اهل دو دوتا چهارتا نیستم

 گروه سینما و تلویزیون: «قاتل اهلی»، «آباجان»، «آسمان زرد کم عمق»، «ملکه»، «آدت نمی‌کنیم»، «در امتداد شهر» و... از مهم‌ترین آثاری است که آذرنگ تا به حال در آنها به ایفای نقش پرداخته. گفت‌وگوی زیر به مناسبت اکران «بیست و یک روز بعد» به کارگردانی محمدرضا خردمندان انجام شده که در ادامه می‌خوانید:

به گزارش بولتن نیوزبه نقل از جام جم آنلاین، آقای آذرنگ به رغم این که شما در عرصه سینما و تلویزیون بسیار پرکار و فعال هستید، اما همچنان از شما بیشتر به‌عنوان یک بازیگر توانمند در عرصه تئاتر نام می‌برند. این حضور چشمگیر در تئاتر ناشی از علاقه شما به این حوزه است یا دلایل دیگری هم دارد؟

قطعا جز علاقه عمیق قلبی دلیل دیگری نمی‌تواند آدم را به سمت تئاتر سوق دهد. تئاتر نه محل تجارت است و نه شهرت فراگیری برای یک بازیگر به همراه دارد. برای بازیگری در تئاتر تمام وجودت باید پر از عشق باشد.

فیلم «بیست و یک روز بعد» چه فاکتورهایی داشت که شما را علاقه‌مند کرد بازی در آن را بپذیرید؟

بارها گفته‌ام چیزی که در ابتدای هر کار می‌تواند یک بازیگر را به وجد بیاورد درام و اثری قصه پرداز است که شخصیت‌هایش قوام داشته باشد، موقعیت‌ها قدرت ساختاری داشته باشند، منطق مرتبط با سبک کار در آن لحاظ شده باشد و... . وقتی فیلمنامه را خواندم متوجه شدم این فیلمنامه از هر لحاظ کامل است و با توجه به این که برای کودک و نوجوان هم نوشته شده بود، دوست داشتم در آن حضور داشته باشم. اندازه نقش هم برایم مهم نبود، یعنی هیچ‌وقت مهم نبوده. در این فیلم هم از ابتدا می‌دانستم حضور من کنار شخصیت‌های اصلی فیلم یعنی کودکان است و بنابراین بسادگی پذیرفتم که در آن بازی کنم. الان هم حالم خوب است که در یک فیلم خوب که برای کودکان و نوجوانان ساخته شده حضور داشتم.

در مورد نقش‌تان در این فیلم کمی توضیح می‌دهید؟

من در این فیلم صاحب یک ویدئوکلوب بودم. هر چند این ویدئوکلوب‌ها برای نسل امروز چندان شناسه ملموسی ندارند و انقدر جریان‌های متفاوت اینترنتی و فضای ارتباطی عجیبی پیش آمده که این ویدئو کلوب‌ها کم‌کم رنگ می‌بازند، اما در دوره‌ای که ما بودیم با پوست و خونمان این فضاها و آدم‌ها را درک کردیم. برای همین این طور آدم‌ها را من از قبل می‌شناختم.

برای شناخت بیشتر این نقش از چه راهی وارد شدید؟

این موضوع قاعده‌مندی خاصی ندارد. من اصلا اهل دورخیز کردن برای یک شخصیت و دو دو تا چهارتا کردن‌های ریاضی‌وار برای او نیستم. من همیشه در موقعیت سعی می‌کنم بیشترین باور و نزدیکی را به شخصیت مورد نظر داشته باشم که هم او در من و هم من در او ورود کنم و قالب‌مان یکی شود. این مسأله شاید در آن واحد اتفاق بیفتد.

پس بیشتر بازیگر حسی هستید تا تکنیکی؟

اصلا من جدا کردن این دو مقوله را از هم متوجه نمی‌شوم. مثلا نمی‌شود تجربه یک مکانیک را کنار بگذاریم و بپرسیم آیا شما دلی می‌آیی سرکار؟ تکنیک و احساس به موازات هم نیستند بلکه در هم تنیده‌اند و نمی‌شود آنها را جدا کرد. حتی کسانی هم که به نظر می‌آید صرفا حسی بازی می‌کنند تکنیکی را به کار می‌برند که شاید خودشان به آن اشراف ندارند.

از ایفای نقش صاحب ویدئوکلوبی که رذالت‌هایی هم داشت هراس نداشتید؟ به هر حال شما در تجربه‌های پیشین‌تان با این شکل و شمایل کمتر ظاهر شده بودید؟

خیر. اصلا قرار نیست ما شبیه شخصیت‌هایی که بازی می‌کنیم باشیم. ما در مقاطعی شخصیت‌هایی را که شاید با آنها بیگانه باشیم، بازی می‌کنیم. به نظرم برای یک بازیگر طول و عرض و چگونگی یک نقش مهم نیست بلکه ارتفاع و بلندای یک نقش است که اهمیت دارد که آن هم وابسته به خود درام است.

این فیلم اولین ساخته محمدرضا خردمندان است و به قولی ایشان کارگردان فیلم اولی محسوب می‌شوند. کار کردن با ایشان چطور بود؟

کسی که این درام از ذهن و قلمش تراوش کند آدمی هیجان‌برانگیز است. چون در جامعه ما چنین درام‌های عمیق و دقیقی کم نوشته می‌شود. ما سر این کار از کنار هم بودن بشدت لذت بردیم و مطمئنم نتیجه هر اثری که این اتفاق (لذت توامان با کار) برایش رخ دهد درخشان خواهد بود.

در نهایت از این نقش و حضور در این فیلم راضی بودید؟

بله. من فقط می‌خواستم در کاری که دوستش داشتم و به نظرم درامی قابل قبول برای کودکان بود، حضور داشته باشم. مطمئنم برای هر اثر هنری زحمت کشیده می‌شود و امیدوارم تمام کسانی که در این عرصه کار می‌کنند آنقدر حالشان خوب باشد که نمودش را در فرهنگ و هنر ببینیم و البته برعکس.

دوستی در خانواده

من دو پسر نوجوان و کودک دارم به نام‌های هیراد و بامداد. ما با هم رفیق هستیم و من حتی در جاهایی زاویه پدر بودن را به‌قدری کنار می‌گذارم که بامداد من را دوست خیالی‌اش تصور می‌کند.