امینی «تبسم دوست» را نوشت

به گزارش بولتن نیوز به نقل از روابط عمومی حوزه هنری، اسماعیل امینی که کتاب جدیدش را با عنوان «تبسم دوست» با موضوع طنز در بیانات امام خمینی(ره) به نگارش درآورده است، از منتشر شدن این کتاب طی یکی دو ماه آینده خبر داد و گفت: منبع اصلی «تبسم دوست» سخنرانی‌های حضرت امام خمینی(ره) است و همه این موارد را ما از صحیفه نور نقل کردیم.

نویسنده کتاب «تبسم دوست» در گفت‌وگو با خبرنگار پایگاه خبری حوزه هنری در توضیح جزئیات بیشتر کتابش گفت: این کتاب طبق صفحه بندی که خودم انجام دادم، حدود ۲۷۰ صفحه است و قرار است توسط نشر «قاف» منتشر شود. در این کتاب با کمک گرفتن از صحیفه نور، سخنرانی‌های امام خمینی(ره) را کامل بررسی کردیم و از دل سخنرانی‌های ایشان کنایه‌ها و لطایفی که در کلام حضرت امام(ره) بود، که قالبا هم برای شکستن فضای استبدادی شاه استفاده می‌شد را مشخص کردیم و من در مقام نویسنده شرح مشخصی برای هرکدام نوشتم؛ و چون نسل جوان ما آن زمان حضور نداشتند در واقع هدف اصلی این کتاب را آشنایی نسل جوان با شخصیت امام خمینی(ره) ملاک قرار دادم.  

وی در توضیح بیشتر جنبه‌های مختلف کتاب «تبسم دوست» بیان کرد: آنچه در این کتاب در بخش نتیجه‌گیری، بیش از همه بخش‌ها مهم‌تر است این است که امام(ره) آن زمان به خاطر مسائل مختلفی چون رفراندوم و سپس دستگیری ایشان و تبعیدشان نیز کمی تحت فشار بودند و به نظر می آید در چنین شرایطی آدم‌های معمولی کمی جدی‌تر می‌شوند و به اصطلاح دست و پایشان را گم می کنند؛ اما اتفاقا حضرت امام(ره) در آن شرایط دشوار با روحیه‌ای شاداب و بالا، نظام سلطه وحشتناک شاهنشاهی را مسخره می‌کنند و کنایه می زنند. همه این موارد را ما از صحیفه نور نقل کردیم. در بخش سخنرانی‌های ایشان در نجف هم از همین منظر نگاه کردم.

امینی در ادامه درباره اینکه طنز در ادبیات انقلاب از چه جایگاهی برخوردار است، خاطرنشان کرد: در واقع ادبیات انقلاب یک کاری برای شعر و داستان و متون ادبی کرد و آن هم این است که پیوستگی میان ادبیات و بنیان‌های اعتقادی و فرهنگی را مستحکم تر کرد. به همین خاطر طنز که گاهی می‌توانست جنبه شوخی و تفریحی داشته باشد، در روزگار بعد از انقلاب به مسائل جدی‌تری گرایش پیدا کرد. به همین خاطر خیلی از کنایه‌ها و شوخی‌هایی که فقط برای تفریح بود، حتی شوخی‌های غیرانسانی که بعضا (با محل سکونت، لهجه افراد و یا هر چیز دیگری می‌شد و آن ها را مسخره می‌کرد) از بین رفت و توجه طنزپردازان بیشتر به سمت انسانیت، معنویت و عدالت جدی‌تر شد.