لطفاً مسئولیت فهم غلط از دین و خرابکاری‌های‌تان را به گردن بگیرید

گروه سیاسی: از عجایب تاریخ اسلام، دوران حکومت علی بن ابی طالب علیه السلام است. دورانی پر از نکته و درس. یکی از نکات برجسته این دوره که برای ما هم حرف‌های بسیار دارد، ایجاد فشار و هزینه و مسولیت مضاعف بر امام جامعه از دو سو است. همان فشار و هزینه‌ای که عرصه را بر ایشان تنگ کرده و حکومت کردن را مدام بر وی سخت و سخت‌تر می‌کند. آنچنان که بارها ایشان دست به گلایه برمی‌دارد.

به گزارش بولتن نیوز، گرچه یک سوی این فشار، دشمن امیرالمومنین است اما سوی دیگر این فشار آفرینی‌ها و هزینه تراشی‌ها، خودی‌ها بودند. خودی‌هایی که با حماقت‌ها و خود خواهی‌های خویش، نه تنها باری از دوش امام جامعه برنمی‌دارند، بلکه باری اضافی نیز هستند. همین است که در کنار انواع و اقسام تخریب‌های معاویه لعنت الله علیه امام مانند سر بریدن بره‌ی کودکی که گفته شد هدیه معاویه است و این اقدام را به نام علی علیه السلام زدند، شاهد هزینه تراشی‌های مثلا خودی‌ها هستیم. تا جایی که امیر المومنین در خطبه ۳۹ نهج ابلاغه می‌فرماید:

«گرفتار کسانی شده‌ام که چون امر می‌کنم، فرمان نمی‌برند و چون می‌خوانم، پاسخ نمی‌دهند. ای ناکسان، برای چه در انتظاريد؟ و چرا برای ياری دين خدا گامی بر نمی‌داريد؟ دينی کو تا فراهمتان آرد؟ غيرتی کو تا شما را به غضب آرد؟»

آیا امروز شاهد تکرار تاریخ نیستیم؟ آیا مجدداً دوست و دشمن باعث نشدند همه فشارها بر امام جامعه باشد؟ با مرور اندک حوادث چند وقت اخیر متوجه می‌شویم هم‌چنان این روند تاریخی حضور دارد و در کنار هزینه تراشی دشمن که البته طبیعی هم هست، شاهد هزینه تراشی‌های مثلا خودی‌ها بر امام جامعه هستیم که صد البته، همین قضیه، خود باعث سو استفاده مضاعف دشمن می‌شود.

یک بخش قابل توجه ایجاد بار اضافی خودی‌ها بر امام جامعه را باید در اقدامات مثلا فرهنگی، تبیینی و عدالت خواهانه ساری و جاری در کشور دید. بدون در نظر گرفتن تغییرات جامعه و با تکیه کردن بر ظواهر، به بهانه امر به معروف و نهی از منکر، بعضی دختران کشور را عمله دشمن دانستن و من باب رعایت حجاب، آنها را از دین و خدا و پیغمبر متنفر کردن، یکی از همین موارد است. و هرجا که کم آوردند، به ظاهر صحبت‌های رهبری اشاره کرده و تمام خراب کاری های خود را به دوش ایشان انداختند.

برخی اعتراضات اجتماعی را تبدیل به بحران کردن و قل و زنجیر افراد مهم در آنها و عاقبت تلخ برخی از آنها که با معیارهای حقوقی و قضایی اسلام سازگاری ندارد، یکی دیگر از مثال‌های این موضوع است. هرجا هم کم آوردیم خودمان انگشت اشاره را به سمت رهبری بردیم که ببینید! رییس قوه منصوب ایشان و قاضی مرتبط به رییس قوه است لذا قاضی مرتبط به امام جامعه است و هرآنچه شده، تصمیم امام جامعه است لذا حذف اضافی ممنوع. در حالیکه اساسا هیچ نسبتی بین امام جامعه و آن اتفاقات وجود ندارد.

در حوزه اقتصاد و سیاست خارجی هم اوضاع دست کمی از این مصادیق ندارد. حال باید پرسید آیا ما واقعا یار امام هستیم یا بار امام؟ آیا بهتر نیست مسئولیت برداشت‌های بدمان از دین را و مسئولیت خراب کاری‌های‌مان را خودمان برعهده بگیریم و اینقدر وجه رهبر انقلاب را در بین عامه مردم تخریب نکنیم.