رسیدن به قله‌های شعر با شعر گفتن محقق نمی‌شود

به گزارش بولتن نیوز ، علی محمد مؤدب، شاعر، در ابتدا با بیان اینکه همواره بسیاری به سمت قله‌ شعر حرکت کرده‌اند اما فقط تعداد اندکی به آن رسیده‌اند، گفت: رسیدن به قله‌های شعر با شعر گفتن محقق نمی‌شود و تنها راه تحقق آن شاعر شدن است. هرچند ممکن است کسی با یادگیری فن، شعر بگوید ولی آنچه ارزشمند است شاعر است و شعر متمایز تنها می‌تواند محصول شاعری متمایز باشد. 

او در ادامه یکی از مشکلات شعر امروز را تمرکز بر روی محصول و شعر به جای تمرکز بر شاعر و خالق، دانست و سپس با بیان ضرورت طرح این سؤال که «چرا شعر؟» گفت: پاسخ به این سؤال منجر به شناختی خواهد شد که باعث می‌شود، برای سفر سنجیده به سمت شعر و شاعری نقشه داشته باشیم و گاهی مسیرمان را ارزیابی و نقد کنیم، پس اگر به این شناخت برسیم راهمان راه ساده‌تری خواهد بود.

شاعری یک سبک زندگی است

وی سپس با این مقدمه که تنها «شاعر» می‌تواند حرف تازه‌ای بزند به بیان مشخصات «شاعر» پرداخت و افزود: شاعری یک سبک زندگی یا به عبارتی، کاری تمام‌وقت است و نمی‌شود لحظه‌ای از آن غافل شد. 

وی در ادامه گفت: کار شاعر سفر سایه‌هاست، رفتن به سفر سکوت است. او همواره به دنبال شناخت و توجه به چیزهایی است که دیگران نمی‌بینند و اصولاً شاعری همین توجه کردن و مدیریت توجهات شاعرانه است.

او تأکیدکرد که این تنها «شاعر» است که می‌تواند حرف تازه‌ای برای گفتن داشته باشد پس برای حرف تازه گفتن راهی جز شاعر شدن رویکرد شاعرانه به ادراک و توجه وجود ندارد.

مؤدب پس از آن با بیان اینکه شعر از شناخت می‌آید، گفت: شاعر در یک لحظه پرتنش -چه تنش مثبت، چه تنش منفی- شناختش در قالب اثری زبانی جلوه می‌کند و این دریای شناخت را بارش‌های ریزی که زندگی ما را شکل می‌دهند و همین جزئیات زندگی روزمره ایجاد می‌کند.

او سپس ادامه داد: هرچند که در گفت‌وگوهای تمام آدم‌ها و تعاملات آنها می‌توان رگه‌هایی از شاعرانگی را دید، ولی اغلب هنرمند و شاعر یک‌جور با اتفاقات عادی زندگی برخورد می‌کند و یک فرد عادی طور دیگری. شاعر احساساتی نیست، حساس است و البته در مقابل اتفاقاتی که به نظر ساده می‌آیند گاهی دچار تنش و احساسات می‌شود و همین حساسیت نسبت به جزئیات زندگی روزمره است که شاعر را از آدم‌های معمولی متمایز می‌کند و اینگونه است که شاعر می تواند کلمات و لحظات و دریافت‌هایی از زندگی را در قالب شعرش جاودانه و به دنیای ادبیات هدیه کند.

او سپس با اشاره به اینکه این شاعرانگی و حساسیت گاهی شاعر را می‌آزارد، وقت او را می‌گیرد و در نظر بقیه ممکن است احساسات او بیهوده به نظر برسد گفت: با تمام دشواری‌های این مسیر، برای شاعر بودن، باید در یک ساحت‌ها و ساعت‌هایی غیرمتعارف بود. می‌بینید که برخی ادای شاعری درمی‌آورند و تلاش می‌کنند با ادا خود را غیرمتعارف نشان دهند و من معتقدم همین ادا و تظاهر برای شروع به یک معنا درست است. برای تازه‌کارهای در هر کاری و ازجمله شاعری نیاز است که ادا درآورند و تقلید کنند تا کم‌کم آن شاعری و تمایز شاعرانه در نهایت حاصل شود. اما نباید در همین زمین تمرین اداها و تقلیدها ماند و باید به میدان مسابقه و نبرد اصلی رفت.

شعر اصیل از ایستگاه زندگی آغاز می‌شود

شاعر «عاشقانه‌ پسر نوح» در ادامه گفت: شعر دو ایستگاه دارد؛ ایستگاه متن و میراث ادبی و ایستگاه زندگی؛ و آنجا که شاعر و شعر او را متمایز می‌کند ایستگاه زندگی شاعر و یا همان سلوک شاعرانه اوست. در حقیقت ایستگاه اول و آخر، ایستگاه زندگی است و شعر اصیل از ایستگاه زندگی آغاز می‌شود و به همین ایستگاه ختم می‌شود و مطالعه آثار دیگران و شرکت در انجمن‌های ادبی تنها ایستگاه میانی است. 

وی با تأکید بر این موضوع که شاعری یک نوع زیستن و مقامی از مقامات انسان است، مسیر حرکت به سمت این سلوک را دقت در زندگی و سلوک شخصی شاعران بزرگ و همچنین مطالعه زندگی عرفا و اولیای خدا دانست.

 او ابتدا درباره اهمیت مطالعه زندگی بزرگان شعر گفت: شاعران بزرگ به نگاه شاعرانه رسیده‌اند و می‌توانند از هر چیزی حرف تازه‌ای بزنند و ما اگر مانند آنان نشویم و معمولی بمانیم، نخواهیم توانست حرف تازه‌ای بزنیم؛ چون سرچشمه تازگی روح ماست و باید برای متمایز شدن و حرف تازه گفتن از درون تغییر ایجاد شود تا این شاعرانگی در تمام حالات با انسان همراه شده و شاعر در همه حال شاعر باشد. سپس درباره مطالعه زندگی علما به این نکته اشاره کرد که همان‌طور که گفته شد، شعر از ماده‌ شناخت است و اولیا از همه بهتر عالم را شناخته‌اند و شاعران را به مطالعه سیره ائمه و سنن النبی و همچنین سیره عرفا و شهدا توصیه کرد.

او در پایان با گریزی به فضای شعر امروز و اشاره به رسالت خطیر شعر و هنر متعهد، خطاب به شاعران جوان آفتابگردانی، آنان را به جدیت در این راه دعوت کرد و گفت: فضای ادبیات آنقدر گسترده است که اگر همه شما هم شاعرانی بزرگ و برجسته شوید باز هم حرف نگفته بسیار است.

آفتابگردان‌ها، دوره‌ آموزش شعر جوان است که از سال 1390 با حضور شاعران منتخب از مناطق مختلف کشور به همت مؤسسه شهرستان ادب‌ هرساله برگزارشده است و اولین اردوی از هفتمین دوره آن تا جمعه، دوازدهم مرداد به مدت 4 روز در مجتمع آدینه تهران برگزار می‌شود.