اولین قبری که بعد از ظهور شکافته می شود

گروه دین و اندیشه - حجه الاسلام والمسلمين عليرضا توحيدلو در یادداشتی نوشت:امام صادق علیه السّلام می فرماید: «اولین کسی که قبر او شکافته می شود و به سوی دنیا باز می گردد، حسین بن علی علیه السّلام است. و در جای دیگر می فرماید: نخستین فردی که به دنیا باز می گردد، حسین بن علی (ع) است پس حکومت می کند تا وقتی که در اثر پیری ابروان او بر چشمانش می افتد. که اشاره به طولانی بودن حکومت امام حسین(ع) در عصر رجعت است.

به گزارش بولتن نیوز،جابر نیز از امام باقر علیه السّلام نقل می کند که امام حسین علیه السّلام در روز عاشورا، پیش از شهادتش، به تفصیل درمورد رجعت خود و یاران خود سخن گفت:

بشارت باد شما را به خدا قسم اگر این قوم ما را بکشند، ما نخستین کسانی هستیم که نزد پیامبرمان باز می گردیم و تا مدتی که خدا بخواهد توقف خواهیم کرد، آن گاه من اولین کسی هستم که قبرش شکافته می شود و ناگهان از قبر خارج می شوم، در حالی که امیر المؤمنین علي(ع) نیز از قبرش خارج شده و مهدی(عج) ما نیز قیام نموده است.
در این روایت، رجعت امام حسین و امیرالمؤمنین علیهما السّلام همزمان با قیام حضرت مهدی (عج) بیان شده است.
در روایت دیگر امام صادق علیه السّلام
می فرماید: «امام حسین علیه السّلام همراه با شهدای کربلا و هفتاد پیامبر، بازگشت می نماید. رو می آورد به سوی دنیا امام حسین (ع) همراه با کسانی که با وی به قتل رسیده بودند و همراهی می کنند او را هفتاد پیامبری که با موسی بن عمران مبعوث شدند. آن وقت حضرت قائم انگشترش را به او می سپارد.»

فضیلت زیارت عاشورا

گويند؛ مرحوم شهید دستغیب (ره) در کتاب داستانهای شگفت... حکایتی درباره اهمیت زیارت عاشورا آورده‌اند که خلاصه آن چنین است:
یکی از علمای نجف حدود یک‌صد سال پیش، در خواب حضرت عِزرائیل را می‌بیند. پس از سلام می‌پرسد: از کجا می‌آیی؟ ملک الموت می‌فرماید: از شیراز ! روح مرحوم میرزا ابراهیم محلاتی را قبض کردم. آن عالم می‌پرسد: روح او در چه حالی است؟ عِزرائیل می‌فرماید: در بهترین حالات و بهترین باغ‌های عالم برزخ. خداوند هزار ملک را برای انجام دستورات آیت الله میرزا ابراهیم محلاتی شیرازی قرار داده است.
آن عالم پرسید: آیا برای مقام علمی و تدریس و تربیت شاگرد به چنین مقامی دست یافته است؟
فرمود: نه! گفتم: آیا برای نماز جماعت و بیان احکام! فرمود: نه! گفتم پس برای چه؟ فرمود: برای خواندن زیارت عاشورا.
نقل است که مرحوم میرزا ابراهیم محلاتی ، سی سال آخر عمرش زیارت عاشورا را ترک نکرد و هر روز که به سبب بیماری یا امر دیگری نمی‌توانست بخواند، نایب می‌گرفت.

یا ربَّ الحُسَین بِحَقِّ الحُسَین. اِشفِ صَدرِ الحُسَین بِظُهورِ الحُجَّة

ما در زیارت عاشورا چیزی حدود ١٨ دعا می‌کنیم که متناسب با آن، ١٨ مقام را از خدا می‌خواهیم.

درخواست‌های انسان در زیارت عاشورا

ما در زیارت عاشورا، همراه با این دعاها، ١٨ مقام را از خدا درخواست می‌کنیم که بعضی از آنها به‌قدری بالاست که اگر در زیارت عاشورا وجود نداشت، نمی‌توانستیم باور کنیم که کسی جرأت درخواست آنها را از خدا داشته باشد.

اینها خیلی خواسته‌های بزرگی هست و انسان از آنها درجات سلوک را یاد می‌گیرد، چون از پایین شروع می‌شود و به بالا می‌رسد.

و اما آن مقام‌ها:

۱- مقام خون خواهی امام حسین علیه‌السلام

أَنْ يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثَارِكَ

اینکه کسی بخواهد خون خواهی امام حسین(ع) را بکند، مقام خیلی بالایی است، چون خون خواهِ اصلی اباعبدالله الحسین(ع)، امام زمان(عج) است.

۲- مقام وجاهت عندالله (آبرومندی نزد خدا)

اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي عِنْدَكَ وَجِيهاً

۳- مقام معِیَّت(همراهی) با معصوم

اَنْ یَجْعَلَنِی مَعَکُمْ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ

مَعَ اِمامٍ مَنْصُورٍ

(این درخواست، بسیار ویژه است، چون تمام انبیا و اولیا آرزویش را داشته‌اند)

۴- مقامی که درخواست می‌کنیم تمام مراحل زندگی ما، درهم‌تنیده با معصوم باشد.

اَللّهُمَّ اجْعَلْ مَحْیاىَ مَحْیا مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ...

۵- مقام شهادت

وَ مَماتى مَماتَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ

چون مرگ همه معصومین از پیامبر تا امام حسن عسکری علیهم‌السلام، با شهادت بوده.

۶- رسیدن به مقام محمود

اَنْ یُبَلِّغَنِی الْمَقامَ الْمَحْمُودَ

در قرآن آیه‌ای داریم که به پیامبر می‌گوید: نماز شب بخوان تا به مقام محمود برسی. مقام محمود از نگاه بیشتر مفسران، یعنی مقام شفاعت.

خود شفاعت شدن، یک مقامی است که به هر کسی نمی‌رسد (لَا يَمْلِكُونَ الشَّفَاعَةَ... شفاعت به هر کس نمی‌رسد)

حالا یک مقامی هست که از شفاعت‌شدن بالاتر است و آن هم مقام شفاعت‌کردن است و ما در این فراز، این را از خدا می‌خواهیم.

۷- مقام مشارکت در مصیبت ولیّ معصوم

لَقَدْ عَظُمَتِ الرَّزِيَّةُ...بِكَ عَلَيْنَا

اَسْئَلُ اللَّهِ بِحَقِّکُمْ...أَنْ يُعْطِيَنِي بِمُصَابِي بِكُمْ...
(یعنی مصیبت شما را، مصیبت خودم می‌دانم)

اَلْحَمْدُ للَّهِ عَلي عَظيمِ رَزِيَّتي

(دقیقا در اینجاست که انسان مصیبت را برای خودش می‌داند)

این مقام، خیلی عظیم است و خیلی باید درباره‌اش بحث کرد.

داستان زیارت عاشورا، داستانِ یکی‌شدن با اهل‌بیت است، قرار است از این طریق، به شجره حیات متصل شویم.

۸-مقام برائت
(برای دوری و تبرّی‌جستن از بعضی جریان‌ها و افراد و نیز بعضی خصوصیت‌ها)

وَ بِالْبَرآئَهِ مِنْ اَعْداَّئِکُمْ

۹- مقام لعن

این مقام، آن‌قدر مهم است که در زیارت عاشورا بر سلام اولویت دارد. اول صدتا لعن می‌دهیم و بعد صد سلام.

(جاروب کن خانه سپس میهمان طلب)

اَللّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ

نکته: چهره اصلی برائت و لعن، بعد از ظهور دیده می‌شود، چون ما مردم اصلا تا قبل از ظهور نمی‌فهمیم کسانی که باعث و بانی ماجرای کربلا بوده‌اند، ما را از چه نعمات زیاد و برکات بزرگی محروم کرده‌اند.
ما الآن از دنیای بعد از ظهور چیزی نمی‌دانیم و درک نمی‌کنیم. اصل برائت در آن زمان اتفاق می‌افتد.
یعنی وقتی ظهور انجام می‌شود و می‌فهمیم چه چیزی را از ما گرفته‌اند، تازه حسّ واقعیِ برائت را درک خواهیم کرد.

۱۰- مقام سِلم

إِنِّي سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَكُمْ

وَ وَلِيٌّ لِمَنْ وَالاَكُمْ

این مقام، عبارت است از مقام دوستی با دوستان و دوستداران اهل‌بیت، برای تشکیل یک شبکه متحد در راه تحقق منویّات این خاندان.

۱۱- مقام حَرب

وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَكُمْ

این مقام، یعنی مقام دشمنی با دشمنان اهل‌بیت، برای پالایش آن شبکه متحد و همچنین مبارزه با موانع رشد بشر.

آیا شما فکر می‌کنید هر کسی می‌تواند به مقام مجاهدت برسد؟

۱۲-مقام ایثار

ما در زیارت عاشورا این مقام را درخواست می‌کنیم و لااقل ادای آن را درمی‌آوریم.
ایثار یعنی بذل بهترین‌ها، و ما زیارت عاشورا بهترین داشته‌های خود را فدای امام می‌کنیم.

بِأبی اَنتَ و اُمّی

۱۳- مقام قربة الی الله

باید گفت: مقام قرب و نزدیکی به خدا، بالاترین مقام ممکن است، منتها مراتب بالای آن فقط به کمک و دستگیری ولیّ‌خدا که در این مسیر پیشتاز است، ممکن می‌شود.

اِنِّی اَتَقَرَّبُ اِلَی الله...

اللَّهُمَّ إنَّی أَتَقَرَّبُ إلَیکَ...

۱۴- مقام دوستی و نزدیکی به اهل‌بیت

اِنِّی اَتَقَرَّبُ اِلَی الله وَ اِلَی رَسُولِهِ وَ اِلَی اَمِیرِالْمُؤْمِنِین وَ اِلَی فَاطِمَةَ وَ ...

این مقام نیز، امتداد مقام قربة الی الله است.

۱۵- مقام معرفت اهل‌بیت

(چرا که در حدیث داریم:مَنْ ماتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إمامَ زَمانِهِ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّة؛ هر کس بميرد و امام زمانش را نشناخته باشد، به مرگ جاهلى مرده است)

أَكْرَمَنِی بِمَعْرِفَتِكُمْ وَ مَعْرِفَةِ أَوْلِیائِكُمْ...

۱۶- مقام ثبات قدم و اهل تزلزل نبودن

اَنْ یُثَبِّتَ لِی عِنْدَکُمْ قَدَمَ صِدْقٍ

ثَبِّتْ لِی قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَكَ مَعَ الْحُسَینِ ...

۱۷- مقام رجعت، که هرکسی قادر نیست به این مقام برسد و شخص باید خیلی کارها در این راه انجام دهد.

وَ اَن يرزُقَنِي طَلَبَ ثارِکُم مَعَ إِمَامٍ مَنْصُورٍ

۱۸- مقامی که خدا به ما درود بفرستد

«اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی فِی مَقَامِی هَذَا مِمَّنْ تَنَالُهُ مِنْكَ صَلَوَاتٌ وَ رَحْمَةٌ وَ مَغْفِرَةٌ»

ما در زیارت عاشورا، خیلی از این مقام‌ها و خواسته‌ها را به‌صورت لامکان و لازمان می‌خواهیم.
یعنی درخواست خود را محدود به یک زمان و مکان خاص نمی‌کنیم.

فِی هَذَا الْیَوْمِ وَ فِی مَوْقِفِی هَذَا وَ أَیَّامِ حَیَاتِی
(یعنی الآن و اینجا و همه روزهای عمرم)

وَ لا جَعَلَ اللّهَ آخِرَ اَلعَهدِ منی...
(یعنی الی‌الابد باشد و محدود به حال نباشد)

صلی الله علیک یا ابا عبدالله الحسین(ع)

آب می گوید حسین ، بی تاب می گوید حسین 
از سر شب تا سحر مهتاب می گوید حسین 
دیده می گوید حسین ، نادیده می گوید حسین 
هر کجا باشد دلی غمدیده می گوید حسین 
یار می گوید حسین ، دلدار می گوید حسین 
روز و شب هر دیده بیدار می گوید حسین 
ياس می گوید حسین ، احساس می گوید حسین 
تا قیامت حضرت عباس می گوید حسین 
نار می گوید حسین، بسیار می گوید حسین 
این زبان تا لحظه دیدار می گوید حسین 
نوح می گوید حسین، ذی روح می گوید حسین 
زنده باشد هر دلی با روح می گوید حسین
شاد می گوید حسین ، ناشاد می گوید حسین 
هر نسیم باد با فریاد می گوید حسین 
کام می گوید حسین، ناکام می گوید حسین 
فاطمه گریان به هر ایام می گوید حسین 
کوه می گوید حسین بشکوه می گوید حسین 
دم به دم هر شیعه نستوه می گوید حسین 
جان جان گوید حسین ، هفت آسمان گوید حسین
ماه و خورشید و ستاره هر زمان گوید حسین

منابع؛
میزان الحکمه، ج ۴، ص ۵۸، ش ۶۹۳۲،
محمدی ری شهری، چاپ مکتب الاعلام، ۱۳۶۲ هـ .ش.
معجم احادیث المهدی، ج ۵، ص ۳۲۸، ش ۱۷۶۶٫
بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۶۱، حدیث ۵۲٫
معجم احادیث المهدی، ج ۳، ص٨٩،

داستان‌های شگفت،  حکایت ۱۱۰