کسی که فقط بلد است شاه توت بفروشد، در اکثر فصل ها بی کار است

گروه اجتماعی: تقریبا اواخر سال 1390 بود که بنابه دلایلی، قیمت دلار در ایران به شکل نجومی رشد کرد. همین قضیه باعث شد تا خیلی ها بروند پول نان و پنیر صبحانه شان را هم حتی خرج خرید دلار کنند. به این امید که فردا صبح دلار چند ده تومان یا چند صد تومان بیشتر شده و سود بالاتری می بریم.

به گزارش بولتن نیوز، خوب، روزهای اول اوضاع بد نبود. دو هزار هفتصد یکهو می شد دو هزار نهصد. یعنی دست روی دست گذاشتی و به ازای هر دلاری که در جیبت داری، دویست تومان بر دارایی ات اضافه شده است. دو هزار و نهصد می شد، سه هزار و این روند تا بالای چهار هزار تومان هم ادامه پیدا کرد.

قبول دارم که اوضاع آن روزها، به شدت فریبنده بود. بخاطر همین هم، خیلی ها فریب خوردند. خصوصا آنهایی که سودای یک شبه پولدار شدن داشتند. اما ما در چند مطلب قبلی گفتیم که وعده های یک شبه ثروتمند شدن، دروغی بیش نیست. برای همین هم بود که سودهای ناگهانی باور نکردنی، خیلی زود جایش را به کلی دلار گندیده داد که دیگر خرید و فروشش برای کسی اهمیت نداشت.

بعد از مدتی، قیمت دلار نه تنها ثبات پیدا کرد، بلکه آنهایی که دلار بالای چهار هزار تومان خریده بودند، با قیمتی زیر چهار هزار تومان مواجه شده بودند که دیگر کسی را برای خرید دوباره دلار قلقلک نمی داد. به قول اقتصاد دان ها، حباب دلار که ترکید، خیلی ها به خاک سیاه نشستند. این وسط بیشترین ضرر را مردمی با قدرت اقتصادی میانه متقبل شدند. چون رفته بودند دارایی های شان تبدیل به سرمایه و سرمایه های شان را تبدیل به دلار کرده بودند. اما وقتی دلار، دیگر خریداری نداشت، عملا تمام سرمایه های شان روی هوا بود.

از این قضیه چه درسی می شود گرفت؟ این اتفاق یا بسیاری اتفاق های شخصی دیگر که در آنها یک فرد تمام سرمایه اش را روی یک پروژه یا موضوع می گذارد، به ما می آموزد که همه تخمه مرغ ها را در یک سبد نگذاریم. همه پول های مان را توی یک جیب مان قرار ندهیم. یا به عبارت جدیدتر، سرمایه های مان را تنها در یک زمینه خرج نکنیم. اگر سرمایه ای داریم، آنرا به چند موضوع مختلف اختصاص دهیم. این کار اولا باعث می شود در صورت ضرر احتمالی در یکی از حوزه های سرمایه گذاری، آسیب کمتری ببینیم. ثانیا باعث می شود امکان پیشرفت در حوزه های مختلف را دارا باشیم. زیرا اگر فقط در یک یا دو مقوله سرمایه گذاری کنیم، در صورت رخ دادن پیشرفت در حوزه ای دیگر، چون ما در آنجا حضور نداریم، ازش بی بهره نیز خواهیم ماند.

در مورد مثال بالا، خانواده ای را تصور کنید که در دوران اوج قیمت دلار، نزدیک به چهل میلیون خرج خرید دلار کردند. هر روز به طمع گران تر شدن، صبر کردند تا دیرتر آنها را بفروشد. اما نهایتا مجور به فروش دلار با قیمتی پایین تر از نرخ خریداری شدند و این وسط، سرمایه چهل میلیونی آنها کمتر هم شد. اگر این خانواده آن چهل میلیون را در طلا و بورس هم سرمایه گذاری می کردند، علاوه بر اینکه آسیب کمتری از کاهش قیمت دلار می دیدند، حتی زمانی که دلار در اوج بود، اگر پیشرفتی در طلا یا بورس هم رخ می داد، آنها از آن بهره می بردند. چون در آن بازارها نیز حضور داشتند. پس فراموش نکنیم که سرمایه های مان را در چند مسیر هدایت کنیم.