لارس فون تریر، فیلمنامهنویس و کارگردان مشهور دانمارکی که 30 آوریل 1956 به دنیا آمد، تقریبا در همه دوران فیلمسازیاش آدمی موثر و البته پرسروصدا بوده است.
به گزارش بولتن نیوز، او پس از تجربیات اولیه در فیلمسازی و ساخت انبوهی فیلم تبلیغاتی، بتدریج راه و روش و سبک خود در سینما را پیدا کرد و به سبکی مبتنی بر نماد و استعاره دست یافت. او در ادامه سبک «دگما 95» را طی امضای پیمانی در فیلمسازی به راه انداخت که فیلمسازانی از آن تبعیت کردند.
واقعگرایی بدون توسل به هرگونه تمهید مصنوعی سینمایی از مهمترین قواعد این شیوه فیلمسازی بود. البته بعدها و در ادامه حتی خود فون تریر به دلیل خلقیات و روحیات عجیب و غریبش، با نوع دیگری از سینما به این پیمان دهن کجی کردند. فون تریر که با فیلمهایی چون شکستن امواج، اروپا، رقصنده در تاریکی و داگویل شناخته میشود، در سالهای اخیر فیلمهایی بحثانگیز چون ضدمسیح و مالیخولیا ساخته که میتواند به عنوان راهنمایی برای شناسایی ذهن بیمار این سالهایش هم عمل کند.
یکی از جنجالیترین جلوههای این ذهن خلاق اما مالیخولیایی، به جشنواره کن 2011 برمیگردد که او در نشست خبری به نازی بودن خود اعتراف و با هیتلر همدردی کرد؛ اتفاقی که موجب شد هیات مدیره کن او را عنصری نامطلوب بخواند و از جشنواره اخراج کند.