وعده تحقق عذاب سخت الهی در انتظار محتکران جامعه اسلامی

گروه سیاسی: استاد حوزه و دانشگاه درباره محتکران جامعه گفت: قرآن كريم در قرآن سوره اى به نام "ماعون" دارد كه در آخرين آيه آن، كسانيكه ماعون را از ديگران منع ميكنند به شدت مذمت مي‌نمايد، لغت شناسان و مفسرين، ماعون را به معناى حوائج و نيازهاى عمومى مردم دانسته‌اند.

حجت‌الاسلام والمسلمین سعید شاه‌حسینی، استاد حوزه و دانشگاه در گفتگو با خبرنگار بولتن نیوز، در پاسخ به بهترین شیوه برای مدیریت بحران فعلی و راه های توصیه شده دین گفت: آفريدگار هستى، عالم خلقت را بر اساس نظام عِلّى خلق نموده كه اين علت و معلول ها همان سنتهاى الهى در جهان آفرينش هستند، خداى متعال هر زمان كه بخواهد اراده خود را محقق كند آن را از طريق همين سنتها و قوانين به منصه ظهور مي‌رساند. امام صادق (ع) مي‌فرمايند: يَأبَى اللّهُ اَنْ يَجْرِى الاُمورَ اِلّا بِأَسْبابِها؛ خدا ابا دارد از اينكه كارها جز بواسطه سببهاشان انجام پذيرند (كافى).

وی ادامه داد: بخش عمده‌اى از اين سنّتها، مادى هستند كه از طريق علوم تجربى مي‌توان به آنها دسترسى پيدا نمود. يافته هاى پزشكى از زمره مهمترين سنتهاى مادى مي‌باشند و جسم ما قطعا متأثر از اين يافته ها بعنوان مهمترين سنتهاى مادى موجود در عالم است. بناءً على هذا، توجه و عمل به توصيه هاى پزشكى و بهداشتى، بهترين راه براى مواجهه و عبور از بحران فعلى است.

با توجه به متضرر شدن عده زیادی از مردم حجت‌الاسلام شاه حسینی راه هایی را در قالب نوع دوستی و کمک به هم نوع مطرح کرده و گفت: در ادبيات دينى ما دو واژه مهم وجود دارد كه ناظر به روابط اجتماعى افراد با يكديگر است. اين دو واژه "تكافل" و "مواسات" هستند كه هر دو در زمره فضائل اخلاقى بر شمرده شده‌اند. تكافل به معنى بر عهده داشتن امور يكديگر و تلاش در جهت رفع نيازهاى ديگران و مواسات هم به معنى يارى و غمخوارى مالى و تشريك ديگران در اموال خود است. شايد بهترين ظرف زمانى براى تجلّى اين دو فضيلت اخلاقى در جامعه، زمان حاضر باشد. چه زيبا فرموده‌اند پيامبر اكرم (ص) كه: مَثَلُ الْمُؤْمِنِينَ فِي تَوَادِّهِمْ وَ تَعَاطُفِهِمْ وَ تَرَاحُمِهِمْ مَثَلُ الْجَسَدِ، إِذَا اشْتَكَى مِنْهُ شَيءٌ تَدَاعَى لَهُ سَائِرُ الْجَسَدِ بِالسَّهَرِ وَ الْحُمَّى؛ مَثل مؤمنان در پيوند و دوستى و محبت به هم، مَثل يك پيكر زنده است كه اگر چيزى از آن به درد آيد، ساير اجزاى پيكر با آن همدردى مى كنند (مسند احمد).

این محقق و پژوهشگر دینی نقش علماء و روحانیون را در این شرایط بحرانی ضروری دانست و درباره ابزار تبلیغ و چگونگی انجام این مسئولیت خطیر نیز گفت: علما و روحانيون بايد در اين مقطع زمانى، در ترويج هر چه بيشتر سازگارى دين با عقل از يكسو، و دين با علم از سوى ديگر بكوشند. شايد زيباترين بيان در فضيلت علم، از آنِ قرآن كريم باشد كه: قُلْ هَلْ يَسْتَوِى الَّذينَ يَعْلَمونَ وَ الَّذينَ لا يَعْلَمونَ؟! بگو آیا آنان که اهل علم و دانشند با مردم جاهلِ نادان یکسانند؟! (زمر، ٩). و نيز يكى از گوياترين سخنان در سازگارى دين با عقل، اين فرمايش امير مؤمنان باشد كه: العَقْلُ شَرْعٌ مِنْ داخِلٍ وَ الشَّرْعُ عَقْلٌ مِنْ خارِجٍ؛ عقل همان شرع درونى و شرع هم همان عقل بيرونى است (مجمع البحرين). بايد بسى هوشيار بود كه در تقابل قرار دادن دين با عقل و علم در اوضاع حساس كنونى، باعث آسيب ديدن دين و سست شدن اعتقادات عمومى جامعه خواهد شد.

حجت‌الاسلام شاه حسینی در پایان اشاره ای هم به موضوع احتکار و فرصت طلبی عده ای سودجو کرد و در قالب توصیه های اخلاقی به آنها گفت: قرآن كريم در قرآن سوره اى به نام "ماعون" دارد كه در آخرين آيه آن، كسانيكه ماعون را از ديگران منع ميكنند به شدت مذمت مينمايد (أَرَأَیْتَ الَّذِی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ . فَذلِکَ الَّذِی یَدُعُّ الْیَتِمِ. وَ لَا یَحُضُّ عَلَی طَعَامِ الْمِسْکِینِ. فَوَیْلٌ لِلْمُصِلِّينَ. الَّذِینَ هُمْ عَنْ صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ. الَّذِینَ هُمْ یُرَاءُونَ. وَ یَمْنَعُونَ الْمَاعُونَ؛ آیا کسی را که روز جزا را دروغ می خواند دیدی؟ این همان کس است که یتیم را به سختی می راند. و به خوراک دادن بینوا ترغیب نمی کند. پس وای بر نمازگزاران! آنان که ریا می کنند و نيازهاى عمومى مردم را پنهان ميكنند).

لغت شناسان و مفسرين، ماعون را به معناى حوائج و نيازهاى عمومى مردم دانسته اند و البته روايات نيز همين معنا را تأييد مي‌نمايند. روايت ذيل در تفسير سوره فوق وارد گرديده كه: نَهَى رَسُولُ اللّهِ (ص) أَنْ يَمْنَعَ أَحَدٌ الْمَاعُونَ جَارَهُ وَ قَالَ: مَنْ مَنَعَ الْمَاعُونَ جَارَهُ، مَنَعَ اللّهُ خَيْرَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ، وَ وَكَلَهُ إِلَى نَفْسِهِ، وَ مَنْ وَكَلَهُ إِلَى نَفْسِهِ فَمَا أَسْوَأَ حَالَهُ؛ رسول خدا (ص) از اين كه كسى ماعون را دريغ دارد نهى مى كرد و مى فرمود: هركس ماعون را از همسايه اش دريغ دارد، خداوند او را از خير خود در قيامت منع مى كند، و او را به خود وامى گذارد، و هركس خدا او را به خود واگذارد چه بدحالى دارد. (من لا يحضره الفقيه). خداى متعال در اين سوره، شاخصه مسلمانى را نه مناسك ظاهرى مانند نماز، بلكه اخلاق اجتماعى مانند نوعدوستى دانسته و كسانيكه ما يحتاج عمومى مردم را از آنان منع ميكنند، بى باوران به معاد معرفى مي‌نمايد.