تدبیر حضرت امام خمینی(ره) در تنگناها با قبول قطعنامه 598

گروه سیاسی: رحیم رضاخانی کارشناس مسائل مذهبی در یاددشت پیش رو که بمناسبت 27 تیرسالروز پذیرش قطعنامه 598 نگاشته معتقد است: مردم ما باید بدانند که این روزها نیز همانند روزهای جنگ روز امتحان الهی است، روز مقابله با دسیسه های فرهنگی استکبار است. روز پرخاش علیه کسانی است که با اسلام کینه دیرینه دارند. هنوز هم صدای مظلومیت حسین(ع) از صحرای کربلا به گوش میرسد و مسلمین جهان را در مقابله با کفر به کمک میخواهد. 
 
 به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت به شرح زیر می باشد:

قطعنامه 598 ، هشتمین قطعنامه‌ای بود كه شورای امنیت سازمان ملل از ابتدای تجاوز علنی رژیم بعثی عراق به جمهوری اسلامی ایران ،صادر كرده بود. همه قطعنامه‌های قبلی به علت جهت گیری ناعادلانه آنها از سوی ایران رد شده بود اما در ابتدای صدور قطعنامه 598 بعلت نكات مثبتی كه در این قطعنامه گنجانده شده بود از سوی جمهوری اسلامی اعلام شد كه ایران جای بحث و مذاكره در این قطعنامه می‌بیند و قطعنامه 598  را نه رد كرد و نه قبول؛ ولی سرانجام در تاریخ 27 تیر 1367 قطعنامه 598 مورد قبول جمهوری اسلامی ایران قرار گرفت.

پذیرش قطعنامه 598 هرچند به معنای پذیرش آتش‌بس از سوی ایران بود، ولی عراق به حملات خود ادامه داد و مجدداً داخل خاک ایران شد تا نقاط مهمی از جمله خرمشهر را به دست بیاورد تا با وضع بهتری در مذاکرات حضور داشته باشد، اما موفقیتی بدست نیاورد و نهایتاً جنگ در ۲۹ مرداد ۱۳۶۷ پایان یافت

جنگ تحمیلی عراق علیه ایران اگرچه در ابتدا با بلندپروازی های ناپایدار پیروزی برای صدام جنایتکار همراه بود ولی این روند از های اولیه جنگ روند معکوسی پیدا کرد .ارتش عراق پس از عمليات خيبر 1362 در يك روند صعودي، پذيراي شكست شد و سرانجام، در عمليات والفجر 8 در عين ناباوري فاو را از دست داد. اما شكست نظامي در جبهه شلمچه طي عمليات كربلاي 5 با هيچ يك از شكست هاي عراق قابل مقايسه نيست، زيرا اين شكست، آن هم در سال هفتم جنگ و در حساس ترين منطقه نبرد، آينده حكومت عراق را در تاريكي فرو  برد.

با این حال به دستور حضرت امام(ره) نشستی ‌با حضور حدود 40 نفر از مسوولان ‌نظامی، ‌سیاسی‌ و عده‌ای ‌از شخصیت‌های‌ مهم ‌کشور، یکشنبه ‌26 تیر 1367، تشکیل ‌شد و ایشان در ‌پیامی که ‌مرحوم ‌حاج ‌سیداحمد خمینی ‌قرائت‌ کرد، ‌مسیر نشست ‌را تعیین ‌کردند ،در این‌ نشست ‌‌قطعنامه ‌598 به‌ عنوان‌ راهکار خاتمه ‌جنگ پذیرفته شد و ‌ایران رسما 27 تیر ‌سال‌1367‌ پذیرش قطعنامه ‌را اعلام کرد.

بهتر است این را هم یادآوری کنم که در فاصله‌ سال‌های 1980 تا 1986 شورای ‌امنیت‌ بدون نام بردن از متجاوز 7 قطعنامه تصویب کرد در ژانویه ‌1987 نیز دبیرکل‌ سازمان ملل متحد از اعضای‌ شورای ‌امنیت‌ خواست برای بررسی ‌اقدامات لازم به منظور ‌پایان ‌دادن‌ به ‌مناقشه، همکاری ‌کنند و در جلسه‌ای ‌که همان‌ ماه ‌در دفتر کار وی تشکیل ‌شد، طرح‌ صلحی‌ را به ‌15 عضو شورا عرضه کرد. درنتیجه در تاریخ ‌20 ژوئیه‌1987 شورای‌ امنیت‌ به‌ اتفاق‌ آرا قطعنامه ‌598 را تصویب‌ کرد که ‌یک‌ سال ‌بعد از آن، ‌اساس‌ توافقنامه ‌آتش‌بس ‌بین ‌عراق و ایران شد ،قطعنامه ۵۹۸ اول مرداد ۱۳۶۶ از سوی سازمان ملل صادر و در ۲۷ تیر ۱۳۶۷ از سوی ایران پذیرفته شد و در ۲۹ تیر ۱۳۶۷ به اتفاق آرا به تصویب نهایی رسید.

حضرت امام خمینی پیام مهمی در این مورد خطاب به ملت ایران صادر فرمودند که در قسمتی از این پیام آمده است:

«و اما در مورد قبول قطعنامه که حقیقتا مسأله بسیار تلخ و ناگواری برای همه و خصوصا برای من بود این است که من تا چند روز قبل معتقد به همان شیوه دفاع و مواضع اعلام شده در جنگ بودم و مصلحت نظام و کشور و انقلاب را در اجرای آن می‌دیدم ، ولی به واسطه حوادث و عواملی که از ذکر آن فعلا خودداری می‌کنم و به امید خداوند در آینده روشن خواهد شد و با توجه به نظر تمامی کارشناسان سیاسی و نظامی سطح بالای کشور ـ که من به تعهد و دلسوزی و صداقت آنان اعتماد دارم ـ با قبول قطعنامه و آتش بس موافقت نمودم و در مقطع کنونی آن را به مصلحت انقلاب و نظام می‌دانم و خدا می‌داند که اگر نبود انگیزه‌ای که همه ما و عزت و اعتبار ما باید در مسیر مصلحت نظام و مسلمین قربانی شود، هرگز راضی به این عمل نمی‌بودم و مرگ و شهادت برایم گواراتر بود ، اما چاره چیست ؟ همه باید به رضایت حق تعالی گردن نهیم دیروز روز امتحان الهی بود که گذشت و فردا امتحان دیگری است که پیش می‌آید …. من باز می‌گویم قبول این مسأله برای من از زهر کشنده‌تر است ، ولی راضی به رضای خدایم و برای رضایت او این جرعه را نوشیدم و نکته‌ای که تذکر آن لازم است در قبول این قطعنامه فقط مسؤولین کشور ایران با اتکای خود تصمیم گرفتند. تصمیم امروز فقط برای تشخیص مصلحت بود …. بدانید که پیروزی از آن شماست».

حضرت امام(ره) با پذیرش قطعنامه‌ی 598 نه تنها کشور را از بحران عظیمی رهانیدند، بلکه تلاش نمودند، آن را به فرصتی دیگر برای نظام، انقلاب و کشور اسلامی تبدیل و از انرژی و نیروی آزاد شده‌ی ملت در جهت تجهیز و بسیج همگانی و همه جانبه برای رشد واعتلای بیش‌تر مملکت استفاده نمایند.

تدبیر ایشان در تنگناها و بحران های ویرانگر و بنیان کن ، مدیریت و رهبری مدبرانه ، هوشمندانه و مواجهه فعال ایشان با شرایط بحرانی و تهدیدآمیز در هدایت کشتی انقلاب ، به ویژه در جریان هشت سال دفاع مقدس ، مدیون رهبری الهی و مبتنی بر اصول و آموزه های مکتبی است که ترجمان آیات و روایات دین مبین اسلام است .  بی تردید برای الگوسازی از این اصول و راهبردها لازم است طی تحقیقات علمی زوایای مدیریت و رهبری الهی امام به صورت همه جانبه مورد بررسی و مطالعه علمی قرار بگیرد . یکی از تصمیمات حساس حضرت امام خمینی (س) مربوط به مقطع حساسی از جنگ تحمیلی است که به پذیرش قطعنامه 598 شورای امنیت منجر شد.

بی تردید امروزه نظام مبارک جمهوری اسلامی ایران به عنوان یک جاذبه  قوی اجتماعی و انسانی، در شرایطی پا به عرصه وجود و ظهور گذاشته است که نظام استکبار، با حیله تقدس علم و تکنولوژی و دغل بازیهای سیاسی تحت عنوان «نظم نوین جهانی» و تمدن ابلیسی اش، شعار «انما نحن مصلحون» را سرداده است، اصلاح در صحنه سیاسی تحت عنوان وحدت رویه اداره ملل جهان براساس دمکراسی پوشالی و در صحنه فرهنگی، سازمان دادن کلمه باطل و یا اعتبارات فرهنگی به وسیله وحدت رویه دانشگاهها در رسیدن به اهداف و تئوریها و در حقیقت تحقق پیش فرضهای اولیه خود چه از لحاظ کیفی و چه کمی، و در صحنه اقتصاد نیزبه حکومت حدود 6 هزار میلیارد دلار آمریکا بر بازارهای ممالک دنیا و کنترل اقتصادی از طریق ضوابط و قوانین بین المللی بانکی توصیف میگردد و با شعار لذت جویی دائم التزائد شیطانی ازمغزهای فاسد باصطلاح هنرمندان، در سینماها و تئاترها... اهواء عمومی و شهوات ملتها را سازمان میدهند. از سوی دیگر با شعار حقوق بشر از حلقوم خونخواران سازمان ملل نه تنها داعیه حل و فصل دعاوی سیاسی و مالی ملتها را دارند، که ارتقاء وجدان عمومی را تنها در گرو رهبری جهانی قابل تحقق میشمارند. و در امور تربیتی وپروشی به جنگ با اصالتهای مذهبی و در باب ازدواج واحترام و تقدس،شالوده نهاد اجتماعی ملل اسلامی را تشویق به تبعیت از کیفیت آداب و زندگی فرنگی و شهرنشینی می نمایند.

اما مردم ما باید بدانند که این روزها نیز همانند روزهای جنگ روز امتحان الهی است، روز مقابله با دسیسه های فرهنگی استکبار است. روز پرخاش علیه کسانی است که با اسلام کینه دیرینه دارند. هنوز هم صدای مظلومیت حسین(ع) از صحرای کربلا به گوش میرسد و مسلمین جهان را در مقابله با کفر به کمک میخواهد. هر روز ما روز احقاق حق است، روز خونخواهی است، روز عاشورا است و هر روز، کفر بین الملل با حیله و حربه ای تازه به مقابله با پرچم توحید برخاسته است. یک روز با حمله نظامی قصد نابودی اسلامی را دارد و روز دیگر با حملات ایدئولوژیکی در قالب جاذبهها و کششهای مادی و تکنولوژیکی، و چه زیبا فرمود آن وارسته راحل، امام عزیز(ره):

..انتظار آنکه جهانخواران ما را یاری کنند بیحاصل است ... و اما اینک معتقدیم که بقاء و حیات نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران در گرو یک مبارزه بیامان در صحنه بین المللی جهانی است که بتوان توسعه قدرت اسلام را در مرکزیت ومحوریت سازمان امم اسلامی در حج ابراهیمی به نمایش گذاشت.

بالا رفتن قدرت اسلام، صرفاً در درگیری با نظام استکبار جهانی ممکن و میسر است و همین امر است که محور هماهنگی و تنظیم امور مسلمین میباشد و همین امر نیز ضامن بقاء و جاودانگی سیاست نه شرقی، نه غربی است.