اگر پول هست که هست، آنرا خرج تولید ملی کنید نه واردات

گروه اقتصادی: صنعت نساجی ایران، یکی از قدیمی‌ترین و پرظرفیت‌ترین صنایع کشور، این روزها با بحرانی عمیق دست‌وپنجه نرم می‌کند. آمارها نشان می‌دهد که طی سه سال گذشته، واردات پارچه ۱۰۰ درصد افزایش یافته و در کنار آن، قاچاق سالانه ۲.۵ میلیارد دلاری پوشاک و پارچه، به ورشکستگی بسیاری از تولیدکنندگان داخلی منجر شده است. اما این فقط یک سوی ماجراست. سوی دیگر این بحران، انتقال سرمایه‌های ملی به خارج از کشور و بهره‌مند شدن کارگران و شرکت‌های خارجی از منابعی است که می‌توانست صرف توسعه و تقویت تولید داخلی شود.

نابودی صنعت داخلی در سایه واردات افسارگسیخته

به گزارش بولتن نیوزظرفیت تولید داخلی پارچه تنها در یک سال گذشته ۳۰ درصد کاهش یافته است. بسیاری از کارگاه‌های کوچک و متوسط تعطیل شده و هزاران کارگر بیکار شده‌اند. دلیل این فاجعه را می‌توان در ضعف سیاست‌گذاری‌های اقتصادی، تعرفه‌های نادرست واردات، و عدم برخورد قاطع با قاچاق جست‌وجو کرد. در حالی که کارخانه‌های ایرانی با مشکلات تأمین مواد اولیه، هزینه‌های سرسام‌آور تولید و نبود حمایت دولتی مواجه‌اند، بازار داخلی به تسخیر پارچه‌های ارزان‌قیمت خارجی درآمده که در بسیاری موارد با کیفیت پایین و بدون پرداخت تعرفه‌های قانونی وارد کشور می‌شوند.

پولی که باید خرج توسعه داخلی شود، نصیب خارجی‌ها می‌شود

قاچاق و واردات بی‌رویه نه‌تنها به تعطیلی صنایع داخلی منجر شده، بلکه میلیاردها دلار از سرمایه‌های کشور را به جیب کارگران خارجی و شرکت‌های تولیدی در کشورهای دیگر سرازیر کرده است. پولی که می‌توانست برای ایجاد اشتغال، نوآوری، و توسعه صنعت نساجی در ایران هزینه شود، اکنون در خدمت رونق کارخانه‌های خارجی قرار گرفته است. این یعنی ما با دست خود، اقتصاد داخلی را تضعیف و صنایع کشورهای دیگر را تقویت می‌کنیم.

رقابت ناعادلانه؛ تولیدکننده داخلی در برابر سیل واردات و قاچاق

تولیدکنندگان داخلی در شرایطی نابرابر قرار دارند. در حالی که کارخانه‌های خارجی با حمایت دولت‌های خود، تسهیلات ارزان، مواد اولیه یارانه‌ای و دسترسی آسان به بازارهای بین‌المللی فعالیت می‌کنند، تولیدکنندگان ایرانی با مشکلات عدیده‌ای مانند هزینه‌های بالای انرژی، مالیات‌های سنگین و قوانین دست‌وپاگیر دست‌وپنجه نرم می‌کنند. از سوی دیگر، قاچاق گسترده و ضعف در کنترل مرزها باعث شده که محصولات بی‌کیفیت و ارزان خارجی، بازار داخلی را به نابودی بکشانند.

تأثیر مستقیم بر زندگی مردم؛ از بیکاری تا وابستگی اقتصادی

یکی از پیامدهای جدی این بحران، افزایش بیکاری است. صنعت نساجی یکی از بزرگ‌ترین حوزه‌های اشتغال‌زایی کشور محسوب می‌شود و تضعیف آن مستقیماً بر وضعیت معیشتی هزاران خانواده ایرانی اثر می‌گذارد. علاوه بر این، کاهش تولید داخلی و وابستگی بیشتر به واردات، اقتصاد کشور را بیش از پیش به بیگانگان وابسته می‌کند و امنیت اقتصادی ایران را به خطر می‌اندازد.

راه‌حل چیست؟ حمایت از تولیدکننده داخلی

کارشناسان اقتصادی تأکید دارند که دولت برای جلوگیری از سقوط بیشتر این صنعت، باید سیاست‌های حمایتی قاطع‌تری را در پیش بگیرد. افزایش تعرفه واردات پارچه و پوشاک، مبارزه جدی با قاچاق، ارائه تسهیلات مالی به تولیدکنندگان داخلی، کاهش مالیات‌های سنگین و تسهیل شرایط تأمین مواد اولیه، اقداماتی هستند که می‌توانند مسیر احیای صنعت نساجی را هموار کنند.

جمع‌بندی؛ زمان آن رسیده که اولویت با تولید داخلی باشد

اگر سیاست‌گذاران اقتصادی کشور واقعاً به توسعه ملی و اشتغال‌زایی پایبند هستند، باید رویکرد خود را تغییر دهند. سرمایه‌های ملی ایران نباید صرف تقویت کارگران خارجی و شرکت‌های خارجی شود، در حالی که تولیدکنندگان داخلی یکی پس از دیگری در حال ورشکستگی هستند. صنعت نساجی ایران، با ظرفیت‌های عظیمی که دارد، می‌تواند یکی از موتورهای محرک اقتصاد باشد، اما این امر نیازمند سیاست‌های درست، حمایت واقعی و عزم جدی برای مقابله با واردات و قاچاق است.

اگر امروز اقدام نکنیم، فردا برای نجات این صنعت دیر خواهد بود.