وقتی «عالیجناب آریامهر» از جیب مردم ایران می دزدید و برای خارجی ها جشن می گرفت!

گروه سیاسی - جشنهای 2500 ساله علاوه بر تحمیل هزینه گزاف و اتلاف سرمایه های ملی، از زاویه دیگر نیز جالب توجه بود آن هم اینکه «مردم» که به اعتراف شاه و وزیر دربارش علم، جشن شاهنشاهی به آنان تعلق داشت در جشن خود حضور نداشتند و این تنها یک ترفند تبلیغاتی بود و با واقعیت فاصله ی زیادی داشت.

به گزارش بولتن نیوز، نویسنده کتاب عقاب و شیر در این خصوص چنین می گوید:

«در 17 اکتبر 1971 از مردم ایران خواسته شد دعای کوتاه زیر را برای ملت قرائت کنند، در این دعا شش بار نام شاهنشاه ذکر شده بود و با کلمات زیر آغاز می شد. ای خدای متعال، خالق جهان و انسان، بخشنده هوش، عقل و فکر به انسان، خالق نعمت های بیشمار سرزمین آزاده ی ما، خدایی که آریا مهر عادل را متولی ایران زمین نمودی!... وقایع سال 1971 نه تنها شاه را در ردیف کوروش کبیر قرار داد، بلکه او را به عنوان فردی که از جانب خداوند منصوب شده معرفی کرده. «آریا مهر عادل» در دعاهای رسمی و در جاهای دیگر به عنوان «شاهنشاه بزرگ ما» نامیده می شد. اما توده های مردم همه برای رهبر خود دعا نمی کردند. آنها به تخت جمشید دعوت نشده بودند. شرکت کنندگان در این مراسم، جمعا کمتر از سه هزار نفر بودند و اکثریت آنها را خارجی ها تشکیل می دادند. یک دایره امنیتی، نظامی محکم، مردم ایران را از جشن ها دور نگه داشته بود. هزاران نفر از افراد مظنون در خلال این مراسم بوسیله پلیس محاصره و بازداشت شدند».

مسئله دوم حضور مردم در جشن، از سوی اکثریت قریب به اتفاق افراد و رسانه های داخلی و خارجی مطرح شد، در این رابطه در کتاب تاریخ سیاسی بیست و پنج ساله ایران چنین می خوانیم: «مدعوین جشن 2500 ساله شاهنشاهی، صدها تن از میهمانان خارجی و گروهی از نخبگان مورد اعتماد دستگاه بودند ولی مردم ایران به آنجا راه نداشتند، همه راههایی که به پرسپولیس و تخت جمشید منتهی می شد، به وسیله نیروهای نظامی و انتظامی بسته شده بود و صدها تن، زن و مرد ایرانی که نسبت به آنها سوءظن می رفت، دستگیر شده و یا تحت نظر قرار گرفتند.

از دید رژیم پهلوی، مردم ایران جزء ایران و کشور خودشان محسوب نمی شدند و تنها خارجی ها و به ویژه آمریکایی ها و درباریان رژیم که خودباخته فرهنگ غرب بودند در ردیف ایرانی ها قرار داشتند و به همین خاطر مردم جزء مخالفین و در مقابل جشن قرار داشتند و لازم بود از حضور آنان در جشن جلوگیری شود.

البته این دغدغه رژیم چندان هم بی پایه و اساس نبود. در این خصوص ساواک پیگیری های مستمر و طرح های متعدد و مختلف امنیتی و کنترلی را تهیه و اجرا نمود، از جمله گزارش های زیادی تهیه و به شاه و درباریان ارسال کرد که در اینجا به دو نمونه اشاره می شود:

در یکی از گزارش های ساواک که در مورد اظهارنظر مردم در خصوص هزینه گزاف جشن 2500 ساله است چنین آمده: «روز گذشته 28/4/1350 در دفتر اتومبیل آقای مرادی واقع در پیچ شمیران عده ای از مشتری ها موضوع جشن های 2500 ساله را پیش کشیده و ضمن انتقادهای زیاد که در این باره و اینکه به جای خرج های گزاف دولت سعی می کرد تا رفاه مردم را تا حدودی تأمین کند مطرح می نمودند.»

در یکی در دیگر از این گزارش ها به نقل قول چند تن از بازاری های تهران اشاره شده و آمده است:

«بعد از ظهر روز 31/4/1350 چند نفر از افراد حاضر در مسجد خیابان فردوسی قبل از شروع سخنرانی فخرالدین حجازی ضمن صحبت های خصوصی اظهار می داشتند، وضع بازار بد است و این جشن ها و مخارج کمرشکن آن، وضع اقتصادی را شکسته و نابود کرده است. مالیات ها زیاد شده حتی کارمندان دولت هم از گرانی کرایه منزل و بالا رفتن سطح زندگی ناراضی هستند. دولت فریاد می زند که مخارج جشن ها را خودش تأمین کرده در صورتی که با گرانی روز افزون و مالیات های کمرشکن که از بازاری های بدبخت و مردم کوچه و بازار گرفته اند، این علم و کتل را راه انداخته اند. به خدا امسال بازار گرفتار ورشکستگی حتمی خواهد شد و لااقل 35درصد تجار ورشکست خواهند شد. در میان آن چند نفر که یکی کارمند دولت بود گفت: آقا از حقوق ما هم برای این جشن مبلغی کم کرده اند... آن بیچاره آیت الله سعیدی تا آمد حرفی بزند توی زندان او را کشتند.»

ادامه دارد...