آیا پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها هم در کاهش نرخ فرزندآوری نقش دارند؟

گروه فرهنگی: در میان کسانی که با مثبت اندیشی یا منفی اندیشی بر فرزندآوری خانواده‌ها بسیار مؤثر هستند، والدین زن و شوهرها نقش برجسته‌تری دارند و اگر چه فرزندانشان بزرگ شده و تشکیل خانواده داده‌اند، اما هنوز بیشترین اثرگذاری را بر فرزندان خود دارند تا حدی که بعضاً این تأثیرگذاری‌ها با دخالت‌های نابجا، به دعوا و چالش در خانواده‌های فرزندانشان منجر می‌شود و حال این که می‌توان این اثرگذاری‌ها را با هدایت و حمایت منطقی ایشان به منافع خودشان و جامعه مصروف داشت.

به گزارش بولتن نیوز،مسلماً یکی از جالب‌ترین و خاص‌ترین روابط عاطفی، رابطه پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها با نوه‌هایشان است، رابطه‌ای عاطفی که بین دو نسل سنی متفاوت ایجاد می‌شود و در انتقال فرهنگ‌ها به نسل‌های بعدی تأثیر می‌گذارد و کمتر افرادی هستند که از این رابطه خاطرات خوشی در ذهن نداشته باشند؛ اما با این وجود، خیرخواهی و دلسوزی‌های بعضاً نابجای برخی پدر و مادرها برای فرزندانشان، باعث می‌شود که ایشان را به عدم فرزندآوری تشویق نمایند تا به گمان خود، ایشان را از زحمات و هزینه‌های فرزندآوری و فرزندداری خلاص کنند.

متأسفانه در عصر حاضر، بیشتر پدر و مادرها فرزندان خود را نسبت به فرزندآوری هشدار می‌دهند و فرزندان هم نسبت به این هشدارها حساب ویژه‌ای باز می‌کنند و حال این که اولاً همسران باید ضمن احترام به والدین خود، نسبت به برنامه ریزی و تصمیم گیری صحیح برای زندگی خویش با توجه به ظرفیت‌های حقیقی خود و نیازهای جامعه اقدام نمایند و ثانیاً والدین هم باید ضمن دلسوزی برای فرزندان، ایشان را به اقداماتی مجبور نکنند که چند سال دیگر موجب پشیمانی فرزندان دلبندشان و خسارت به ایران عزیزشان گردد.

شاید بد نباشد به والدینی که نگران زحمت و هزینه فرزندانشان هستند، توصیه کنیم کمی هم نگران تنهایی فرزندان خود در میانسالی و کهنسالی گردند، آن زمان که محتاج عاطفه و کمک فرزندان و نوه‌های خود می‌گردند و شاید کسی نباشد که لیوانی آب به دستشان بدهد و یا ایشان را به درمانگاهی برساند و شاید بد نباشد کمی هم نگران آینده کشورشان گردند که با عدم فرزندآوری فرزندشان، آینده‌ای پیر، فرتوت و بی نشاط می‌یابد، آینده‌ای که کشورشان را محتاج مهاجرت پذیری می‌کند و موجب تضعیف فرهنگ ایرانی اسلامی‌شان خواهد شد.

و شاید بد نباشد که والدین همسران، به جای این که صرفاً برای فرزندآوری فرزندانشان دلسوزی کنند، کمی این دلسوزی‌ها را با حمایت‌های روحی و حتی مادی جابجا نمایند و اگر سن و سال خودشان را برای فرزندآوری و نجات کشور از بحران جمعیتی پیش رو مناسب نمی‌دانند، لااقل فرزندان خود را با حمایت و عوامل انگیزشی به این مسئله مهم تشویق نمایند و در خدمت به کشورشان که امروز محتاج هوشیاری و اقدام است، با فرزندانشان شریک باشند.