آیا قیام حسین(ع) یک اسوه است یا ماموریت خصوصی و ویژه؟!

گروه دین و اندیشه- حجت‌الاسلام محسن قنبریان طی یادداشتی نوشت: اسوه است!خود حضرت می نویسد:"فلکم فیّ[بیّ] اسوه" در من برای شما الگوست(۱)در ادامه "هیهات منا الذله" هم دارند: اینرا (ذلت) خدا و رسول و مومنین و سینه های پاک و غیرتمندان و جانهای ننگ ناپذیر از ما نمی پذیرد(۲).
به گزارش بولتن نیوز، معلوم است مومنین و غیرتمندان و اهل اباء از ننگ در چنین شرایطی کار حسینی می کنند که حضرت در تماشاگه تاریخی آنها می گوید نباید ذلت بپذیرم.(دقت کنید)
البته منافاتی ندارد، بخاطر تراز کار و مقدس بودن نهضت او؛ حضرت ملهم از غیب هم باشد و با خبر پیامبر و مکاشفات و... تایید گردد. اینها تاسی پذیری را از عاشورا نمی گیرد.

پس چرا ائمه دیگر مقابل جبّارین کاری عاشورایی نکردند؟! یعنی تا سرحد جان دادن بر "نه" مقاومت کنند!
از دیدی همه، "نهِ" حسین(ع) را تعقیب کردند. اما "در شرایط مشابه"، باید انتظار "شهادت مشابه" را داشت:

نهی از منکری تا به خطر افتادن جان، واجب است؛ که اساس اسلام در خطر باشد(۳).
"وعلی الاسلام والسلام" برای خلافت فلان خلیفه عباسی نبود آنجور که برای یزید بود. چون قیام حسینی موجب تفکیک مذهب از خلیفه جور شد. دیگر مردم دین خود را از خلیفه نمی گرفتند تا فسق او همه محرمات را حلال کند...

خصوصیت مقابله با بدعت در بدو امر:بعدها خلیفه مشروب خور تر از یزید هم آمد اما این بدعت در زمان سیدالشهدا شروع شد؛ لذا سکوت، مجوز تلقی می شد. هم مُعلِن به فسق، هم تبدیل خلافت به سلطنت و هم موروثی کردن؛ آن سه بدعت بود که خون حسین(ع) بر آن مهر باطل و ضد اسلام زد. حالا عملا ادامه یابد، سخن دیگری است. "هدایت" به اینکه این کار، اسلامی نیست؛ در همان بدو امر با مخالفت امام صورت گرفته است. این وظیفه امام و علماست که در بدو امر بدعتها مخالفت کنند حتی اگر عملا موثر نشود(۴). وظیفه بعدی ها که در زمان شیوع آن می آیند الزاما وظیفه ابتدایی ها نیست.
اصلا دیگر بیعت ورافتاد که از ائمه بیعت بخواهند و بیعت نکردن به عاشورا بیانجامد!
یک امام در مدینه برای امپراطوری بزرگ عباسی دیگر اهمیت حسین بن علیِ مدینه را نداشت که حتما نظرش را بگیرند!

"دوره نهضت" و "دوره نظام" هم مثل هم نیست:
"نهِ" یک امام و عالم که به قیام و نهضت رسیده(مثل امام حسین)؛ اگر آنقدر بایستد که جانش را بدهد، موجب خیزش و انقلاب مردم است؛ اما "نهِ" یک رهبر نظام، وقتی مردمش نمی خواهند ادامه دهند(مثل امام علی و امام حسن)، ادامه اش شکست است.
هرچه "حماسه مظلومِ" اول به طرفداران، شخصیت و جسارت می دهد؛ "حماسه مغلوبِ" دوم، رعب و سرشکستگی و بی نتیجه گی می آفریند. اینجا یک نظام، مقابل یک نظام، شکست خورده است. می گویند چرا نرفت مردمش را همراه کند؟ چرا نرفت نظامش را استحکام دهد؟! اما یک قیام حق طلبانه وقتی با یک نظام جبّار سرکوب شود، نتیجه دیگر دارد.

مساله ضِیم هم موضوعیت دارد:
ضیم بیشتر از ظلم است. ظلم با ننگ است. از حسین(ع) بیعتی می خواستند که ضیم بود. "یا بیعت یا سر حسین"! ؛ شعار این ضیم است.
مقایسه کنید با واقعه حَرّه تا روشن شود. آنجا امام سجاد(ع) صد خانواده را تحت پوشش دارد و خانه اش امن است؛ اینجا خود زنان و دختران امام در معرض تعرض و اسارتند. لذا فرمود: "هیهات منا الذله یابی الله ذلک لنا و رسوله و...ونفوس ابیّه" جانهای اهل اباء از ضیم، از من نمی پذیرند اینجور ننگی را بپذیرم(۵). لذا ابن ابی الحدید حضرت " سید اهل اباء" می خواند(۶).
......................................
۱.بحار الانوار ج۴۴ص۳۸۲
۲و۵.تحف العقول ص۲۴۱
۳.رجوع کنید به تحریر الوسیله امام خمینی شرط۴ امربه معروف مساله۶
۴.ر.ک: همان مساله ۷تا ۱۹
۶.شرح ابن ابی الحدید ج۳ص۲۴۹

* بازنویسی با تلخیص نشست با دانشجویان دانشگاه شریف