تجربه موفق تایوان در اتخاذ سیاست صنعتی و رشد اقتصادی

گروه اقتصادی: درآمد سرانه واقعی تایوان در سال ۱۹۵۰ فقط ۹۱۶ دلار آمریکا یعنی کمتر از یک‌دهم درآمد سرانه ایالات متحده آمریکا بود. این کشور پس از پایان جنگ ۱۹۴۹ و قدرت گرفتن ملی‌گراها به یکباره تغییر رویکرد داد و سیاست صنعتی شدن به جای وابستگی به واردات را اتخاذ کرد.

رشد سریع درآمد سرانه طی ۶۰ سال در تایوان

به گزارش بولتن نیوز به نقل از مسیر اقتصاد، در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ صنعتی شدن در تایوان سرعت گرفت و در دهه ۱۹۸۰ با فناوری اطلاعات همسو شد. اتخاذ و تداوم این سیاست موجب شد درآمد سرانه واقعی تایوان تا سال ۲۰۰۸ رشد قابل ملاحظه‌ای را تجربه کند و در سال ۲۰۱۷ به ۸۴ درصد درآمد سرانه در ایالات متحده برسد. علاوه بر این، این کشور در تولید ناخالص داخلی نیز در رتبه نوزدهم جهانی قرار گرفت. در تمامی این دوران‌ها، دولت با انطباق برنامه توسعه صنعتی متناسب با شرایط محیطی و منابع اولیه موجود کشور، نقش محوری در پیشبرد این هدف داشته اشت.

چالش‌های پیش‌روی توسعه صنعتی تایوان

با وجود عزم و اراده دولتمردان تایوانی برای رشد صنعتی کشور، چالش‌هایی از قبیل مهاجرت گسترده از سرزمین اصلی، کسری مالی و تراز پرداخت‌ها و کمبود ارز و سایر منابع، مشکلات جدی در این مسیر ایجاد کرده بود. عواملی که باعث شد دولت نیازمند تامین منابع مالی زیادی برای بازگرداندن ثبات اقتصادی باشد.

به همین دلیل، دولت مجبور به ذخیره طلا و دریافت کمک خارجی از جمله کمک از آمریکا برای تقویت پول ملی شد. این در حالی بود که بحران نفتی سال ۱۹۷۳ نیز به عنوان یک چالش جدی، مطرح شده بود. با این شرایط، دولت بین سال‌های ۱۹۷۴ و ۱۹۷۹، ده پروژه ساختمانی شامل: شش پروژه زیربنایی بزرگ، یک نیروگاه هسته‌ای، سه پروژه صنعتی اعم از کارخانه تولید فولاد، توسعه کارخانه‌های پتروشیمی و کارخانه‌های کشتی‌سازی را در دستور کار قرار داد.

مشارکت بخش خصوصی در برنامه توسعه صنعتی تایوان

پس از اجرای سیاست صنعتی شدن در سال ۱۹۵۰، شرایط مناسبی برای جذب سرمایه فراهم شد. دولت با تسهیل شرایط صادرات محصولات تولیدی، اعطای وام‌های صادرات و سیاست‌گذاری مطلوب و سازگار با ظرفیت بخش‌های غیردولتی، توانست شرکت‌های کوچک بخش خصوصی را به مشارکت در رشد و توسعه صنعتی مجاب کند.

در واقع، دولت به عنوان کارآفرین عمل کرد و طرح‌های سرمایه گذاری را تهیه و اجرای آن را به شرکت‌های خصوصی واگذار کرد. این مشارکت باعث شد سهم آن‌ها از تولید از رقم ۴۱ درصد در سال ۱۹۵۲ به ۷۰ درصد در سال ۱۹۶۶ افزایش یابد.

برنامه ۱۹ ماده‌ای اصلاحات اقتصادی و مالی و اساسنامه تشویق سرمایه‌گذاری در سال ۱۹۶۰ تصویب و اجرای آن تا سال ۱۹۹۰ ادامه یافت. در این سال، اساسنامه ارتقای صنعتی، جایگزین این اساسنامه شد و چارچوبی برای کاهش موانع سرمایه‌گذاری و ایجاد معافیت‌های مالیاتی فراهم آمد. در این زمان، صادرات انواع محصولات اعم از صنعت نساجی به سرعت رشد کرد.

ورود به عرصه فناوری اطلاعات

چگونگی ارتقا و ورود تایوان به بخش فناوری اطلاعات در سال ۲۰۰۳ مورد مطالعه قرار گرفت. بر این اساس، شرکت‌های تایوانی به عنوان پیمانکار وارد این عرصه شدند. آن‌ها با تکیه بر دانش مهندسان آموزش‌دیده محلی و متخصصان تحصیل‌کرده در خارج، آخرین دستاوردهای تکنولوژی را دریافت و شروع به تولید انبوه و ارزان قیمت کردند. این رویکرد موجب شد، سهم بخش فناوری اطلاعات در کل ارزش افزوده تولید، از حدود ۱۸ درصد در سال ۱۹۹۰ به ۵۴ درصد در سال ۲۰۱۷ افزایش یابد.