روز عشق در آيين ايران

به گزارش بولتن نیوز، صدها سال قبل از روز ولنتاين در تاريخ مسيحيت٬ در تاريخ پرافتخار و كهن سرزمين ايران٬ " روز عشق " وجود داشته است.

" سپندارمذگان " يكي از جشن هاي مهم ايران باستان است كه در روز 5  اسفند ماه در تقويم ايران باستان و مصادف با 29 بهمن ماه در تقويم خورشيدي است. اين روزي است براي گراميداشت مقام زن و ارزش عشق در ايران باستان.

در تقويم يا گاه شماري ايران باستان٬ هر سال 12 ماه و هر ماه 30 روز بود. هر يك از 30 روز ماه٬ نام مخصوص خود را داشت و روزي از ماه كه همنام ماه مي شد را جشن مي گرفتند. به طور مثال٬ روز 16 ماه مهر٬ روز جشن مهرگان بود و روز 5 ماه اسفند روز جشن سپندارمذ گان بود.

در اين تقويم٬ به انتهاي ماه دوازدهم٬ يعني اسفند٬ 5 روز اضافه مي كردند تا كل سال 365 روز شود و اگر سال كبيسه بود٬ 6 روز اضافه مي شد. ايرانيان در اين پنج يا شش روز انتهاي سال به جشن و شادي مي پرداختند و به " نوروز كوچك " مشهور بود٬ زيرا پس از آن سال نو آغاز مي شد.

نام و معناي ماه هاي سال :

ماه اول٬ فروردين٬ به معناي روح نياكان و روان هاي پاك٬ نيروي پيشرفت

ماه دوم٬ ارديبهشت٬ به معناي بهترين راستي و پاكي

ماه سوم٬ خرداد٬ به معناي كمال و تندرستي

ماه چهارم٬ تير٬ به معناي بركت و فراواني

ماه پنجم٬ مرداد٬ به معناي زنده بودن و جاودانگي

ماه ششم٬ شهريور٬ به معناي شهرياري نيرومند و برگزيده

ماه هفتم٬ مهر٬ به معناي دوستي و محبت و پيمان

ماه هشتم٬ آبان٬ به معناي آب ها

ماه نهم٬ آذر٬ به معناي آتش و روشنايي و پاكي

ماه دهم٬ دي٬ به معناي آفريدگار و دادار

ماه يازدهم٬ بهمن٬ به معناي انديشه و منش نيك

ماه دوازدهم٬ اسفند٬ به معناي فروتني و بردباري پاك

نام و معناي روزهاي هر ماه :

روز پنجم هر ماه ٬ "سپندارمذ" به معناي فروتني و عشق است و اين روز در اسفند ماه جشن گرفته مي شد. سپندارمذ نماد عشق ايراني و سپندارمذگان يك جشن بزرگ ايراني است. اين روز هم سرشار از مفاهيم زيباست و هم وسعت نگاه و آگاهي نياكان ما را به مقام عشق و بانوان نشان مي دهد.

بر باور ايرانيان باستان٬ "سپندارمذ" يك "ايزد بانو" است كه مظهر پاكي٬ فروتني٬ عشق٬ محبت و پارسايي است و در جهان مادي نگهبان زمين و زنان است و نمادي از عشق و محبت.  

... روز سپندارمذگان٬ روز عشق آريايي  بر همه ايرانيان شاد باد...

ای دلبر من‌، تاج سر من٬ یک دم ز وفا، بنشین بر من

نازت بکشم ای مایه ناز٬ بارت ببرم ای دلبر من

وای از تو که‌ سوخت پروانه صفت٬ شمع رخ تو بال و پر من

رحمی که بسوخت عشق تو مرا٬ چندان که نماند خاکستر من

ای مرغ سحر این نامه ببر٬ نزد صنم گل پیکر من

لیلای منی مجنون توام٬ من بندهٔ تو  تو سرور من

دل شد زغمت چون قطره خون٬ وز دیده چکید در ساغر من

ویرانه شود آن خانه که نیست٬ روشن ز رخت ای اختر من

لطفت‌ شکرست‌ قهرت‌ شررست ٬ هم نوش منی هم نشترمن

هرجا گذری با صوت خوشت٬ خاک ره توست چشم تر من

گوید که "‌بهار" نالد چو هزار      ناکرده نظر بر منظر من

( استاد ملك الشعرا بهار)

تهيه و تنظيم : دكتر حسين شهزادي