مهرجویی؛ وسیله ای برای عقده گشایی درمیشیان علیه جمهوری اسلامی!

گروه فرهنگی _ سید محسن عبدالهی: در ماجرایی که برای فیلم «لامینور» پیش آمد، نکاتی وجود دارد که مرور و بررسی آن ها خالی از لطف نیست. در مورد ویدیوی اعتراضی داریوش مهرجویی که احساسات بسیاری را برانگیخت، جدا از اینکه پشت آن رضا درمیشیان بود که با دروغ و صحنه گردانی، این پرمرد کهنه کار را اسباب چنگ و دندان نشان دادن خود به وزارت ارشاد و نظام کرد، واکنش شتاب زده و بدون تأمل اصحاب رسانه جای تعجب بسیاری داشت. منظورم در این زمینه رسانه های سینمایی خاصی نیست که اهدافشان کاملا مشخص است و به دنبال این دست حواشی می گردند.

به گزارش بولتن نیوز، برخی از دلسوزان و حتی افرادی که به لحاظ سیاسی در نقطه مقابل اهالی سینما قرار دارند نیز با آن فیلم، تحت تأثیر قرار گرفتند و بدون صبر و شتاب زده، علیه وزارت ارشاد و حتی بالاتر از آن موضع گیری کردند. جالب است که همین دوستان اهل رسانه بعد از مشخص شدن اصل ماجرا و کلاهی که سرشان رفته است، کمترین واکنشی نشان ندادند و سعی کردند در سکوت از کنار ماجرا عبور کنند.

جالب تر از این ها اما برخی از اهالی سینما هستند که بعد از پخش فیلم دوم از مهرجویی و توضیحات او مبنی بر اینکه اطلاعات غلط به او داده بودند، باز هم بر موضع خو پافشاری می کنند و حتی مهرجویی را مورد شماتت قرار می دهند که چرا چنین حرفی زده ای! در واقع اگر بخشی از ایشان در ظاهر از مهرجویی حمایت کردند، این کار نه به خاطر جایگاه او، بلکه بابت تقابل با جمهوری اسلامی بوده است. حالا اگر در این تقابل، مهرجویی با اطلاع یافتن از واقعیت موضع خود را تغییر بدهد، باید مورد طعن قرار بگیرد و تمسخر شود.

دنباله این تفکر را می شود در موضع خود رضا درمیشیان هم مشاهده کرد. او که در نقشه اول خود شکست خورد و مشخص شد تمام این کارها را برای اهداف سیاسی خود طراحی کرده بوده است و پس از صحبت های مهرجویی در موضع ضعف قرار گرفته، با پیش کشیدن پای محمدرضا شریفی نیا که نقش میانجی میان سازمان سینمایی و مهرجویی را بر عهده داشت، باز هم سعی کرد تا از پا نیفتد وبه اصطلاح سینه خیز پیش برود و با آسمان و ریسمان بافتن، باب دیگری را برای تقابل با ارشاد باز کند.

اما نمی توان به تمام این اتفاقات اشاره کرد، ولی از عملکرد ضعیف سازمان سینمایی در شفاف سازی و توضیح واقعیت داستان سخن نگفت. شروع مباحث پیرامون پروانه نمایش «لامینور» به یکی دو هفته قبل از انتشار ویدیوی اول مهرجویی باز می گردد. از همان موقع که برخی رسانه های سینمایی شروع به انتشار شایعه توقیف لامینور و سرنوشت مشابه آن با «سنتوری» کردند، امکان این وجود داشت که مسئولان سازمان سینمایی به جای سکوت و اجازه دادن به این رسانه ها برای دامن زدن به شایعات دروغین، اصل ماجرا را با سند و مدرک توضیح بدهند.

اما مانند رویه معمول نهادهای حاکمیتی که در بخش رسانه ای ضعیف عمل می کنند، باز هم با یک اشتباه، فرصتی خوب به سوءاستفاده گران داده شد تا به باز هم چنگ و دندانی نشان دهند و افکار عمومی را به سمتی که خود دوست دارند، هدایت کنند. اگر در حوزه اطلاع رسانی و ضعف عملکرد رسانه ای با ارگان ها و نهادهای دیگر طرف بودیم، پذیرش قضیه کمی راحت تر بود. اما باور اینکه در وزارت ارشاد و سازمان سینمایی که تخصصشان حوزه رسانه است، همچنان این گونه اتفاقات رخ می دهند، حقیقتا قابل پذیرش نیست و باید این رویه تغییر پیدا کند.