اصلاح‌طلبان علیه وفاق یا برای نجات؟

گروه سیاسی: در روزهای اخیر، شاهد افزایش فشارها بر دولت از سوی جریان‌های سیاسی مختلف، به‌ویژه اصلاح‌طلبان، هستیم. این فشارها که هم به‌صورت آشکار در اظهارات مقامات و هم به‌صورت پنهان در قالب شایعات و خبرسازی‌های رسانه‌ای نمود یافته است، حاکی از دور جدیدی از اختلافات در درون ساختار سیاسی کشور است.

به گزارش بولتن نیوز،محمد سالاری، عضو جبهه اصلاحات، در گفت‌وگو با خبرگزاری "ایلنا" با اشاره به این چالش‌ها گفته است: «اکنون رئیس‌جمهور باید متوجه شده باشد که افرادی که وی تصور می‌کرد می‌توانند در چهارچوب وفاق دور هم بنشینند و در راستای منافع ملی و حل مسائل مردم با آن‌ها به توافق برسند، آن‌طور که فکر می‌کرده، نبودند!» این اظهارنظر نه‌تنها بیانگر ناامیدی بخشی از اصلاح‌طلبان از ایده وفاق ملی است، بلکه به نوعی اتهامی به جریان‌های رقیب نیز محسوب می‌شود.

پیش‌تر نیز جواد امام، سخنگوی جبهه اصلاحات، به صراحت اعلام کرده بود که برخی از کارگزاران دولت به‌جای همراهی، در حال سنگ‌اندازی و ایجاد موانع برای پیشبرد امور هستند. او تأکید کرده بود: «به نظر بنده هدف این کارگزاران و این موانعی که پیش روی دولت می‌گذارند، زمین‌گیر کردن دولت است.»

این انتقادات و اظهارنظرها در شرایطی مطرح می‌شود که دولت در تلاش است با ایجاد وفاق ملی، مسائل کلان کشور را حل‌وفصل کند. اما آیا اصلاح‌طلبان واقعاً به‌دنبال منافع ملی و نجات کشور هستند یا اینکه این فشارها بخشی از راهبرد آنان برای به‌دست آوردن امتیازات بیشتر است؟

یکی از ابزارهای اصلاح‌طلبان برای افزایش فشار بر دولت، انتشار شایعات و برجسته‌سازی آنها در رسانه‌های وابسته است. نمونه اخیر این تاکتیک، شایعه استعفای مسعود پزشکیان است. این شایعه در حالی مطرح شد که هیچ منبع رسمی آن را تأیید نکرده و تنها در رسانه‌های نزدیک به این جریان بازتاب یافت.

به نظر می‌رسد اصلاح‌طلبان در حال فاصله گرفتن از ایده وفاق هستند و به‌جای آن، استراتژی فشار را برای تأثیرگذاری بر سیاست‌های دولت در پیش گرفته‌اند. اگرچه این فشارها در ظاهر به‌نام منافع مردم مطرح می‌شود، اما نباید از نگاه به اهداف سیاسی و امتیازگیری غافل شد.

دولت اکنون در دوراهی مهمی قرار دارد. از یک‌سو، باید در برابر فشارهای بی‌سابقه جریان‌های سیاسی مقاومت کند و از سوی دیگر، تلاش کند تا اعتماد مردم را حفظ کرده و از بحرانی‌تر شدن شرایط اقتصادی و اجتماعی جلوگیری کند.

در نهایت، آنچه در این میان بیش از همه اهمیت دارد، منافع مردم و حل مسائل کلان کشور است. اما آیا اصلاح‌طلبان و دیگر جریان‌های سیاسی حاضرند از منافع حزبی و جناحی خود برای تحقق این هدف صرف‌نظر کنند؟ پاسخ به این سؤال نه‌تنها سرنوشت دولت، بلکه آینده سیاسی ایران را نیز رقم خواهد زد.