رویکردها متفاوت است/ ادامه سیاست های فعلی کاخ سفید با هریس یا رادیکال شدن سیاست های آمریکا با ترامپ؟

گروه بین الملل - مصطفی مطهری - پنجم نوامبر ایستگاه آخر چندماه تلاش انتخاباتی دو نامزد ریاست جمهوری از حزب دمکرات و جمهوری خواه می باشد. اینکه برنده نهایی چه کسی می تواند باشد خیلی مهم است چونکه اثرات داخلی و خارجی این انتخاب تنها منحصر به جامعه آمریکا نیست و محدود به آن نمی شود. به عبارت بهتر انتخاب هر کدام از این دو نامزد می تواند پیامدهای داخلی و بین المللی خاصی داشته و در تعیین سیاست های جهانی آمریکا اثرگذار باشد.

به گزارش بولتن نیوز، اگر فرض را بر این مبنا قرار دهیم که کاملا هریس و دمکرات ها برنده نهایی انتخابات شوند آنچه مسلم است در ارتباط با چالش های جهانی از جمله نبرد در اوکراین، جنگ صهیونیست ها علیه غزه و لبنان نمی توان شاهد تغییرات شگرفی در حوزه دیپلماسی بود. بدان معنا که دولت هریس به نوعی تداوم دولت بایدن با تغییرات بسیار اندک در حوزه های مربوطه خواهد بود. از این روند ریتم مناسبات و چالش ها و تلاش های دولت آمریکا بر بستر آنها کمافی السابق دنبال می گردد. 

اما فرض دوم، اگر ترامپ به عنوان برنده نهایی انتخابات وارد کاخ سفید گردد موضوع فرق خواهد کرد. در وهله اول نباید فراموش کرد که ترامپ در صورت انتخاب شدن به عنوان رییس جمهور برای بار دوم ، دیگر نمی تواند کاندید شود و در چهار سال پیش رو در عرصه مناسبات جهانی دست به عصا نخواهد بود و رادیکال عمل خواهد کرد و این به منزله این است که باید شاهد تحولات خاص و حتی دور از ذهن در حوزه سیاست خارجی آمریکا در عرصه بین المللی(جنگ اوکراین، جنگ در غزه و لبنان و حتی در رابطه ایران و ...) باشیم. در وهله دوم نیز انتخابات ترامپ می تواند پایانی بر انتخاب نامزد زن از سوی دو حزب مذکور در انتخابات باشد. در واقع بازنده شدن هریس یعنی پایان رویای داشتن رییس جمهور زن برای آمریکا از سوی آمریکایی ها. در وهله سوم باید خاطر نشان کرد که انتخاب ترامپ به عنوان رییس جمهور به معنای انتحار مدنی جامعه آمریکا می باشد. به عبارت بهتر اینکه ترامپ بار دیگر انتخاب گردد به معنای عبور جامعه آمریکا از سیاست ورزان سنتی ست که مخالفت های جدی با ترامپ و دیدگاهش دارند.

خلاصه اینکه این انتخابات برای آمریکا و جهان مهم است؛ برای آمریکا مهم است چون رقابت بین روحیه مقاومت سیاسی ست با انتخاب سیاسی. برای جهان مهم است چون رقابت بین دمکراسی خواهی (ولو صوری) با اتوکراسی ست.