مطالبات متفاوت و تعارض در نگاه ها عامل شکل گیری راهبردهاست

گروه سیاسی: باید سخن را اینگونه آغاز کرد که پایان ماجرا کجاست؟ واقعیت امر این است که ماجراجویی ها و دهه ها تخاصم میان تهران و واشنگتن در این روزها به بن بستی ویژه ختم شده و دوراهی مذاکره یا جنگ در پیش رو قرار داده است.
به گزارش بولتن نیوز، در وصف مذاکره یک گزاره جامع مورد بحث و نظر است که برای واشنگتن نتیجه گرایی و خروجی مثبت از آن و برای تهران بی اعتمادی به طرف مقابل؛ یک طرف، مذاکره غیرمستقیم را طلب می کند و طرف دیگر، مذاکره مستقیم. با این حال وجه مشترک استناد و حرکت به سمت و انجام مذاکره عبور از شرایط التهابی کنونی برای طرفین است.
اما جنگ و تقابل نظامی میان طرفین، که واشنگتن از آن به عنوان گزینه دوم خود یاد می کند و رویکرد تهران نیز در این باره عمدتا واکنشی بوده، حاکی از سیاست نتیجه گرایی کاخ سفید برای حصول به منافع و اهدافی ست که در حوزه سیاست خارجی دنبال می کند. در واقع فارغ از اخبار انتقال تجهیزات و تسلیحات به منطقه خاورمیانه از سوی واشنگتن با هر هدفی از جمله تهدید و نهادینه کردن رعب و وحشت، القا جنگ یا سایه جنگ و ... نباید یک نکته مهم کلیدی را از یاد برد که مهمترین دغدغه و مشکل موجود در رابطه با راهبرد حمله نظامی آمریکا به تهران، آغاز جنگ نیست بلکه آنچه در این باره به دغدغه ذهنی و میدانی تصمیم گیران آمریکایی تبدیل شده چگونگی پایان آن است. به عبارت بهتر اگر ورود به آن آسان باشد خروج از آن اما و اگرهایی دارد که به هیچ وجه نمی توانند آنها را نادیده گرفتن بگیرند. خروجی که باید در قالب آن نتیجه، پیامدها، زمان و میزان دست یابی به اهدافی که حمله نظامی را توجیه می کند در اصل و مبنایش نیز اقناعی و توجیه پذیر باشد.
مضافاً اینکه باید خاطر نشان کرد که برای ترامپ در حوزه سیاستگذاری در این باره، اقناع و رضایت فردی مهم تر از اولویت های کلاسیک سیاستگذارانه می باشد. این بدان است که تصمیم ترامپ به مذاکره یا حمله نظامی بستگی به آنچه دارد که می تواند از ایران مطالبه کند و در ذیل مطالبه آن دستاوردهای مورد نظر را کسب نماید.
خلاصه کلام اینکه، رهاورد گمانه زنی ها در ارتباط با آنچه می خواهد میان تهران و واشنگتن رخ دهد را نباید بدون در نظر گرفتن جوانب آن مورد تحلیل و پردازش قرار دارد. به بیان روشن تر، این مزایا و معایب دوگانه مذاکره و تقابل نظامی ست که در نهایت وجه تعیین ساز بر ادامه و انتخاب و چربیدن این یکی بر آن دیگری ست.