انتشار مقاله محقق ایرانی در مجله انجمن هسته ای آمریکا

به گزارش بولتن نیوز، مهدی سهرابی عضو هیات علمی دانشگاه امیرکبیر نظریه نوینی در زمینه حفاظت در برابر اشعه را ارائه کرد که این مقاله در نشریه ماه ژوئن ۲۰۱۸ مجله Nuclear News انجمن هسته‌ای آمریکا به نام این دانشگاه منتشر شد.

مهدی سهرابی عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر و عضو فرهنگستان علوم ایران از «نظریه نظام حفاظت در برابر اشعه جهانی» ابداعی اخیر خود خبر داد و گفت: این نظریه با یک فلسفه، مفهوم و روش جدید استاندارد ارائه شده و پیشنهادی برای جایگزینی «نظام کنونی حفاظت در برابر اشعه» است که در کشورهای جهان اعم از پیشرفته و در حال توسعه برای حفاظت پرتوکاران، بیماران، مردم و محیط زیست در برابر اشعه مطرح است.

وی با بیان اینکه پرتوگیری شغلی یک پرتوگیری ناپیوسته است و در بسیاری از موارد دوز دریافتی آن از دوز پرتوگیری‌های طبیعی محیط ‌زیست کمتر است، ادامه داد: این نظریه مقدار پرتوگیری یک پرتوکار شامل دوز دریافتی یک فرد از مردم جامعه و دوز پرتوگیری شغلی با بکارگیری ضرائب اصلاحی ناپیوستگی آن با هم جمع شده و در قالب یک «حد استاندارد» مورد محاسبه قرار می‌گیرد.

این محقق اظهار داشت: کمیسیون بین‌المللی حفاظت در برابر اشعه در حال حاضر دوز پرتوگیری‌های طبیعی یک پرتوکار را به عنوان یک فرد از جامعه و حتی در بررسی‌های اپیدمیولوژیکی در نظر نگرفته و حد دوزحفاظت یک پرتوکاردر برابر اشعه را تنها از پرتوگیری‌های شغلی تعیین می‌کند که در بسیاری از موارد مقدار آن رقم بسیار ناچیزی نسبت به دز پرتوگیری های طبیعی یک فرد از محیط زیست است.

وی با اشاره به فلسفه این نظریه نوین خاطرنشان کرد: این نظریه را در چند سال گذشته ارائه، اثبات و در مقاله‌هایی منتشر شده است.

عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر گفت: در واقع نظام کنونی حفاظت در برابر اشعه در دست اجرای استاندارد نیست و مثلا پرتوکارانی که در نقاط مختلف جهان به کار با اشعه اشتغال دارند دارای «حد ریسک» استاندارد کار با اشعه یکسان نیستند.

سهرابی اضافه کرد: در این نظریه پرتوگیری‌های طبیعی را نمی‌توان نادیده گرفت و تنها دوز پرتوگیری‌های شغلی در محیط کار منظور می‌شود بلکه باید جمع دوز پرتوگیری‌های یک فرد پرتوکار را چه از محیط کار و چه از محیط زیست در نظر گرفت.

وی با تاکید بر اینکه این نظریه تحول بزرگی در نظریه کمیسیون بین المللی حفاظت در برابر اشعه و سازمان‌های دیگر که در سطح جهان در این زمینه استاندارد ساز هستند ایجاد می‌کند، افزود: این نظریه قرار است با داده‌های جدیدتر در نهمین کنفرانس بین‌المللی پرتوهای طبیعی سطح بالای محیط زیست که در ماه سپتامبر ۲۰۱۸ در دانشگاه هیروزاکی ژاپن برگزار می‌شود در قالب سخنرانی کلیدی افتتاحیه کنفرانس ارائه شود.

سهرابی گفت: در ماه سپتامبر ۲۰۱۷ مقاله‌ای تحت عنوان «حدود دوز حفاظت در برابر اشعه کنونی: نیاز مبرم به تغییر» توسط دو دانشمند آمریکایی و کانادایی از دپارتمان انرژی آمریکا و دپارتمان انرژی اتمی کانادا در مجله Nuclear News انجمن هسته‌ای آمریکا به چاپ رسید که در آن با استفاده از داده‌های اشتباه از دوز پرتوگیری طبیعی ۳۵ هزار نفر مردم رامسر خواستار تغییر «حد دوز پرتوکاران» با تغییر فلسفه حفاظت دربرابراشعه کنونی از «مدل خطی ریسک سرطان بر حسب دوز» به مدل «هورمسیز» شدند.

وی با بیان اینکه در مدل «هورمسیز» ادعا می‌شود مقدار کم دوز اشعه برای بدن مفید است، افزود: در روی جلد این مجله عکسی از یک «حمام آب معدنی رامسر» چاپ شده بود.

عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر ادامه داد: با مطالعه این مقاله، نامه مفصلی با ارائه داده‌های صحیح از دوز پرتوگیری طبیعی ۳۵ هزار نفر از مردم رامسر و ساکنین مناطق با پرتوزایی طبیعی بالای آن به سردبیر آن مجله ارسال کردم و در آن خواهان اصلاح اطلاعات فوق شدم و "مدل نظام حفاظت در برابر اشعه جهانی" (مدل URPS) نظریه خود را به عنوان پلی بین مدل خطی و مدل هورمسیز با استناد به داده‌های علمی معتبر پیشنهاد کردم.

سهرابی اضا فه کرد: هیات تحریریه این مجله با استقبال از موضوع نامه، از من دعوت کرد مقاله‌ای در این زمینه برای چاپ در ماه ژوئن ۲۰۱۸ آن مجله ارائه دهم.

وی عنوان کرد: از این رو مقاله‌ای تحت عنوان «پلی میان مدل خطی و هورمسیز حفاظت در برابر اشعه: پیشنهاد یک نظریه نوین نظام حفاظت در برابر اشعه جهانی؛ ا ستاندارد برای ایمنی مردم، پرتوکاران و محیط زیست در قرن بیست و یکم» به مجله ارائه کردم.

استاد دانشگاه صنعتی امیرکبیر اظهار داشت: این مقاله در نشریه ماه ژوئن ۲۰۱۸ آن مجله بنام دانشگاه صنعتی امیرکبیر انتشار یافت.

سهرابی گفت: در این مقاله به استناد دیگر مقاله‌های خود در این زمینه که در مجله‌های معتبر بین‌المللی منتشر شده بود، یک «مدل نظام حفاظت در برابر اشعه جهانی» را ابداع و آن را به عنوان پلی میان مدل خطی و مدل هورمسیز معرفی کردم و در آن خواستار تغییر فلسفه کنونی به فلسفه نوین «نظام حفاظت در برابر اشعه جهانی» شدم.

به گفته وی با اعمال این نظریه و به کارگیری ضرائب ناپیوستگی پرتوگیری شغلی پرتوکاران، به عنوان یک حدس اولیه حتی حد دوز شغلی فعلی ۲۰ میلی سیورت در سال یک پرتوکار می‌تواند به عنوان مثال به ۱۰۰ میلی سیورت در سال افزایش یابد.

این محقق خاطرنشان کرد: در نتیجه با اجرای این نظریه نوین، هزینه احداث و بهره برداری تاسیسات پرتوپزشکی، تاسیسات صنعتی، نیروگاه‌های هسته‌ای و غیره تا حتی ۵ برابر هزینه کنونی کاهش می یابد.

این محقق گفت: «نظریه نظام حفاظت در برابر اشعه جهانی» تنها راه استاندارد برای ایمنی مردم، پرتوکاران و محیط زیست در برابر اشعه در قرن بیست و یکم در سطح جهان قرار گیرد.