جدايي سينما از مردم

امروز چند دقیقه ای از فیلمی به نام گرگهای شیشه ای را دیدم (یکی از صحنه های به نظرم ماندگار و شاهکارش این بود که زنی در تلفن به پدرش گفت: سه تا! {احتمالا واحد شمارش زنان است} ناموس!!!! را اینجا ول! کردی به امان ...) یکی از معدود کسانی که همیشه به آنان غبطه میخورم، همین آدمهای سینمای ایرانند. برای بودن در جلو یا پشت دوربین هر کاری و حرکتی میکنند و البته تا اینجا، شرایط مثل هر جای دیگری در دنیاست. فسمت غبطه انگیزش این است که بابت آنچه مرتکب شده اند ( اعم از ساخت یا بازی) توهم هنرمند بودن دارند و درباره اثرشان حرف میزنند. هالیوود برای اجرای سناریوهای سخیف، در اغلب موارد دستکم حرفه ای عمل میکند و با سرعت دادن به حرکت ماجرا و استفاده از تکنیک های بسیار حرفه ای، چشم تماشاگر معمولی را بر بی ارزش بودن فیلمنامه میبندد. اما در فیلمهای داخلی (سریال یا سینمایی) با توجه به کندی شدید ناشی از دستمزدهای دقیقه ای، فرصت کافی دارید تا تمامی سخافت موجود در تصاویر متحرک کذایی را درک کنید و از حودتان خجالت بکشید که برای تماشای چنین چیزی، وقت و هزینه صرف کرده اید. با چنین سینمایی، چه کسی و به چه دلیلی انتظار دارد حتی کسانی که صرفا برای سرگرمی یا حتی وفت گذرانی به سینما میروند و اهمیتی به کیفیت فیلم نمیدهند، ارتباطی با سینما داشته باشند؟ واقعا هنوز هم فکر میکنید اگر عده ای در برابر دوربین ایستادند و تصاویری هم گرفته شد، این نامش سینماست؟