مدال برنز دانیال شه بخش و کسب ده پیروزی توسط بوکسورهای ایرانی؛ نتیجه ای درخشان در تاریخ بوکس ایران

گروه ورزشی: معمولا اخباری که از مسابقات جهانی بوکس به کشورمان مخابره می‌شدند، پیرامون شکست‌های پی در پی و نتایج نه چندان درخشان حتی از سوی ستارگان نام آشنای بوکس ایران بودند. نتایجی که معمولا یا از ضعف فدراسیون، مربیان و خود ورزشکاران ناشی می‌شد و در واقع مربوط به عوامل داخلی بود و یا ناداوری ها، نداشتن کرسی‌های جهانی و ضعف روابط بین المللی فدراسیون بوکس ایران در مجامع جهانی بوکس و عوامل خارجی باعث این نتایج بودند.

به گزارش بولتن نیوز، اما اخرین دوره مسابقات بوکس قهرمانی جهانی با یک اتفاق تاریخی و نتایجی فراتر از پیش همراه شد تا مشخص شود که اگر مربی خوبی بر سر تیم ملی باشد، استعداد‌های درخشان ایرانی حتی با تمام ضعف‌هایی که فدراسیون بوکس ایران دارد، می‌توانند اتفاقات بزرگی برای ورزش ایران و رشته بوکس رقم بزنند. کسب ۱۰ پیروزی توسط بوکسور‌های ایرانی که همراه بود با کسب نخستین مدال جهانی این رشته توسط ستاره جدید بوکس ایران، دانیان شه بخش، نتیجه‌ای تاریخی و کارنامه‌ای مثبت و قابل توجه برای این رشته و کادرفنی تیم ملی بوکس رقم زده است.

تیم ملی بوکس ایران با ۱۰ بوکسور و عدم شرکت در تنها ۳ وزن، تیم تقریبا کاملی را به مسابقات جهانی اعزام کرد که با یکدیگر مروری به عملکرد این ۱۰ بوکسور در جریان رقابت‌های قهرمانی جهان خواهیم داشت:

وزن ۵۷ کیلوگرم:
سجاد محمدپور بوکسور سبک وزن تیم ملی با قرعه‌ای سخت در دور نخست مقابل بوکسور کوبایی قرار گرفت و بی آنکه فرصتی برای نشان دادن خود داشته باشد به کار خود در این رقابت‌ها پایان داد.

وزن ۶۰ کیلوگرم:
دانیال شه‌بخش، بوکسور المپیکی کشورمان که به ویژه در این چند سال عملکرد درخشانی داشت، برای رسیدن به مدال راه نسبتاً طولانی‌ای را پشت سر گذاشت. شه بخش با قدرت بدنی بالا و انگیزه عجیبی که در رقابت‌هایش به نمایش گذاشت و تجربه‌ای که از المپیک با خود همراه آورده بود، با قدرتی ویژه در مبارزات حاضر شد و علی الخصوص در رقابت آخر خود توانست با از جان گذشتگی، نخستین مدال تاریخ بوکس ایران در رقابت‌های جهانی را از آن خود کند.

مدالی که پیش از او بوکسور‌های نام آشنا و شهره ایرانی نتوانسته بودند به آن دست پیدا کنند، اما این جوان با غیرت و قدرتمند بلوچ با پیروزی‌های متوالی برابر رقبای اهل گامبیا، مکزیک، قرقیزستان و لیتوانی توانست به مدال برنز رقابت‌های جهانی بوکس دست پیدا کند و تاریخ ساز شود. متأسفانه شه بخش به علت مصدومیت خطرناکی که در ثانیه‌های پایانی مبارزه در مرحله یک چهارم نهایی برایش پیش آمد، قادر به رقابت در مرحله نیمه نهایی نبود و در این مسابقات به کسب مدال برنز قناعت کرد.

وزن ۶۳.۵ کیلوگرم:
اشکان رضایی؛ یک پیروزی مقابل لیتوانی کسب کرد و در دور دوم مقابل حریفی از اسکاتلند در حالی که به عقیده بسیاری از کارشناسان فرد برتر میدان بود، متحمل شکست شد و از گردونه مسابقات کنار رفت. این اتفاق در حالی رخ داد که انتظار می‌رفت حریف رضایی در این مبارزه اخطار بگیرد، اما خبری از این موضوع نبود و در میان بهت کادر فنی و علاقه‌مندان به بوکس وی نیز از از چرخه مسابقات حذف شد.

وزن ۶۷ کیلوگرم:
مسلم مقصودی؛ با کسب یک پیروزی مقابل کره‌جنوبی و شکست در مرحله یک هشتم نهایی مقابل حریف گرجستانی، از دور رقابت‌ها کنار رفت.

وزن ۷۱ کیلوگرم:
فرهاد مرادی وداع زودهنگامی با رقابت‌های جهانی داشت و در همان مبارزه نخست مقابل مقابل بوکسور قزاقستانی شکست خورد.

وزن ۷۵ کیلوگرم:
سید شاهین موسوی دیگر بوکسور المپیکی کشورمان مقابل نمایندگان قرقیزستان و گویانا به پیروزی رسید و سرانجام در مرحله یک هشتم نهایی مقابل بوکسور آلمانی شکست خورد و از گردونه رقابت‌ها کنار رفت.

وزن ۸۰ کیلوگرم:
میثم قشلاقی امید اول کسب مدال در این رقابت‌ها بود. تایسون ایرانی در دیدار اول مقابل چین تایپه به پیروزی رسید و در مبارزه بعدی با بوکسوری از بلاروس هرچه تلاش کرد، موفق نشد نظر داوران را به نفع خود تغییر دهد و در عین شایستگی از گردونه رقابت‌ها حذف شد.

وزن ۸۶ کیلوگرم:
علی جمالی در همان دور اول مقابل حرف رومانیایی خود شکست خورد و حذف شد.

وزن ۹۲ کیلوگرم:
طوفان شریفی با پیروزی مقابل مشتزن اتریشی راهی مرحله بعدی شد. مرحله‌ای که قوی‌ترین حریف بوکسور‌های ایرانی در این مبارزات از کشور کوبا و با کوله باری از مدال‌های المپیک و جهانی انتظارش را می‌کشید. شریفی با تمام توان جنگید، ولی زورش به بوکسور باتجربه و سرشناس کوبایی نرسید و از دور رقابت‌ها کنار رفت.

وزن به اضافه ۹۲ کیلوگرم:
پوریا امیری در همان مبارزه نخست مقابل بوکسور ازبکستانی شکست خورد و از مسابقات حذف شد.

این نتایج جالب توجه در حالی برای بوکسور‌های ایرانی رقم خورده است که در بحث امکانات، رسیدگی به ورزشکاران، روابط بین المللی، کسب کرسی‌های جهانی و در واقع اکثر وظایف یک فدراسیون ورزشی، فدراسیون بوکس ایران در وضعیت خوبی قرار ندارد. همین مسأله نشان می‌دهد که نتایج به دست آمده بیشتر از اینکه نتیجه یک سیستم درست باشد، ماحصل تلاش‌های مربیان سازنده، کادرفنی تیم ملی و در پایان استعداد خود ورزشکاران و پشتکارشان بوده است و چندان ارتباطی با فدراسیون بوکس و مدیران آن پیدا نمی‌کند.