ماجرای «پیرزنی که در زمین خانه داشت»

به گزارش بولتن نیوز، سروش طاهری کارگردان نمایش «پیرزنی که در زمین خانه داشت» که این روزها در تماشاخانه مهر حوزه هنری روی صحنه است درباره بازخوردهایی که از نمایش دریافت کرده است گفت: با وجودی که از استقبال مخاطبان زیاد راضی نیستم اما از بازخوردهای تماشاگران رضایت دارم چون نمایش تصویرهای جذابی می‌سازد و مردم هم به آثاری که از لحاظ بصری جذابیت دارند، علاقه مند هستند بنابراین اجرا ارتباط خوبی با تماشاگر برقرار می‌کند.

وی ادامه داد: این نمایشنامه اثری نوشته شهرام کرمی است که با نام «عروس قنات» منتشر شده است که با هماهنگی آقای کرمی نام نمایش را تغییر دادم. این نمایش از ۵ اپیزود تشکیل شده که از نظر ماهوی به یکدیگر مرتبط هستند و در اجرا نیز تلاش کرده‌ام این ارتباط را پررنگ‌تر نیز بکنم. اصولاً نمایش «پیرزنی که در زمین خانه داشت» درباره مفهوم انتظار است و مشخصاً انتظار زنان این سرزمین؛ ۹ ماه انتظار برای به دنیا آمدن فرزند و یا انتظار بازگشت مردانی که به جنگ رفته‌اند چه پدر چه برادر و یا فرزند و همسر. تاکید ما در این نمایش بر مفهوم بیت «چو عضوی به درد آورد روزگار / دگر عضوها را نماند قرار» نیز هست به این معنی که تا چند پشت از یک خانواده تحت تاثیر اتفاقی است که چند سال قبل برای یکی از آنها رخ داده است.

این کارگردان که همزمان نمایش «بیماری خانواده میم» را در تالار سایه روی صحنه دارد، یادآور شد: در نمایش «پیرزنی که در زمین خانه داشت» درباره دفاع مقدس صحبت نمی‌کنیم بلکه درباره مفهوم جنگ، مفهوم انتظار و مفهوم هر نوع دفاعی که برای حفظ کیان خانواده و وطن باشد صحبت می‌کنیم از این رو این نمایش صرفاً درباره جنگ تحمیلی نیست بلکه در سطحی کلان‌تر به این مضمون پرداختیم.

طاهری ادامه داد: در این اثر نمایشی از فردیت انسان‌ها سخن به میان می‌آید به این معنی که هر مادر، هر فرزند و یا هر شهیدی به عنوان یک انسان با هویتی مشخص معنا می‌یابد و گذشته و آینده و زندگی مشخصی دارد. در این نمایش تلاش شده فردیت هر شخص به صورت مجزا مورد واکاوی قرار بگیرد.

وی در پایان صحبت‌هایش درباره فضاسازی و طراحی صحنه نمایش بیان کرد: طراحی صحنه نمایش توسط سینا ییلاق بیگی انجام شده و طراحی به گونه‌ای است که کل فضاسازی اثر در دل یک خاکریز به تصویر کشیده می‌شود؛ خاکریزی که در ادامه تبدیل به قنات، جاده و عدم نیز می‌شود. در واقع تلاش ما این بوده که نگاه سوررئالیستی را که مد نظرمان بوده در کل اثر جاری کنیم. فضاسازی و نورپردازی نمایش کاملاً سوررئالیستی است و در مرز بین خیال و واقعیت در رفت و آمد هستیم البته نمایش به سمت کابوس واره و اکسپرسیونیسم نرفته و حال و هوایی رویاگونه و خیال‌انگیز را به تصویر می‌کشد.

در این نمایش به ترتیب حروف الفبا پروا آقاجانی، سحر پیرعلی، نیلوفر پناهی، مانلی حسین‌پور، فرحان حقیقیان، درسا درخشان، الهه زحمتی، مارال عبدالحسین‌پور، امیررضا کوشانی، سعید مصطفایی به ایفای نقش می‌پردازند که تا ۵ دی ماه در تماشاخانه مهر حوزه هنری روی صحنه است.