چرا بزرگان والیبال دنیا سرمربی ایران نمی‌شوند؟

به گزارش بولتن نیوز؛ محمدرضا داورزنی رئیس فدراسیون والیبال ایران، چندی قبل در پاسخ به این پرسش در کافه خبر گفته بود فعلا باید همه گزینه ها بررسی شوند. او احتمال حضور سیچلو در مقام سرمربی را خیلی بعید دانسته بود و گفته بود هنوز معلوم نیست لوزانو نباشد. اما حالا تقریبا روشن است که نه لوزانو می خواهد بماند و نه ما تمایلی به او داریم. 

برای بعد از او اما چه اتفاقی می افتد؟ رئیس فدراسیون والیبال که می داند تیمش در فصل تغییر نسل است، درباره مشخصات و مشکلات بازیکنان ایرانی نکاتی گفته بود. از این گفته بود که تیم چه فقری دارد. اینکه بازیکنان تیم خیلی هنجارپذیر نبودند و چه کارهایی باید روی تیم انجام شود. او البته تاکید کرده بود والیبال فصل آزمون و خطا را سپری کرده و باید فقط با علم روز، قدم در مسیر پیشرفت بگذارد. مربیان داخلی هم هیچ یک خود را در قواره هدایت تیم بزرگسالان نمی دانند و حاضر نیستند این ریسک ایستادن بالای سر تیمی که بازیکنانش همه یاغی هستند و در اوج محبوبیت را بپذیرند. این تیم تقریبا همه می دانند مربی بزرگ می خواهد اما آن مربی بزرگ چه کسی است؟

بعد از المپیک خیلی از مربیان بزرگ دنیا این روزها دنبال تغییر تیم های‌شان هستند. از آنتیگا و گربیک و جیانی گرفته تا لوزانو، آناستازی و برناردی! حتی رزنده برزیلی هم شاید از این تیم برود. درست مثل آلکنوی روسیه ای. 

آلکنو و رزنده درست همان مربیانی هستند که از نظر عطایی بهترین هستند. مربیانی سختگیر و دیکتاتور. آلکنو این قدر سختگیر بود که سعید معروف نتوانست حتی یک فصل در روسیه با او کنار بیاید و خیلی زود از زنیت دیپورت شد. او درباره سعید اعتقاد داشت در دفاع عقب زمین، بازیکن کاملی نیست و او را نخواست. 

رزنده هم به همین سختگیری آلکنو است. این دو هم قیمت بالایی دارند، هم روسها و برزیلی ها می ترسند بعد از رفتن شان چه بر سر تیم های ملی شان بیاید و سعی می کنند در نهایت به ماندن راضی شان کنند. از طرفی آنها زبان انگلیسی هم نمی دانند و پیدا کردن مترجم مناسب برای شان دردسرساز است. البته قیمت شان هم برای فدراسیون این روزها در اوج بی پولی ایران، حسابی دشوار.

گزینه های بعدی می شوند آناستازی و برناردی که هر سال به ایران پیشنهاد می شوند، مذاکره می کنند و نهایتا هم نه بر سر قیمت توافق می کنند و نه بر سر روزهای کاری در سال. آنها کاملا می خواهند پروازی باشند. یعنی هم تیم باشگاهی داشته باشند هم در ایران مربیگری کنند. رفتاری که در نهایت بر سرش توافق نمی شود.

آنتیگای فرانسوی و گربیک صربستانی و جیانی ایتالیایی هم این روزها طرفداران زیادی دارند. قیمت شان بالاست اما مربیان نسل نوی والیبال دنیا هستند. این بار فدراسیون مذاکره با این مربیان را هم در برنامه دارد اما باید دید به توافقی می رسند یا خیر. 

در پس همه این ها اما جدی ترین گزینه، همچنان سیچلو است که همیشه نفر دوم موفقی در نیمکت ایران بوده. با بچه های تیم خوب است و با فدراسیون هم تعامل دارد. شاید او این بار به بزرگترین رویای مربیگری اش برسد. بودن روی نیمکت هفتمین تیم رنکینگ جهانی آن هم در لیگ جهانی!