلب، افزود: يكي از مشكلاتي كه براي كاهش آلودگي هوا در تهران وجود دارد اين است كه مساله آلودگي هوا در طول سال صرفا در روزهايي جدي گرفته مي شود كه هواي تهران در شرايط هشدار يا اضطرار قرار مي گيرد و غلظت آلاينده ها به حدي ميرسد كه سازمان ها و نهادهاي مسئول را ناگزير از جلسات تصميم گيري فوري براي مديريت اين شرايط مي كند.
او با تاكيد بر اينكه تهران در بيشتر روزهاي سال هواي سالمي براي تنفس ندارد، ادامه داد: اگر طبق برنامه ريزي ها و بر اساس مصوبات، طرح كاهش از ابتداي آبان امسال در تهران اجرا شده بود در شرايطي كه از هفته گذشته بر هواي تهران حاكم شده اين امكان وجود داشت تا با استفاده از بانك اطلاعات خودروها از تردد خودروهاي كلاس زرد و قرمز كه منبع اصلي توليد آلاينده در ناوگان حمل و نقل درون شهري تهران هستند، جلوگيري شود و از اين طريق آلودگي هوا به صورت هدفمند و موثر كنترل كرد و كاهش يابد.

حسيني اتخاذ تصميماتي مثل تعطيلي مدارس يا ممنوعيت فروش طرح ترافيك در تهران و محدود كردن فعاليت كارخانه هاي سيمان و مانند آنها را برنامه هاي مقطعي دانست كه آثار آني و كوتاه مدت بر كيفيت هواي تهران دارند اما مشكل آلودگي هوا را حل نمي كنند.
او افزود: اگرچه بايد در شرايط خاص از همه ابزارها با بهبود كيفيت هواي تهران استفاده كرد اما آلودگي هوا در تهران رو به افزايش است و تهران در بيشتر روزهاي سال هواي سالم ندارد. كنترل و كاهش با اجراي طرح هاي مقطعي و كوتاه مدت ممكن نمي شود و در اين زمينه بايد اجراي سياست ها و برنامه هايي را مورد توجه قرار داد كه ممكن است ديربازده باشند و نتايج آن چند سال بعد نمايان شود اما نتايج و تاثير آنها پايدار و طولاني​مدت خواهد بود.
حسيني به تجربه ممنوعيت شماره گذاري خودروي پيكان و نيز حذف سرب از بنزين در دهه هاي گذشته اشاره كرد و ادامه داد: در همان زمان مسئولان وقت راه دشواري براي اجراي اين دو برنامه در پيش داشتند و با مقاومت هاي زيادي مواجه بودند اما عملياتي شدن اين دو تصميم آثار محسوسي بر كيفيت هواي تهران داشت كه تا به امروز هم نتايج مثبت آن ادامه دارد.
مديرعامل شركت كنترل كيفيت هوا با بيان اينكه آلودگي هوا تهران يك منبع ندارد، گفت: منابع انتشار آلاينده هوا در تهران متعدد است و به همين دليل بايد برنامه هاي متعددي را به طور همزمان براي كاهش آلودگي هواي اين شهر به اجرا گذاشت و در واقع اين برنامه ها بايد به صورت مكمل و در قالب يك سياست كلي يكپارچه منجر به كاهش آلودگي هوا شوند. براي مثال توجه صرف به كيفيت سوخت يا حذف يك منبع آلاينده  در شرايطي كه صدها هزار دستگاه خودروي فرسوده و چند ميليون موتورسيكلت كاربراتوري در تهران تردد مي كنند  تاثير چنداني در كاهش آلودگي هواي تهران نخواهد داشت.