گره زدن مجدد معیشت مردم به رفع تحریم و مذاکره؛ حربه ای جدید برای ماندن بر اریکه قدرت!

گروه سیاسی: محمدباقر قالیباف، رییس مجلس شورای اسلامی اخیرا ضمن انجام یک نطق، راه حل مشکلات کشور را نه وابسته به نتایج انتخابات ریاست جمهوری آمریکا بلکه در گروی تصمیمات و علمکرد قوای سه گانه در داخل کشور اعلام کرد. قالیباف تنها از دولت صحبت نکرد و مجلس و دستگاه قضا را نیز مورد خطاب خود قرار داد اما تنها کسانی که در پی پاسخگویی به وی برآمدند، اهالی پاستور و دولت تدبیر و امید بودند.

 

به گزارش بولتن نیوز، رییس کل بانک مرکزی به گونه ای پاسخی به قالیباف داد، معاون اول رییس جمهوری به شکلی و رییس سازمان برنامه و بودجه با انتشار یک نامه. این رویه البته از سوی افرادی که همه چیز را سیاسی نگاه می کنند و تنها از رسیدن به مقام و منصب، قدرتش را دوست دارند بعید نیست. سخن گزافی نیست که بگوییم ایشان نه از سر دغدغه برای مردم یا نگرانی بابت کشور بلکه از سر دلبستگی به قدرت در پی پاسخگویی برآمده اند.

 

 

برای درک بهتر این موضوع بد نیست به جملات کلیدی نامه محمدباقر نوبخت به قالیباف توجه کنیم. وی در جایی از نامه خود آورده است: «امروز مردم ایران به جای اعانه و یارانه از مدیران رفع تحریم را با حفظ عزت ملی طلب می کنند. امروز دولت برای کاهش آلام مردم تلاش می کند تا فرصت بسازد». اندکی دقت در این جملات به ما اثبات می کند که تمام هم و غم این جماعت ماندن بر سر قدرت است و نه چیز دیگر.

 

جز میل به باقی ماندن بر مسند قدرت چه چیز دیگر می تواند باعث شود که گروهی بعد از گذشت بیش از هفت سال از عمر مدیریتشان و تجربه تلخ مذاکره با غرب و شکست های پی در پی و عدم تحقق وعده هایی که به مردم داده اند، مجددا همان حرف های هفت سال قبل خود را که در مناظرات ریاست جمهوری سال 92 مطرح می شد را بیان کنند؟! یعنی در طول این همه سال و مذاکره و توافق و دادن امتیازهای فراوان به طرف های مقابل، مشکلی رفع نشده که ما همچنان شاهد این هستیم که اهالی پاستور همچنان از مذاکره و رفع تحریم سخن می گویند؟!

 

وعده رفع تحریم و حواله دادن مردم به فردای مذاکره برای حل شدن مشکلاتشان، مشابه همان کاری است که در سال 92 نیز صورت گرفت. در واقع نامه نوبخت بیشتر یک شوی تبلیغاتی برای انتخابات ریاست جمهوری است و رساندن این پیام به مردم که اگر خواهان بهبود شرایط اقتصادی و رفع تحریم ها هستید، راه حلش پیش ماست و آن هم چیزی نیست جز مذاکره. در نتیجه تا زمانی که مذاکره ای نباشد و توافقی حاصل نشود، قرار نیست اقدامی در جهت بهبود وضع اقتصادی کشور توسط دولت صورت بگیرد. به این شکل معیشت مردم به اهداف و اغراض سیاسی و وابسته کردن شرایط کشور به مذاکره با غرب گره می خورد.

یک سال پس از فاجعه مدیریتی آبان 98 و در اوج فشارهای اقتصادی که علاوه بر بی کفایتی دولت، کرونا نیز بر این امر تاثیر داشته،  رییس سازمان برنامه و بودجه که یکی از عوامل اصلی اوضاع بدی است که شاهدش هستیم، به جای داشتن راه حلی عملیاتی برای امروز مردم و بهبود شرایط و یا کمک حداقلی به اقشار آسیب پذیر که از مدیریت فاجعه بار همین آقایان متضرر گشته اند، وعده به رفع تحریم و مذاکره می دهد بدون اینکه پاسخی برای این سوال داشته باشد که مگر مذاکرات و توافق قبلی به نتیجه ای منتج شد که باز هم مشکلات مردم به وعده های تکراری حواله و پوچ داده می شوند؟!

 

 آیا باز هم سعید جلیلی مسئول تیم مذاکره کننده بود که بعد هر مذاکره تحریمی بر تحریم های قبلی نسبت به ملت عزیز و بزرگ ایران تحمیل شود یا جناب ظریف، با تمام تخصصی که مدعی اش هستند مسئول مذاکرات ایران با طرف های غربی بودند؟! اصلا مگر قرار نبود عالی جنابان ژنرال بیایند و کشور را متحول کنند؟! نتیجه چه شد؟! محمدباقر نوبخت بهتر است که به جای نامه نگاری به این و آن، سخنان جدید اسحاق جهانگیری را آویزه گوش خود کند که گفته مردم عملکرد ما را فراموش نمی کنند. حقیقتی غیر قابل انکار که به زودی توسط همین مردم به نوبخت و دوستانش اثبات خواهد شد.